Rosé wolk?? Ben ik daar even mooi ingetuint...

Waarschuwing: dit is een vrij lange blog, dus mocht je gewoon nieuwsgierig zijn naar het moraal van het verhaal/de gedachte achter de titel, dan kun je gewoon lekker skippen naar de laatste alinea....als je benieuwd bent naar het "hele" verhaal; voel je vrij om alles te lezen ;)

Ben je zwanger? Dan zit je op een rose wolk....of niet??

In mijn geval: absoluut niet. Om te beginnen zaten wij in een verschrikkelijke situatie/ruzie met mijn schoonfamilie, die zowel ons hele prive leven in bezit nam als mijn baan aangezien ik met mijn schoonzus samen moest werken. Dit ging zo ver, dat zij en haar vriendinnen mij echt gingen pesten op het werk. Roddels/leugens over mij verspreiden en sociale isolatie. De situatie werd onhoudbaar en ik moest noodgedwongen een andere baan zoeken. De situatie was niet langer werkbaar. En om dan nog niet te spreken over het feit dat als je zo`n helse dag op je werk had gehad, je thuis kwam voor het volgende portie drama en ellende. Ik werd depressief en liep zelfs met serieuze zelfmoord gedachten rond. Dit ging zo een paar maanden door. Tot mijn ongesteldheid niet kwam... zou het?? Jaaah! Zwanger!!! Het kindje dat wij al zo lang wilde kwam er aan, hoe geweldig was dat?!?!....

Ja tot die zelfde week nog mijn schoonouders weer een bak ellende over mij tegen mijn man uit stortte en hij voor het eerst sinds alle ellende aan mij twijfelde en boos op mij was. Hij begon dingen te roepen als dat hij 'dit K*T kind helemaal niet wilde!!' en 'Lekker dan in deze situatie!!' en zo kan ik nog wel even door gaan. Mijn rose wolk heeft wel geteld 3 dagen geduurd en in die dagen was ik dan ook echt blij, ook even geen depressieve gevoelens meer. Ik was enorm boos en verdrietig en kon het met niemand bespreken omdat het nog zo pril was + dit was ook niet echt een leuke manier om aan mijn moeder te vertellen dat ik zwanger was toch?? Na een week kwam mijn man tot in keer en bood zijn excuses aan. Hij vertrouwde mij 100%, wist dat het leugens waren, maar als je ouders, van wie je ook super veel houd en met wie je tot de ruzie altijd een hele hechte band had, continue dingen over je vrouw roepen, ga je vanzelf twijfelen. En ik begreep dat ook wel, vond het al knap dat hij het zo lang consequent voor mij had opgenomen zonder ooit vragen te stellen...Ook wat betreft het kind bood hij excuses aan. Dit was waar we al zo lang voor bezig waren en natuurlijk was hij blij, hij had het alleen zo graag met zijn ouders willen delen als het zo ver was. De opmerkingen kwamen voort uit pure wanhoop en verdriet....Je zou denken dat je dit dan achter je laat en verder gewoon gaat genieten. Maar ondanks zijn excuses blijven de woorden aan mij knagen en nu ons meisje er is, komen ze geregeld terug in mijn hoofd, maar daar kom ik straks nog op terug.

