Roze (blauwe) wolk die een git zwart jaar werd

Een ongeplande zwangerschap, April 2020 was daar ineens een positieve test. Na jaren twijfelen over een 3e kindje hadden we een jaar eerder de knoop doorgehakt en besloten het bij onze 2 meiden (12 en 14) te houden, maar het lot besloot anders. Al snel was het duidelijk dat dit kindje er zou komen.

Ik zelf vond het lastig om aan het idee te wennen dat ik weer moeder werd. 16 weken ziek zwak en misselijk geweest. Bij elke echo leek het alsof het niet mijn buik was. Iedereen om ons heen was blij, ik kon nog niet echt blij zijn. Tot de gender reveal, blauwe ballonnen.. naast onze 2 dochters kregen we er een zoontje bij. Vanaf dat moment begon het wat door te dringen en begon ik het leuke ervan in te zien. Maar ondanks dat werden de angsten groter.. Kan ik van een kindje houden wat niet gepland was? Zal het niet ziek zijn? Blijft mijn man bij me en kan hij leven met een kind wat niet gepland was? En ga zo maar even door. Toch heb ik optimaal genoten van de rest van mijn zwangerschap en dikke buik. 

Een bevalplan heb ik niet gemaakt, omdat de vorige 2 bevallingen toch anders liepen dan gepland. Ik wilde het over me heen laten komen. Stiekem werd ik steeds banger voor de bevalling, bang om ingeleid te moeten worden, bang dat de kleine man zich met kerst zou aandienen. En alles waar ik bang voor was, leek te gaan gebeuren! 24 December zijn mijn vliezen gebroken, kerstavond. De meiden zijn naar oma en opa gegaan voor het geval het door zou zetten die nacht. Helaas werden we eerste kerstdag wakker, zonder baby, zonder weeen. Omdat mijn vliezen meer dan 24 uur gebroken waren, moest ik voor controles naar het ziekenhuis. Daar wilde ze meteen inleiden ondanks dat de controles goed waren maar ik wilde niet met kerst bevallen EN ik wilde niet ingeleid worden. Bij nog een laatste controle bleek de baby niet meer vast te liggen in mijn bekken, en moest ik opgenomen worden. Ik mocht niet meer staan of lopen, dus per direct naar de zwangere afdeling met de afspraak dat ze me de kans gaven om zelf te gaan bevallen tot de volgende ochtend 7 uur, was er dan nog niks gaande dan zouden ze me in gaan leiden.

Vanaf dat ik ben aangekomen op de afdeling, heb ik alleen maar gehuild. Gehuild omdat ik bang was, gehuild omdat ik mijn kinderen weg had moeten sturen met kerst, gehuild omdat ik niet met kerst wilde bevallen en gehuild omdat ik niet ingeleid wilde worden. Ik verloor daar de controle.. Had het niet meer in de hand.

Godzijdank kreeg ik s’nachts  weeën en ben ik rond 10 uur (zonder inleiding) bevallen van onze mooie zoon. Meteen bleken mijn angsten onterecht te zijn! Een gezond kindje en een mega trotse papa. Die dag moesten we blijven, en gelukkig mochten we de volgende dag lekker naar huis.

Toen op dag 3 bleek dat de borstvoeding niet liep, en we over moesten op fles voeding begon het mis te gaan. Het voelde als falen.. Ik zat beneden op de bank, de kleine de fles te geven toen ik me voor de eerste keer niet goed voelde worden.. Zweten, hartkloppingen, gevoel dat ik flauw ging vallen. Ik heb mijn man gevraagd de kleine over te nemen en heb zo een tijd op de bank gelegen. De kraamhulp had intussen de verloskundige gebeld, die zou langs komen om wat controles te doen. Toen alle controles goed bleken, gaf de verloskundige aan dat ze zich zorgen om me maakte, en me naar de pop-poli wilde sturen. Dit heb ik afgewimpeld omdat ik nog dacht dat het door de spanningen en kraam tranen kwam. Het was tenslotte Corona tijd, mijn ouders konden niet komen omdat ze verkouden waren, en daarbij had ik me erg druk gemaakt de afgelopen tijd. Ik was moe, doodop! Liep bijna hele dagen huilend door het huis. Met de verloskundige de afspraak gemaakt dat papa de nachtvoedingen zou gaan doen zodat ik wat bij kon slapen. Kreeg van de kraamhulp het advies vitamine pillen te gaan slikken, dan zou ik me snel beter gaan voelen. 

Laatste dag dat de kraamhulp er was moesten we halsoverkop naar het ziekenhuis met de kleine, hij was benauwd. Waar mijn man rustig was en zei dat het wel goed kwam, had ik de ergste ramp scenario’s al doorgenomen in mijn hoofd en was ik in paniek, want stel dat..

Dat was dus het einde van mijn kraamweek, toen nog niet wetende wat voor ellendige maanden er nog zouden volgen, en hoe veel hulp ik nog nodig zou hebben.. 

word vervolgd..