Reeks 1, deel 6; De grote open hart operatie bij mijn baby van 8 weken oud

28 november 2018;

Het is vijf uur op dinsdag ochtend als de wekker gaat en we wakker worden. Dat ik überhaupt geslapen heb is een wonder. Het vertrouwen dat ik in de artsen heb nu dat je op de voor jouw beste plek zit? De mega vermoeidheid van alle afgelopen dagen? Het zal van allebei wel een beetje zijn.

Snel trekken we wat kleding bij elkaar om vervolgens naar jou te gaan. Het is zo vroeg. Bijna nog midden in de nacht te zeggen. Geen kip op straat in het normaal o zo drukke Leiden. Het is mega koud buiten maar met vijf minuten zijn we er al. Toch wel heel fijn zo'n thuis ver van huis, maar dichtbij de plek waar ik nu graag wil zijn.

We haasten ons naar de vierde verdieping. Je ligt nog diep in dromenland, net als de rest van de afdeling. De nachtdienst is er zelfs nog. In gesprek met de verpleegkundige die jou heeft verzorgd horen we dat je een goede nacht hebt gehad. Gelukkig maar. Want vandaag moet je alles op alles zetten. De zon komt steeds meer op, en de afdeling die langzaam wakker wordt. Zal je gemerkt hebben dat ik een paar uurtjes weg ben geweest? Ik hoop het niet...

Ondertussen zijn de mensen van de nacht afgewisseld door die van de dag. En wordt alles rondom jou en je bed steeds meer klaargemaakt om naar de operatiekamer te gaan. Vol overtuiging dat ik met je mee ga de operatiekamer in kleed ik me ook om in een speciaal hiervoor gekregen pak.

Het is iets voor achten als een heel team van artsen je op komt halen. Nogmaals wordt alles besproken wat er gaat gebeuren en wat de risico's zijn. Zo is er een heel groot risico bij jou, dat door de narcose vooraf de operatie je een hartstilstand zal krijgen, en ik dan letterlijk aan de kant wordt geduwd gezien ze je dan moeten reanimeren. Doordat ze deze kans wel groter dan kleiner verwachten besluit ik om toch niet mee de operatiekamer in te gaan. Om zo mocht je toch gereanimeerd moeten worden ze alle tijd en ruimte te kunnen geven die bij je nodig is. Want ook al word ik opzij geduwd, die secondes kunnen dan zoveel beter besteed worden aan jou dan dat ze op zo'n moment ook nog rekening moeten houden met mij. Dat voelt niet goed. Jij verdient alle tijd en aandacht die je nodig hebt. Juist nu. Na mijn besluit gaat mijn pak gaat weer uit en het is nog heel even wachten voor we weg kunnen. Alle mensen zijn er, en jij bent helemaal gereed gemaakt om te gaan. Op naar de operatiekamer.

Daar gaan we dan met een horde van mensen, en jij in je babybedje om acht uur naar de operatiekamer voor je eerste grote open hart operatie. We mogen met je mee tot de ingang van de operatiekamer, daar nemen we afscheid. Die blik waarmee je me aankijkt vergeet ik nooit meer. Met grote vragende ogen kijk je me doordringend aan, alsof je wil zeggen; "Mam wat doe je me aan?"

Eenmaal aangekomen bij de deuren van de operatiekamer is daar weer een echt moment van afscheid nemen. Ondertussen de zoveelste al in korte tijd omdat we weer niet weten of we je nog levend terug gaan zien. Het is zo kloten. Maar het moet. Ik geef je een hele dikke kus, hou je nog even vast en zeg je nogmaals hoeveel ik van je hou, en dat je dit kunt. In je spijlen kinderbedje word je naar binnen gereden en de deuren gaan dicht. Niet wetende waar je heen zou gaan, wat ze allemaal met je gaan doen en hoe we je aan gaan treffen als je eenmaal terug bent op de Intensive Care. Daar staan we dan voor de dichtgeslagen deuren van de ingang van de operatiekamers, radeloos en verloren op de gang.

Om de tijd wat te doden gaan we het centrum van Leiden in. Proberen wat te ontbijten, maar geen hap die erin gaat. Doelloos lopen we over straat en kopen een mooie knuffel voor je, voor als je straks weer terug bent na je operatie. De tijd lijkt stil te staan en minuten lijken uren te duren. Hoe zal het met je gaan? Geen bericht is goed bericht zeggen ze. Maar dit duurt inmiddels al zo lang. Uren zijn voorbij en nog weten we niks. Uiteindelijk worden we in de namiddag gebeld. Het ziekenhuis! Shit wat nu?! opnemen natuurlijk! Maar wat als hij slecht nieuws heeft.. Aan de andere kant van de lijn de chirurg; "De operatie is goed gegaan, Alycia word nu geïnstalleerd op de Intensive Care. Over een half uurtje kunnen jullie bij haar." Zo snel als we kunnen staan we dan ook binnen vijf minuten op de Intensive Care, wachten tot we dan eindelijk naar je toe mogen.

De artsen en verpleegkundigen hadden ons natuurlijk op van alles voorbereid. Maar dit, dit was bizar.. Je bent niet meer terug te herkennen met hoe we je vanmorgen achter hebben gelaten. Daar lig je dan, niet meer in je spijlen kinderbedje maar in een mega groot eenpersoons bed voor volwassenen. Mijn kleine baby van daar net 55 cm groot in een mega bed. Aan de beademing, in een diepe kunstmatige slaap. Met een ontelbare hoeveelheid aan draadjes en slangetjes aan je en om je heen. Een monitor die bijna niet voller kan, een hele hoeveelheid naaldjes in je kleine hoofdje, tweeëntwintig medicijn pompen die naast je aan staan en een borstkas die helemaal open ligt waaruit we je hartje zo live kunnen zien kloppen. Maar hij klopt nog! Dit is het aller belangrijkste.

Mijn dappere strijder. Je bent nog zo klein, maar zo groots in wat je kunt. Je hebt je eerste grote operatie overleefd! Zal het vanaf nu beter gaan? Word je nu gauw beter lieverd?

Hoe dit verder is gegaan?

Wie weet binnenkort meer.

Liefs Annous.

Instagram; @liefsannous

website; www.liefsannous.nl