Gezien het feit dat ik zwanger was en depressief met zelfmoordgedachten, besloot ik hulp te zoeken. Ik kon zo een kind niet ter wereld brengen, zij verdiende een betere moeder als mij. Maar aangezien ze uit mij zou komen, moest ik zorgen dat ik dat zelf werd. Daarnaast is stress schadelijk voor het ongeboren kind, dus dat moest ik zoveel mogelijk uitbannen en daar had ik hulp bij nodig. Ik kon al snel terecht bij de POP-poli. Een polikliniek in het ziekenhuis waar zwangere vrouwen met psychiatrische problemen terecht kunnen en die zij dan "begeleiden". Ik kreeg een gesprek met een gyneacoloog, kinderarts en psychiater (je zit met z`n vieren aan tafel) en om de beurt vroegen zij mij wat dingen. Na een gesprek van wel 5 minuten besloten zij gezamenlijk dat ik maar aan een antidepressivum zou moeten gaan, hadden al bedacht welke ook terwijl ik de kamer niet uit ben geweest dus hoe ze daarop zijn gekomen geen idee, want zo door gaan zonder medicatie zou schadelijker zijn voor ons kindje dan met medicatie. "Dat spul kan totaal geen kwaad hoor! Je moet alleen even een extra uitgebreide 20 weken echo in het AMC en na de bevalling moeten jij en je kind wel 3 dagen in het ziekenhuis blijven" Oh maar het kan geen kwaad? dacht ik. Inwendig stak ik mijn middelvinger naar ze op en ben de deur uitgelopen om nooit meer terug te gaan. Ik heb mij toen laten doorverwijzen naar een gewone psycholoog en gelukkig kon ik daar snel terecht. Deze (jonge) vrouw heeft mij enorm geholpen. Ze hielp mij dingen in perspectief te plaatsen en zij leerde mij dat al die roddels en leugens die over mij te ronde gaan eigenlijk niets over mij zeggen. Ze zeggen meer over de mensen die ze verspreiden en geloven dan over mij en zolang ik zelf (en mijn man) de waarheid weet en mijzelf recht in de spiegel kan aankijken, is er "niets" aan de hand. Je moet het naast je neer leggen. En ik zeg nu niet dat dat super makkelijk is en soms voel ik mij nog ellendig als ik weer iets nieuws hoor, maar meestal lukt het mij nu wel.

De depressie "verdween", dus nu konden we weer op die rose wolk gaan zitten toch? Nou nee. Ik heb chronische bloedarmoede wat verergerde door de zwangerschap en dit vloerde mij. Ik was bek en bek af en kon al snel niet meer werken, sporten of sociale dingen doen. Ik sliep gemiddeld zo`n 16 tot 20 uur per dag. Niet iets om vrolijk van te worden. Daarnaast kwam mijn schoonfamilie eens om de zoveel tijd weer met een bak ellende en ondanks dat ik mij hier niet zo veel meer van aantrok, deed mijn man het wel en toen zat ik dus met een depressieve man thuis die alle hulp weigert, want dat heb je als MAN niet nodig! Dit zorgde vervolgens weer voor stress en toen de zoveelste bom barste met mijn schoonouders, leverde dit mij zoveel stress op dat ik met 26 weken in het ziekenhuis kwam te liggen met weeën. Veel te vroeg natuurlijk. De artsen zeiden dat de kleine (het liefst) op z`n minst t/m 34 weken moest blijven zitten en dit is ook gelukt met heel veel rust en doordat mijn man toen (pas) afstand heeft gedaan van zijn ouders. De rust keerde terug en we konden een klein beetje genieten, maar de situatie bleef op de achtergrond...uiteindelijk is onze kleine meid met 37 weken precies geboren, nadat bij 36+5 mijn vliezen al waren gebroken. We moesten een nachtje in het ziekenhuis blijven samen, maar werden allebei gezond verklaard en mochten naar huis.

