Roze wolk of overleven - zo kijk ik erop terug

Op de dag dat ik schrijf is ons zoontje Jaxx precies 3 maanden oud. Aan de ene kant lijken deze 3 maanden voorbij te zijn gevlogen, maar op sommige momenten kropen de dagen voorbij. Nu we inmiddels een 'soort van' ritme beginnen te krijgen voel ik wel even de behoefte om terug te kijken en te delen hoe ik deze periode heb ervaren.

Jaxx is met 36+3 geboren en kwam dan ook iets eerder dan verwacht. Ik zeg "iets eerder" omdat hij eigenlijk met 37+4 gehaald zou worden middels een geplande keizersnede. Meneer wilde niet wachten en besloot ons al eerder te ontmoeten ;-) Dat hij eigenwijs was, dat was al lang duidelijk!

BEGINNEN BIJ HET BEGIN - DE KRAAMWEEK

Ik dacht "waar begin ik"?! Misschien maar gewoon bij het begin, de kraamweek. Eigenlijk kijk ik hier heel positief op terug. We hadden een schat van een kraamhulp die vooral mij helemaal in de watten legde. Omdat ik nog moest herstellen van de keizersnede heb ik heel weinig kunnen, maar op dat moment was dat precies wat ik nodig had. Jaxx deed het voorbeeldig, dronk goed en huilde weinig. Een baby uit het boekje, zou je kunnen zeggen! Wat kraambezoek betreft deden we het lekker rustig aan en namen we uitgebreid de tijd om aan elkaar te wennen en rust te pakken wanneer nodig. Eigenlijk had ik het niet anders willen hebben.

ROZE WOLK, OF TOCH NIET

En toen zat de kraamweek erop. Met een dubbel gevoel zwaaide ik de kraamhulp uit. Enerzijds was het lekker om gewoon samen als gezinnetje te zijn, zonder iemand 'vreemds' in huis te hebben. Anderzijds voelde het ook wel prettig om wat begeleiding te krijgen en iemand te hebben aan wie je al je vragen kan stellen. Vanaf toen kwam er een soort van kantelpunt. De roze wolk (of blauw, in ons geval) was niet altijd meer zo rooskleurig. Ik merkte dat ik het soms wat lastig vond, mijn nieuwe rol, de slapeloze nachten, de onzekerheid, maar ook de zorgen. Beseffen hoe kwetsbaar het eigenlijk is.. Ook waren er ineens allerlei mensen die iets van ons wilden - ons mannetje bewonderen uiteraard - maar soms werd me dat een beetje teveel.

Toen Jaxx geboren was, zaten we middenin een hittegolf. We zaten dus letterlijk opgesloten in huis, op elkaar geplakt op de bank. Tel daar nog corona en het herstel van een keizersnede bij op en je begrijpt dat we niet 'zomaar' even ergens naartoe konden gaan..

Het herstel van de keizersnede ging ook niet zonder slag of stoot. Ik dacht al snel weer van alles te kunnen, maar moest daar later wel voor 'boeten'. Want als ik teveel had gedaan merkte ik dat later op de dag wel en kreeg ik weer last van mijn litteken en wond. Verplicht rust nemen vond ik heel lastig en gaf me ergens ook een opgesloten gevoel. Ik mocht nog niet autorijden en kon dus eigenlijk geen kant op.

HUILEN, HUILEN, HUILEN

Op een gegeven moment maakte mijn 'voorbeeld-baby' plaats voor een onrustige en ontevreden baby die veel huilde. Krampjes, krampjes, krampjes, wat een ellende was dat. Ook dit hoort erbij, maar het is wel heel pittig. Vooral het feit dat je je baby dan bijna niet kunt troosten is zo'n rot gevoel. Je voelt je zo machteloos.

SCHULDGEVOEL

Regelmatig heb ik me schuldig gevoeld. Want je hoort je als kersverse moeder toch helemaal niet rot te voelen? Het moet toch allemaal helemaal geweldig zijn? Op Instagram zie je ook vooral de mooie kanten van het (kersverse) moederschap. Maar eerlijk? Ik ervaarde dit heel anders. Natuurlijk kon ik wel genieten van mijn zoontje, maar vaak was het ook ontzettend pittig. Ik zou de eerste periode eerder omschrijven als 'overleven' in plaats van 'lekker genieten op je roze wolk'. Ik vond het dan ook best wel lastig om te zien dat online vooral het leuke en positieve wordt gedeeld. Hierdoor kreeg ik vaak het gevoel dat er iets 'mis' was met mij. Want, waarom kon IK niet zo genieten als andere mama's? Ergens denk ik dat heel veel mama's zich herkennen in mijn gevoelens, alleen wordt dat niet zo vaak gedeeld. Alsof er een taboe op rust en je het niet zwaar mag vinden, en het al helemaal niet zou mogen uiten.

TOCH ZOU IK NIET ANDERS MEER WILLEN

Ik weet zeker dat mijn artikel naast een hoop herkenning wellicht ook wat weerstand oproept. Want er zijn altijd mensen die dan heel hard roepen "wees blij dat je dit überhaupt mag meemaken". Laat ik voorop stellen dat ik dankbaar ben en me er ook bewust van ben dat niet iedereen dit mag meemaken. Geloof me, ik sta hier regelmatig bij stil. Maar dat betekent niet dat dit gevoel er niet mag zijn. Dit kan namelijk ook heel goed naast elkaar bestaan en het een sluit het ander hierin niet uit.

Ondanks dat ik de eerste weken als heel zwaar heb ervaren zou ik niet anders meer willen. Hoe zwaar het ook is en hoeveel slapeloze nachten Jaxx ons al heeft bezorgd, ik kan me niet meer indenken dat hij er niet meer is. Hij maakt ons leven zoveel gezelliger en mijn hart explodeert van alle liefde voor hem. Inmiddels is hij 3 maanden oud en is het ultieme genieten begonnen. We hebben een 'soort van' ritme te pakken en de dagen worden wat meer voorspelbaar. Jaxx ontdekt de wereld om hem heen en is een heel lief en vrolijk mannetje. Alleen maar liefde!