Prematuurkindje

Deel 1 al 2 keer opnieuw geschreven maar wordt op mysterieuze wijze elke keer verwijderd dus hopelijk blijft deze wel staan (schrijf deel 1 nog wel een keer over mocht je deze niet gelezen hebben)

Na een heerlijk nachtje thuis te hebben geslapen (waar ik me wel heel schuldig over voelde) met nog niet eens heel veel slaap want ja kolven om de 3 uur, kolven schoonmaken, melk labelen en me zelf te verzorgen slaap je elke keer anderhalf tot 2 uur, komen we om half 8 aan in het ziekenhuis in Haarlem. De kleine man heeft gelukkig een goede nacht gehad en laat geen dipjes zien van het transport van de vorige dag (wat ze wel voorspeld hadden). Ik was er helemaal klaar voor om heerlijk te gaan buidelen met hem maar toen we op de kamer kwamen leek het wel of we de zonnebankstudio in stapten. Helaas was zijn biluribine te hoog en moest hij onder het blauwe licht. En niet 1 lichtje maar 3! 2 boven z'n couveuse en nog 1 in het nestje waar hij op lag. Met een maskertje op z'n hoofd ter bescherming voor zijn ogen ligt die daar dan heerlijk te slapen, gelukkig heeft hij allemaal niet door wat er gebeurde maar ik kon wel janken. Ik was zo toe aan even heerlijk knuffelen met hem na het hele gebeuren van de dag ervoor (zie vorige post) dat dit even rauw op mijn dak kwam. Ik weet dat dit goed voor hem is en hoe meer licht hij krijgt hoe sneller z'n waardes weer normaal worden.

Na een heerlijk nachtje thuis te hebben geslapen (waar ik me wel heel schuldig over voelde) met nog niet eens heel veel slaap want ja kolven om de 3 uur, kolven schoonmaken, melk labelen en me zelf te verzorgen slaap je elke keer anderhalf tot 2 uur, komen we om half 8 aan in het ziekenhuis in Haarlem. De kleine man heeft gelukkig een goede nacht gehad en laat geen dipjes zien van het transport van de vorige dag (wat ze wel voorspeld hadden). Ik was er helemaal klaar voor om heerlijk te gaan buidelen met hem maar toen we op de kamer kwamen leek het wel of we de zonnebankstudio in stapten. Helaas was zijn biluribine te hoog en moest hij onder het blauwe licht. En niet 1 lichtje maar 3! 2 boven z'n couveuse en nog 1 in het nestje waar hij op lag. Met een maskertje op z'n hoofd ter bescherming voor zijn ogen ligt die daar dan heerlijk te slapen, gelukkig heeft hij allemaal niet door wat er gebeurde maar ik kon wel janken. Ik was zo toe aan even heerlijk knuffelen met hem na het hele gebeuren van de dag ervoor (zie vorige post) dat dit even rauw op mijn dak kwam. Ik weet dat dit goed voor hem is en hoe meer licht hij krijgt hoe sneller z'n waardes weer normaal worden.

De volgende dag zijn de kleine zijn waardes zo danig snel gedaald dat de lampen eraf mogen. Zo fijn, nu kunnen we eindelijk knuffelen. De zuster die hem die dag verzorgt zegt dat hij het ook zo goed doet met z'n zuurstof dat ze hem van de Cpap af wil halen. Hij is met masker op namelijk vrij onrustig en heeft hem al een paar keer van z'n gezicht getrokken. Ook dat gaat goed en nu kunnen wij eindelijk iets beter zijn gezichtje zien. Wat lijkt hij op z'n broer en uiteraard weer een kopie van zijn vader ;-). We knuffelen heerlijk die dag en gaan met een opgelucht en goed gevoel s avonds weer naar huis naar ons andere zoontje.

De dag erna gaat het nog steeds heel goed zonder zuurstof en laat hij allemaal goede metingen zien. Hij verdraagt z'n voedingen ook goed en de arts is er zo tevreden over dat ze zegt dat hij eventueel al naar de Medium care mag als daar plek is. Dit komt even als een schok binnen bij ons. Uiteraard zijn wij mega blij dat de kleine man het zo goed doet maar we zijn hier net een paar dagen en nu alweer verhuizen is wel weer even heftig. De arts verteld ons dat ze eerst contact gaan opnemen met het andere ziekenhuis en als daar plek is dat het transport dan sowieso pas na het weekend zal zijn. We laten dit allemaal even bezinken en gaan weer een beetje in de regelmodus om het een en ander voor te bereiden voor verhuizing.