Dan gaan we nu wel op de rose wolk zitten toch? Ze is er, ze is wat (te) vroeg en (te) klein maar gezond, ze is mooi, ze is van ons....en dan ga ik nu borstvoeding geven. Ik lek al vanaf 20 weken melk, dus dat moet geen probleem zijn toch? Tja dat zijn helaas maar een paar druppels en die te kleine uk van ons heeft de kracht niet om goed te drinken, dus de productie komt niet op gang. Daarnaast is ze binnen 2 dagen door haar reserves heen en zijn we genoodzaakt om te gaan bijvoeden. Ik geef nog niet op en begin met kolven. Eerst voeden, dan kolven en het gekolfde dan na geven. Ik ben steeds zo`n ander half uur bezig en heb dan een uurtje rust voordat het riedeltje weer opnieuw begint, 24 uur per dag. Na 2 dagen ben ik gevloerd en samen met de kraamtranen kan je mij opdweilen. Dan maar over op volledig kolven en per fles voeden. Dit hield ik in totaal 3 weken vol, maar inmiddels was ik zo`n 9 tot 10x per dag aan het kolven voor net aan de helft van haar flessen en dat begon mij echt op te breken. Zelfde de lactatiekundige zei dat ik beter maar kon stoppen. Schuldgevoelens hebben gemaakt dat ik het die 3 weken heb volgehouden tot aan de uitgerekende datum, maar afbouwen hoefde ik geen eens. Binnen 2 dagen is de boel volledig ingestort. Het hele borstvoeding verhaal zorgde echter wel voor een behoorlijk grijze wolk in mijn kraamtijd. Ik was continue zo enorm bezig met het voedings verhaal, dat ik bijna vergat dat er een klein mini mensje was die ook gewoon liefde etc nodig had, niet alleen voeding. Ik genoot totaal niet van haar en zag haar binnen no time meer als een last. De oorzaak waarom ik WEER boven zat te kolven etc etc etc...Terwijl ze toen (achteraf) juist nog zo klein en lief en rustig was. Gelukkig gaf mijn man haar wel alle liefde en aandacht die ze verdiende en steunde mij ook enorm. Dus na het stoppen van borstvoeding konden we eindelijk gaan genieten...nee! Mijn schoonouders gooiden weer roet in het eten. Ze kwamen weer even bijdehand om de hoek kijken en de bom ontplofte weer. Sindsdien is het contact volledig gebroken, maar mijn man daarmee ook. Hij heeft een heel kort lontje en kan daarbij ook niet tegen huilen. Dat mag ik dan dus ook oplossen. Maar dat lieve rustige popje, bleek een huilbaby te zijn. HEFTIG! dat kan ik je zeggen. Ik snap nu waarom mensen hun baby door elkaar rammelen. Ik hoop zelf nooit tot dat punt te komen en altijd de verstandige beslissing te nemen, maar ik snap het nu wel. Je word echt wanhopig als zo`n kleintje al uren achter elkaar aan het krijsen is en je echt niet meer weet wat je moet doen, los van het feit dat je gewoon bek en bek af bent, omdat je het met 2 uur slaap per 24 uur moet doen....

Is ze een huil baby doordat ze snel overprikkeld is? Zijn het toch die sprongetjes van Oei ik groei? (ze is af en toe een weekje wel relatief rustig dus zou kunnen...) of is het de sfeer die onbewust nog steeds in dit huis hangt?? Rust en regelmaat doen we, maar helpen weinig. Mijn man werkt onregelmatig dus ik moet het regelmatig een avond of nacht alleen stelllen, en  dat is nou juist wanneer het zo`n drama is. Ze begint meestal rond 16u en stopt als je mazzel hebt rond 24u, maar meestal gaat het door tot in de vroege uurtjes (een uurtje of 4/5 is niet ongewoon). Als ze dan eenmaal slaapt, slaapt ze en komt ze alleen nog voor haar voedingen, waarna je haar weer prima weg kan leggen. Overdag is ze lief, rustig, vrolijk, nieuwsgierig. Lacht continue als ze wakker is maar slaapt ook prima...tot zo`n beetje 16 u en het ritueel start weer opnieuw. Je geniet dan wel van die leuke momentjes overdag, maar zodra het weer begint zakt het lood je al snel in de schoenen en komt de gedachte steeds vaker: waar zijn we in godsnaam aan begonnen??? Daarnaast spoken dan de woorden van mijn man door mijn hoofd, dat hij haar eigenlijk niet wilde, niet in deze situatie. En dat hij baby`s eigenlijk niks aan vind, het word pas leuk als ze wat ouder zijn....Daardoor voel ik mij nog meer verplicht om het allemaal maar op mijn eigen schouders te nemen. Ik ben bang dat als ik hem het gehuil op zich laat nemen, dat hij helemaal spijt krijgt en in combinatie met zijn korte lontje misschien zelfs wel iets doet waar hij later spijt van krijgt. Geen fijne gedachte! En dus kom ik ook steeds vaker op het punt dat ik net zo hard mee huil met haar, wat ook niet goed is, want ook dat voelt zij aan. Maar wat moet ik dan?? Ik durf haar niet goed een nachtje weg te brengen omdat ik bang ben dat het doorbreken van de rust en regelmaat het alleen nog maar erger maakt + ik wil niemand anders met haar (gehuil) opzadelen. Aan de andere kant is "het al stuk" dus kan ik weinig kapot maken, dus misschien moet ik het toch maar eens doen binnen kort...Ik heb in ieder geval besloten om mijn vakantie dagen achter mijn verlof in te trekken en begin in mei al weer met werken in plaats van juli. Wel partime hoor, maar ik moet er uit, ik moet mijzelf weer terug vinden....

