Reality check: over drie maanden is ze alweer 1!

Toen was het zover... Mijn kleine meisje alweer 39 weken oud. Ook al lijkt het alsof het nooit anders is geweest, toch voelt het als de dag van gisteren dat er een klein hummeltje op mijn buik werd gelegd. En ja, ook ik ben veranderd in zo'n emo moeder die zelfs de kleinste momentjes zo lang mogelijk wil laten duren. Dus eerlijk gezegd was ik nog niet helemaal toe aan deze hele 'nine months in, nine months out' mijlpaal

Waar is mijn kleine meisje gebleven?

Natuurlijk wist ik dat baby's snel groeien en veel leren in een hele korte tijd, maar dat onze mini zo snel zou veranderen in een echt mensje vind ik best heftig. Ik geniet van ieder moment met haar & ben trots als ze nieuwe dingen kan of ontdekt. Maar toch kan ik er ook verdrietig om worden dat dat kleine meisje, wat zo lekker bij me bleef liggen, met haar kleine handjes en trage bewegingen nooit meer terugkomt.

Het is dus echt wel even wennen dat we nu een rondkruipende, alles slopende, maar mega vrolijke en gezellige meid in huis hebben die het de hele dag uitschreeuwt van het lachen.

Klaar met ontzwangeren

Een ander heftig ding aan deze mijlpaal vind ik dat ik nu echt niet meer kan teren op "ontzwangeren". Die negen maanden af of op, hoe je het ook wil noemen, zijn voorbij. Zwangerschapskilo's, hormonen en onnodige tranen zijn dus geen excuus meer. ;) Ik ben niet meer net bevallen of net mama, maar vanaf nu ben ik gewoon mama. Niks geen nieuwe situatie meer of even wennen, nee vanaf nu zijn we gewoon ons gezin.

En dat rest mij natuurlijk nog maar een ding nu en dat is me mentaal voor gaan bereiden op mevrouw haar eerste verjaardag... Gelukkig heb ik daar nog drie maanden de tijd voor, want dat is een mijlpaal waar ik mentaal echt nog niet klaar voor ben haha.

Zijn hier nog meer mama's die stiekem toch een beetje emo worden van die veel te snel groeiende kindjes?