S avonds als wij thuis komen merken we dat we op zijn, eigenlijk zien we weer een verhuizing niet zitten. We zijn nog maar net bijgekomen van de laatste verplaatsing en beginnen een beetje een weg te vinden in het op en neer gaan naar het ziekenhuis en dit gooit alles in de war. Tuurlijk is een ander ziekenhuis heel goed nieuws want dat betekent dat onze kleine strijder het echt mega goed doet en we weer een stapje dichter bij huis zijn maar dit zou het 4e ziekenhuis dan zijn in ongeveer een week tijd. Emotioneel merk ik dat het heel erg hoog zit en probeer het wat naast me neer te leggen en wat slaap te pakken, tenslotte weten we het pas zeker na het weekend.

Zaterdag 26 april! Het is koningsdag, de afdeling is leuk versierd en ze hebben een schattig knutselwerkje gemaakt met een foto van ons mannetje, echt te leuk. Maar voor ons is het gewoon weer een dag ziekenhuis en weer een dag bekijken hoe het gaat. De kleine doet het nog steeds heel goed! Ze gaan voeding opbouwen en er mag weer heerlijk geknuffeld worden. Er komt ook wat visite langs om de kleine te bewonderen, dat gaat hier op de afdeling wat makkelijker ook al zijn er hele strikte regels qua hygiene en ziektes. We gaan die middag wat eerder naar huis om ook nog even met ons andere zoontje wat te kunnen doen en op het moment dat we willen vertrekken komt net de zuster van die dag binnen. Ze kijkt me raar aan dat ik weg ga en zegt nou tot straks dan maar waarop wij zeggen dat we er morgenochtend vroeg weer zullen zijn. Ze trekt een wenkbrauw omhoog en zegt een beetje verbaasd; blijf je hier niet slapen? Waarop mijn man uitlegt dat wij nog een kindje thuis hebben en deze ook graag even met z'n moeder wil zijn omdat die al anderhalve week bij oma slaapt. Ze vindt dit maar raar en loopt dan de kamer uit. Wij kijken elkaar aan en ik voel met meteen schuldig, moet ik dan toch maar blijven slapen, moeten we anders vanavond even terug rijden om nog even te buidelen. Zo verslagen eigenlijk door wat de zuster gezegd had lopen wij de afdeling af en barst ik in tranen uit in de lift. ben ik dan zo'n slechte moeder dat ik me kindje achter laat, ben ik de enigste die dit doet. Ik voel me al dagen verscheurd omdat ik me aandacht moet verdelen tussen me 2 kindjes en de opmerking van de zuster doet hier nog een schepje boven op. Iedereen verteld me dat ik me er niks van aan moet trekken en dat ik doe wat ik kan maar ik blijf me er toch schuldig over voelen. Ik kan op dat moment alleen maar huilen.

De volgende dag gaan we weer vol goede moed richting het ziekenhuis. We hebben het er die avond ervoor nog veel over gehad en komen tot de conclusie dat we doen wat we kunnen. Sommige mensen zouden het misschien anders doen maar voor ons werkt dit.

Onze oudste gaat die dag mee, zodat hij kan zien waar papa en mama de hele dag zijn. We merken dat hij dit nodig heeft omdat hij ons alleen maar ziet weggaan elke dag. Als we bij de afdeling komen loopt toevallig die zuster daar van de dag ervoor. Ze komt ons begroeten en doet heel vrolijk tegen onze oudste. Ik voel de tranen van het verdriet van de dag ervoor gelijk weer op komen en zou het liefst wat tegen haar willen zeggen maar we merken dat zij zich eigenlijk van geen kwaad bewust is en doet heel normaal. Hebben wij het dan de vorige dag zo verkeerd begrepen? We snappen er niks meer van en besluiten het te laten voor wat het is en gewoon heerlijk te gaan genieten van ons kindje weer. Wie weet vertrekken we morgen en zien we haar niet meer.....

wordt vervolgd