Maar zelfs als zij geen huilbaby was, vraag ik mij af of de rose wolk wel bestaat....

Het moraal van het verhaal:

Het is hard werken en niets gaat vanzelf. De zwangerschap is voor de een wat zwaarder als voor de ander, maar je moet toch een hoop dingen laten en zo`n buik gaat volgens mij voor iedereen vanzelf in de weg zitten. Als zo`n kleintje er dan eindelijk is, is hij/zij hulpeloos. Je moet alles voor en met ze doen. Natuurlijk weet je dat van te voren. Je weet ook van te voren dat zo`n kleintje ook 's nachts wakker word en je nodig heeft, je weet dat je een heel ander leven krijgt wat totaal in het teken van je kleintje staat en alles moet voortaan om je kleintje heen gepland worden. Maar hoe dat allemaal daadwerkelijk voelt en is, dat weet je pas als zo`n kleintje er is en je het ervaart. Dag na dag, nacht na nacht. En niets gaat vanzelf, je moet ze alles leren, ze hebben je aandacht nodig, je zorg, je liefde. Ook als je net even wou gaan douchen, of eten, of je favoriete serie even wilde gaan kijken...daar hebben zij geen boodschap aan. Ze hebben je nodig en wel nu! En "natuurlijk" houd je van zo`n kleintje en ze zijn ook gerust wel schattig en lief, maar die rose wolk?? Geen idee waar die is en of die bestaat. Het is namelijk echt kei hard werken zo`n klein mini mensje en maar een klein beetje genieten. Het schijnt dat dat genieten steeds meer komt naar mate ze wat ouder worden, maar als je er met andere (jonge) ouders eerlijk over praat, geeft de een na de ander ineens toe dat ook zij geen rose wolk hebben ervaren. Dat het inderdaad mega zwaar is, al die gebroken nachten. Dat het huilen door merg en been gaat en dat iedere ouder soms of zelfs vaak gewoon echt niet meer weet wat hij/zij nou nog kan of moet doen...dat je in het begin echt puur aan het verzorgen bent en er eigenlijk nog niets voor terug krijgt, dat komt pas op z`n vroegst bij de eerste glimlach... En toen ik het er met mijn nicht over had, die is inmiddels alleenstaande moeder van 1 van 9 jaar en 1 van 5 jaar, zei zij tegen mij: Ja maar, als alle jonge ouders hier eerlijk over zouden zijn en dit soort dingen allemaal lopen te verkondigen, wie begint er dan überhaupt nog aan kinderen?? + wie zou dat nou geloven? Je zou eerder voor zeur worden uitgemaakt, omdat je pas weet hoe het is als je het zelf hebt mee gemaakt. Dus ook jij gaat lekker alleen alle mooie verhalen vertellen en dan even op een rose wolk zitten als je ze verteld. En iedereen zal je geloven, hoe lief en leuk ze is. Hoe geweldig het moederschap en die onvoorwaardelijke liefde is. En een ieder met al enigszins de gedachte aan kinderen zal overtuigd zijn dat hij/zij nu ook echt een kindje wil en hij/zij begint ook aan dit avontuur. Beleeft die zelfde grijze wolk, maar verteld alleen de rose...en zo houden we de mensheid in stand...En ik denk dat ze daar een punt heeft. Ik denk ook dat bijna alle verse ouders wel verliefd zijn op hun kindje, je hormonen helpen je zelfs een beetje mee, en dat iedere verse ouder ook wel momenten van een rose wolk beleeft, maar ik geloof niet meer in een complete rose wolk. Ik denk dat het een beetje vergelijkbaar is met het Nederlandse weer...zeer veranderlijk...en je weet nooit wat de dag je brengt, ook niet met een weerbericht vooraf......