Reeks 1, deel 2; Hoewel het beter zou moeten gaan, gaat het alleen maar slechter.

24 november 2017;

De ochtend is aangebroken en shit ik schrik wakker! Hoe kan dat! Ik zou niet slapen, dat mocht niet. Ik moest je in de gaten houden. Toch ben ik kort in slaap gevallen. Jij ligt nog steeds doodstil naast me. Gauw leg ik mijn hand op je buik en probeer hard te horen of je ademde en er nog een teken van leven is. Gelukkig! je bent er nog en voor even valt er een last van mijn schouder.

Wat is er gister allemaal gebeurd en ik laat alles nog eens in mijn hoofd voorbij gaan. Ondertussen hard googelend naar mogelijke oorzaken. Zelfs bijna overtuigd dat het door de vaccinaties zou komen na alles wat ik op internet vind. Zal vandaag beter gaan? Ik hoop het zo. Knap maar weer gauw op lieverd.

Ik maak ons klaar voor de dag en doe je lekker in bad. Wat vind je dat heerlijk, zo lekker in het warme water. Al snel raak je te moe. Je bent nog steeds mega slaperig en het drinken gaat alleen nog maar slechter. Volgens de arts moest je nu wel opknappen na gister. Maar of dat gebeurde? Totaal niet. Je drinkt nog minder dan ooit en kan alleen nog maar slapen. Af en toe volgt er een huiltje maar die klinkt zo zielig dat het pijn doet om aan te horen. Wat is er toch met je aan de hand...

Ik bel een vriendin op die dichtbij woont om te vragen of ze ons naar de arts kan brengen. Helaas.. ze kan met geen mogelijkheid weg van haar werk. Shit wat moet ik nou.. Het huilen staat me nader maar kop op Annous! even doorbijten en opzoek naar mogelijkheden. Het ov is hier heel slecht geregeld en kan amper een kant op maar ondertussen zit ik met een doodziek kind de hele dag. Na wat telefoontjes met de arts kwam het besluit vanuit daar dat het ook niet nodig was langs te komen. Het zal vast snel beter gaan. Alleen gaat het niet beter. Helemaal niet.

Daar zit ik dan thuis. Radeloos met een versuft onwijs ziek meisje van net acht weken oud. Uiteindelijk rond het avontuur gaan we toch naar de arts. Het gaat echt niet goed met je. Je bent lijkwit, kan alleen maar slapen en drinkt nog maar enkele slokjes. Maar ook daar ziet de arts de noodzaak niet. Er wordt nog letterlijk aan dokter gevraagd of er niks met je hart aan de hand kan zijn maar nee hoor dat was het ook niet. En we konden weer gaan. Daar staan we dan weer buiten. Jij doodziek maar niemand die dat begreep of zag. Na een tussenstop bij de gele M voor wat troostvoer zijn we weer thuis. Opnieuw moet ik alleen de nacht met je in. Een nacht waarin ik nog steeds niet durf te slapen. Word je nu alsjeblieft snel beter meisje? Het heeft nu wel te lang geduurd. Hopend dat alle artsen gelijk hebben maar zo tegen mijn gevoel in zijn we weer thuis. Aan alles voel ik dat dit niet de plek is waar je nu hoort te zijn. Helaas denken de specialisten hier anders over.

Wat er met je is weet ik niet, ik ben geen arts. Maar wel mama. Jouw mama. En voel aan alles dat er heel veel niet klopt. Alleen word ik niet gehoord en kan ik het helaas nog niemand goed duidelijk maken. Opnieuw liggen we samen in bed met weer de angst dat je er de volgende morgen niet meer zal zijn. Wat moet ik nou? Kon je maar praten en vertellen wat je voelde..

Word vervolgd...

Liefs Annous

Instagram; @liefsannous

website; www.liefsannous.nl