3 jaar geleden
Rondje HAP, door naar de spoedpost.
Wat een drama..
Vrijdag, einde van de middag, ontdekte wij puntbloedingen op de oortjes van Kyano. Bij mij gingen er gelijk wat allarmbellen af en maakte me er zorgen over. Na wat contact met familie en vrienden, toch besloten om de HAP te bellen en om 19:30 konden wij gelukkig nog terecht met Kyano.
Aangekomen bij de HAP, werd Kyano eerst door de assistenten gezien om zijn koorts en bloeddruk te meten. Dit was gelukkig helemaal goed. Even wachten nog en toen konden we bij de arts terecht.
Bij het aangeven van de klachten van Kyano werd ik eerst helaas niet serieus genomen. De arts had idee dat ik belde voor wat uitslag en een droge huid. Hij vroeg mij zelfs “Dit is zeker uw eerste kindje?”. Toen hij stopte met zijn vragen en naar Kyano ging kijken nam hij mij gelukkig wel serieus. Hij belde direct naar een andere afdeling om te overleggen en hierna werden wij doorverwezen naar de spoedpost om bloed af te nemen. Ze waren bang dat hij misschien een hersenvliesontsteking zou hebben.
Op de spoedpost aangekomen (20:00) hebben wij een half uurtje gewacht voordat wij opgeroepen werden. Aangekomen in de behandel kamer vroeg de mevrouw of ik Kyano’s kleren alvast uit wilde doen en verteld mij zo terug te komen. 20min later zat ik nog te wachten dus ik ging even vragen of het nog lang zou duren. Kort hierna kwam zij terug en kreeg ik de opmerking “ik zij toch dat ik zo terug zou zijn”.
Goed, laat maar gaan dacht ik. Ze hebben Kyano helemaal na gekeken, hierna moest ik weer wachten. Op een gegeven moment heb ik zelf maar aangegeven dat ik doorgestuurd was voor een bloedonderzoek, dus na een uur in het kamertje gezeten te hebben werd er eindelijk een bloedtest afgenomen. Na de bloedtest mocht ik Kyano nog steeds zijn pyjama niet aan doen omdat de arts nog moest komen kijken. Uiteraard vond ik dit toch best belachelijk, om een wat ziek kindje 2uur lang ik zijn onderbroek te laten lopen dus ik besloot hem lekker zijn Pyjama aan te trekken en in de wagen te leggen.
Ondertussen weer een half uur later kwam de arts eindelijk met de bloeduitslag, GELUKKIG niks ergs, alleen even in de gaten houden dat het niet erger word. 22:15 mochten we eindelijk naar huis en kon onze vriend weer lekker naar bed.
