#PreemiePower mijn bewustwording

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat er een blog van mij verschenen is. In de tussentijd is er enorm veel gebeurd, ben ik enorm druk geweest. Gelukkig gaat wel alles goed met mijn kleine held, dat is het belangrijkste om meteen te melden. 

Ons mannetje is inmiddels ook thuisgekomen, 13 februari was de grote dag! Heerlijk om mijn allergrootste liefde thuis te krijgen een dag voor valentijn. Wat kan een mama nog meer wensen? Zijn thuiskomst ging net als de rest ook ineens erg snel en onverwacht. We hadden stiekem de hoop dat hij 's maandags misschien met ons mee zou mogen maar de kinderarts zag totaal geen reden meer om hem in het ziekenhuis te houden. We kregen dus die zaterdagochtend al een telefoontje of dat we de maxicosi, zijn jasje en warme kleertjes mee wilde nemen. Wat een toffe verassing, maar wederom DOODENG! Nu moesten we het zelf gaan doen. Zelf goed naar hem kijken, hem 'beoordelen' en zelf zorgen dat het goed bleef gaan.

Gelukkig is dat allemaal goed gedaan, wel kreeg ons mannetje vrij snel last van verborgen reflux. Dit was ook wel weer een avontuur met heel veel angst en zorgen. Want als je je kindje al een paar keer half stikkend uit bed heb moeten trekken slaat de paniek vlug toe, geloof me!

Maar wat het heerlijk hem EINDELIJK thuis te hebben. Het lijkt wel of de meiden totaal niet hebben hoeven te wennen aan het feit dat hun broertje er ook was. Het was alsof het nog nooit anders geweest was. Meteen heel lief en vooral erg zorgzaam! 

Ik had verwacht dat met ons mannetje zijn thuiskomst de rollercoaster wel een beetje in vaart zou minderen, ik weer zou kunnen genieten en ik in mijn hoofd ook weer plaats zou krijgen voor andere dingen. Helaas is niets minder waar... Mijn hoofd zit nog steeds dusdanig vol dat als papa tegen me praat en de kids op de achtergrond spelen, ik gewoon zijn zinnen niet kan volgen.. Hopelijk heeft het gewoon tijd nodig! 

Tijdens mijn opname zijn we lid geworden van een groep voor premature ouders op facebook. Een groep met alleen maar papa's en mama's met dezelfde ervaringen, dezelfde helden en dus vooral met begrip voor elkaar en je situatie. Want ik denk dat dat nog wel het ergste was in onze rollercoaster, het onbegrip. Mensen weten totaal niet wat je doormaakt, wat je mist en waar je behoefte aan hebt. Opmerkingen zoals 'zal wel een makkelijke bevalling zijn geweest met zo'n kleintje' of 'jou kindje blijft in iedergeval lekker klein' zijn bijna aan de dagelijkse orde. Mensen weten totaal niet wat ze zeggen! Zouden deze mensen niet snappen dat je liever een gezond kindje op de wereld zet van 5 kilo, dan een kleintje van amper 2 kilo waarvan het nog weken duurt voordat je hem mee mag nemen naar huis en voorlopig ook nog wel een zorgenkindie blijft. Want ondanks dat je je kleintje mee naar huis mag nemen wil het niet zeggen dat je een gewone pasgeboren baby meeneemt. Onze baby's komen thuis met een gebruiksaanwijzing en soms zelfs met flink wat medische apparatuuur..... 

Ook ben ik op deze groep heel bewust geworden van hoeveel mazzel we hebben gehad met ons mannetje. Ons Dean heeft vrijwel geen tegenslagen gehad en was ook vrij snel thuis uit het ziekenhuis. Sommige kindjes hebben helaas minder geluk, ver na de uitgerekende datum liggen zij nog steeds voor hun leven te vechten! Wat heb ik een respect gekregen voor deze andere papa's en mama's!

Voordat ons mannetje geboren werd had ik ook geen flauw benul van de wereld van prematuren (en dysmaturen). Ik hoorde bij de mama's die totaal geen idee had wat er allemaal bij komt kijken.

1 op de 10 kinderen wordt prematuur of dysmatuur geboren, dat is veel! Gek dus dat er zo weinig over bekend is.. Dat er nog steeds zo weinig begrip is.... Hopelijk komt daar verandering in!

Nog 42 dagen.... wat dan? Stay tuned!