2 jaar geleden
Rouw om onze kraamweek
Al ons later is met jou
Lieve Esmée,
Maanden hadden papa en ik er naar uit gekeken. “Groei eerst maar, kleine meid. En als je zover bent, zijn wij hier om je met open armen en al ons liefde te ontvangen. In ons leven. In ons huis. Waar jóúw spulletjes, die we met liefde voor jou uit hebben gezocht, voor jou klaar staan.”
Mijn hart liep over van liefde, voor het kleine meisje dat in mijn buik groeide. Mágisch, vond ik het. Een wonder. Een baby, groeiend, in míj́n buik. In míj́n lichaam.
Maanden van enthousiasme, verwondering, een groeiende liefde, verbazing én voorbereiding. Voorbereiding op een bevalling die ik het liefst zo natuurlijk mogelijk voor me zag. Voorbereiding op een zo ontspannen mogelijke kraamweek. Met kraamzorg, knuffels, huid op huid, intimiteit, liefde, ons gezin… Een kraamweek thuis.
En hoe dankbaar ik ook ben, lieve Esmée, voor jou in ons leven. Doet het me pijn, dat de laatste dagen dat jij in mijn buik zat zo stressvol en beangstigend waren. Dat onze ontmoeting zó anders was. Dat onze eerste dagen samen in het ziekenhuis waren. Geen ontspannen, fijne kraamweek thuis. Geen ‘rustig aan elkaar wennen’ en geen ‘beschuitjes op bed’… En dat zorgt nog steeds voor een brok in mijn keel en verdrietig om wat niet was of is geweest.
Maar tegelijkertijd overheerst de dankbaarheid, de liefde en de verwondering. Verwondering, want je bént er en je laat zulke mooie dingen zien. Veel meer dan dat we hadden verwacht of gehoopt. Enkel gewenst. En gisteravond, besloot jij ineens om zélf en zonder enige hulp van je rug naar je buik te rollen. Kriebels in mijn buik van trots.
Al ons later is met jou, lieverd!
Anoniem
Mijn 3 kinderen zijn alle drie prematuur geboren. 11, 7 en 5 weken te vroeg. Zou niet weten wat een “normale” kraamweek is. Dus kan het ook niet missen. Het is zo gegaan en heb 3 fantastische kinderen
Anoniem
Heel herkenbaar... 4 x een kraanwerk in het zh, steeds een beetje anders dan de keer ervoor.. de enige keer thuis zat m'n vriend in t gips.
Anoniem
Mijn dochter is alweer 17. Ze kwam te 3,5 weken te vroeg, en dysmatuur (te klein), nadat ikzelf al een maand in het ziekenhuis lag met pre eclampsie. Kraamweek? Niks van dat al, ze waren in het ziekenhuis zelfs onze beschuit met muisjes vergeten na de bevalling. Mijn dochter lag nog ruim 3 wrken in het ziekenhuis en ik race-te op en neer om zoveel mogelijk voedingen zelf te doen. Compleet voorbij, liep ik mezelf. Poeh wat heb ik daar last van gehad. Later. Achteraf bekeken. Toen kwam nummer 2
Anoniem
Mijn dochtertje, eerste kindje, werd prematuur geboren en daardoor een week in het ziekenhuis verbleven. Ik vond het op dat moment niet vervelend en miste niet echt iets voor mijn gevoel. Tot dit jaar, toen is ons zoontje geboren, gezond en a terme. Na een paar uurtjes ziekenhuis kwamen we thuis en mochten we ervaren hoe geweldig fijn een kraamweek met kraamzorg thuis is! Wauw! Ik ben blij dat het in deze volgorde was, want anders had ik het de tweede keer echt gemist. Ik snap heel goed wat je bedoeld