Reeks 1,deel 1; Acht weken oud ineens doodziek en bang dat ze op dit moment zou overlijden in mijn armen

22 november 2017;

Gister was je alweer acht weken oud en heb je je eerste wen ochtend bij de kinderopvang gehad. Drie uurtjes was ik je "kwijt" aan wildvreemde mensen. Iets gespannen maar vol vertrouwen liet ik je achter. Tijd vullen die voor mijn een eeuwigheid duurde maar het eind van de ochtend konden we je alweer ophalen. Jij die voor het eerst bij de kindjes was en je daar hebt gedragen als de meest voorbeeldige baby. Dat ben je immers ook. De hele ochtend hebben ze geen kind aan je gehad want alle tijd heb je geslapen. Ik deed je jasje aan en legde je in de maxi-cosi. Tot volgende week! Was wat we zijden, en liepen naar de auto, onderweg naar huis. Je eerste keer bij de opvang en wat deed je het goed. Over twee weken gaat het allemaal echt beginnen. Vanaf dan ga je drie hele dagen in de week.

Alsof deze ochtend nog niet spannend genoeg was hebben we de middag een afspraak bij het consultatiebureau. Vandaag je eerste inentingen. Je word gewogen en gemeten. Je was al vrij fors geboren en dus zat het met de groei wel goed. Twee nare prikken in je beiden beentjes. Ik kon die vrouw wel wat, maar gelijkertijd wist ik ook dat dit goed was. Ik neem je bij me en troosten je tot het weer goed is. Goed gedaan lieverd, met alles vandaag. Morgen een rustig dagje op de planning.

23 november 2017;

Gister was een drukke intensieve dag voor een klein meisje die net op de grote wereld komt kijken. Allemaal nieuwe indrukken en iedereen die wat van je wou. Vandaag staat er weinig op de planning en ik besluit voor ons allebij het lekker rustig aan te doen. Gewoon even samen, jij en ik.

De laatste tijd en zo ook vandaag heb je steeds meer moeite met drinken. Je slaapt heel veel, en als je al wakker bent om wat te drinken val je weer in slaap na een paar slokjes tijdens de fles.. We zijn gister nog bij het consultatiebureau geweest waar ze stelde dat je goed groeide. Dus het zal vast niets heel ernstigs zijn.

Het is een redelijk mooie dag. Er staat wat wint, de lucht is bewolkt maar het is droog en koud voor deze tijd van het jaar is het niet. Ik denk dat het goed is als we even naar buiten gaan. Ik maak ons beiden klaar en neem je lekker mee in de draagzak.

Eenmaal buiten gaat het totaal fout. Na enkele honderden meters begin je me strak aan te kijken, je verstijfde en je grote ogen keken strak voor zich uit naar mij. Je begon met bellen blazen en heel veel slijm kwam er uit je kleine koppie. Vervolgens draaide je oogjes weg. Ik wist niet wat ik zag, evenmin wat er aan de hand was en wat ik moest doen. Ik haasten ons terug naar huis. En trok je letterlijk uit de draagzak. Ondertussen belde ik de huisarts. Huisarts?! Hallo wakker worden annous! Natuurlijk zij de huisarts direct dat ik 112 moest bellen wat ik hierna ook deed.

Aan de lijn met iemand van de centrale die ik niet mocht verbreken tot de hulpverleners er waren. Ze vertelde me wat ik met jou moest doen. Er leken uren voorbij te gaan maar het waren slechts minuten voor de ambulance er was. Je oogjes draaide weg en ik deed er alles aan om contact met je te behouden. Dit moest van de mevrouw aan de telefoon. Ondertussen spuugde je golven slijm uit en werd je nog bleker dan je al was. Ik had je stevig vast, maar verloor constant het contact. Hoewel ik je goed vast had voelde ik je ondanks dat steeds meer weg glijden. Niet dat ik je liet vallen maar alsof je steeds meer weg ging, weg van mij, weg van ons allemaal. Een bizar naar gevoel. Ik dacht oprecht dat dit je laatste moment zou zijn en je op dat moment in mijn armen zou komen te overlijden.

De ambulance broeders kwamen binnen gestormd en namen je van me over. Ze legde je op de brancard in de ambu en onderweg naar het ziekenhuis volgde er wat onderzoekjes. Wonder boven wonder ging je met de minuut weer beter. Hoe? Geen idee. Je temperatuur was ver onder normaal maar steeds meer kwam de baby weer terug die waarvan ik een kwartier ervoor nog dacht dat je toen er niet meer zou zijn.

Eenmaal in het ziekenhuis op de spoed eisende hulp kwamen verschillende artsen kijken en wat onderzoekjes doen. De kinderarts kwam uiteindelijk met de diagnose ALTE. Een wat? Ik had hier nog nooit van gehoord. Kort gezegd een aanval waarop het lijkt alsof een kindje dood gaat, maar dat dus niet gebeurd. Als het al gebeurd komt zo'n aanval meestal niet vaker dan één keer. Met deze diagnose stonden we na twee uur weer buiten het ziekenhuis. Mijn baby van net acht weken oud waarvan ik oprecht dacht dat je die middag dood zou gaan, mocht ik nu ineens mee naar huis nemen.. vol verbazing en nog half in shock werden we thuis gebracht.

Je kon weer een beetje lachen maar was vooral heel moe. Geen seconde durfde ik je alleen te laten. laat staan zelf te slapen.. met mijn hand op je buik, zodat ik voelde of je nog ademde lagen we in bed. Maar slapen durfde ik niet. Stel je voor dat als ik dan wakker zou worden, jij niet meer zou ademen.. Nog vol van adrenaline door wat er allemaal gebeurd was gaan we de nacht in, hopelijk een goede nacht. Slaap jij maar lekker lieverd.

Word vervolgd...

Liefs Annous.

insta: @liefsannous

website: www.liefsannous.nl