Reeks 1, deel 5; Van verkouden naar doodziek en niet meer levensvatbaar

27 november 2017;

Het is half zeven in de ochtend op maandag morgen als er met een hoop kabaal een groot apparaat binnen komt rijden. Ik schrik wakker; " Wat is dat?! Wat gaat er gebeuren?" De verpleegkundige stelt me gerust. Er word weer een foto van je hart gemaakt. Wow ik heb gewoon bijna drie uur geslapen! Het langste aantal uur sinds dagen.

De foto is gemaakt en word voor ons ontbijt verzorgd. Continue lopen er artsen en verpleegkundige in en uit. Er wordt van alles in gang gezet om je vandaag te laten opereren. Allerlei onderzoekjes die weer volgen. Maar gelukkig een stuk minder getrek en geduw aan jouw.

Aanzienlijk heb je wat meer rust, eindelijk. Je bent nog steeds keihard aan het vechten en zieker dan ziek maar met de ondersteuning van alle apparaten en alles wat je krijgt toegediend ben je er al meer comfortabeler onder. Zelfs momenten vandaag dat je heel soms nog wakker bent en lacht.

Wachtend op groen licht van de chirurg hebben we verschillende gesprekken met de artsen om ons heen. Ondertussen nadert de middag maar hebben we nog niets vernomen dat je in binnen nu en korte tijd naar de operatiekamer gebracht wordt. Door de verpleegkundige wordt er een kamer gereserveerd in het Ronald McDonald's huis waar wij komende tijd mogen logeren. Hier moeten we zelf heen om de reservering te kunnen bevestigen. De verpleging beloofd goed op je te letten en direct te bellen bij enige verandering zodat wij met onze spullen kunnen stallen en de reservering gereed kunnen maken in het familiehuis.

Al jaren weet ik dat dit bestaat, maar nooit eerder zelf geweest of mee te maken gehad. Het is zo'n vijf minuten lopen van het ziekenhuis af. We bellen aan en worden onwijs vriendelijk ontvangen. Het is echt een echt huis, een prachtig pand maar waar je helemaal nooit terecht wil komen. Maar als je er dan toch gebruik van moet maken is het zo geweldig dat dit bestaat. Het Ronald McDonald's huis. Door een geweldige vrijwilliger krijgen we een rondleiding door de woonkamers, de keuken, het washok en onze slaapkamer met eigen balkon en badkamer. Ondanks het hier stikt van de bizarre verhalen, is de sfeer gelijkertijd ook zo onbeschrijfelijk warm.

Snel zetten we onze spullen neer op onze kamer en haasten ons terug naar het ziekenhuis. Terug naar de Intensive Care. Terug naar jou waar je keihard ligt te vechten.

De dag is inmiddels op de helft en nog steeds lig je nog niet op de operatietafel waar we wel vanuit hadden gegaan. We krijgen te horen dat de chirurg en heel veel specialisten bij elkaar zijn gekomen om met spoed een medisch overleg te houden, over jouw. Rechts van jouw bed zit ik, ik hou je hand vast terwijl jij ligt te slapen. Meisje toch.. wat breng je allemaal met je te weeg. Het blijft zo gek. Gister rond deze tijd was je enkel nog maar verkouden, en nu ben je doodziek en lig je hier op de Intensive care. Ik kan het nog steeds niet bevatten.

Na een tijdje komt de chirurg binnen. De meneer die aan kleine baby en kinderhartjes sleutelt. Het voelt ongeveer alsof de koning binnen komt lopen. Ineens word ik weer zo zenuwachtig. Jouw leven ligt toch in zijn handen.. hij opent het gesprek met het nieuws dat hij je nu nog niet gaat opereren. Dit hebben ze net besloten tijdens het overleg. Maar hoe dan? Je hebt niet lang meer zonder operatie! Hij vervolgd dat hij het nu niet aandurft in de staat waarin je nu verkeerd. Je bent te zwak. Maar ook geeft de beste man aan inderdaad echt niet lang te kunnen wachten omdat ook dat je fataal zal worden. Er word besloten je vandaag voor zover kan in elk geval met rust te laten, omdat er afgelopen dagen zoveel met je is gebeurd en je echt even je rust nodig hebt. Maar dat we daarna niet langer kunnen wachten.

De planning voor nu is dat je morgen ochtend om acht uur word geopereerd. Tenzij je eerder nog meer achteruit gaat, dan moet de operatie echt direct met alle risico's van dien. Ook geeft hij aan dat hij niet kan beloven dat de operatie ook gaat helpen. Dit gezien je echt heel erg ziek bent. En de kans ook heel groot is dat de operatie voor jou te laat zal zijn. De vraag is of je de operatie überhaupt zal overleven, en als dit al zo is, hoe het verloop van je herstel zal zijn. Woorden die we niet willen horen, maar de chirurg wel moet vertellen. Het voelt naar om over jouw dood te praten, alsof je kansen al vergeven zijn en je er niet meer bent. Maar je bent er nog, en je kansen zijn heel klein, maar ook die zijn nog aanwezig dus we gaan ervoor. Jij kan dit kleine strijder!

Misschien maar goed ook, het is allemaal al zo hectisch. Even wat rust vandaag is ook wel fijn. De avond valt en ik doe niks anders dan naast je zitten, bij je zijn, en van de momenten genieten dat je nog even je ogen opent. Dit zal na de operatie als je deze overleefd, voorlopig ook niet meer gebeuren.

De hele dag heb je nog niks gegeten, dit mocht niet omdat je nuchter moet zijn voor de operatie. Ondertussen is het al laat in de avond en de verpleegkundige stelt voor om je nog even op schoot te doen. En vraagt wat ik het liefst zou willen. Heel graag zou ik je nog een flesje willen geven. Na overleg komt hier goedkeuring voor en mag ik je een klein beetje geven. Voor het eerst sinds deze hele hectiek dat we echt weer even samen zijn, ik je vast mag houden en voor het eerst dat je weer een paar slokjes uit je fles drinkt. Wat is dit fijn om voor heel even weer echt samen te zijn. En hopelijk is dit niet voor het laatst. Na een hele tijd samen met je gezeten te hebben, leg ik je met behulp van de arts terug. Je bent moe, en hebt je energie nog zo onwijs hard nodig.

Het is al middernacht. Ik wil helemaal niet weg, maar het moet. Ook ik moet slapen, voor zover dat lukt. De lieve mensen hier beloven super goed op je te passen en dat als er wat is direct te bellen. Ik geef je een hele dikke kus, vertel je hoeveel ik van je hou en dat ik er straks weer zal zijn. Neem jij maar je rust. Morgen is de grote dag. Jouw grote dag. Slaap nu maar lekker liefje.

Word vervolgd...

Liefs Annous

Instagram; @liefsannous

website; www.liefsannous.nl