Positieve poli-klinische bevalling

Op 19 januari 2020 werd ik om 00:30 wakker omdat ik naar de wc moest. Ik was op dat moment 40+6 zwanger en had al een afspraak staan bij de verloskundige om me te laten strippen. Nadat ik naar de wc was geweest ging ik weer liggen maar ik kwam niet meer in slaap. Het voelde onrustig en opeens kreeg ik ook wat steken in mijn buik. Ik was meteen wakker, zou de bevalling beginnen?

De steken in mijn buik werden steeds heviger en regelmatiger waardoor ik niet meer in bed kon blijven liggen. Het enige wat nog hielp was heen en weer lopen over de gang. Inmiddels was ik er van overtuigd dat dit weeen waren en dit werd bevestigd toen ik de weeen ging timen met een app. Ze waren erg regelmatig en ebde ook weer weg. Ik kon niet anders dan concluderen dat de bevalling was begonnen! De baby lag ook al weken ingedaald, dus ze was er nu echt klaar voor.

Rond 06:00 heb ik mijn vriend de verloskundige laten bellen want ik wilde toch wel weten of ik goed bezig was. Ik was inmiddels al een paar uur aan het heen en weer lopen op de overloop! De verloskundige bevestigde dat het inderdaad weeen waren en vroeg direct of ze langs moest komen. Omdat de weeen voor mij goed weg te puffen waren, al lopend, hoefde ze voor mij niet te komen en spraken we af dat ik weer zou bellen als het nodig was.

Rond 08:00 vond ik het welletjes geweest omdat ik benieuwd was hoeveel cm ontsluiting ik had na al die uren heen weer lopen en weeen wegpuffen. De verloskundige kwam al snel en constateerde dat ik al 6 cm ontsluiting had! Yes, dit ging goed. Omdat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen bespraken we de mogelijkheden. Ik vond het wel heel prettig in de rust en stilte van mijn eigen huis dus het liefst wilde ik nog even blijven, maar de vk gaf ook aan dat met hevigere weeen het ritje naar het ziekenhuis steeds onprettiger zou worden. Ik was snel overtuigd, we gingen op pad!

De ochtendspits getrotseerd en 3 hevige weeen in de auto verder, kwamen we aan in mijn bevalkamer. Of zal ik zeggen bevalsuite. We waren er nog voor de vk dus we konden onszelf even rustig installeren, tussen het wegpuffen door. Nadat de vk ook was gearriveerd bleek dat ik al 9 cm ontsluiting had. De kraamhulp was er inmiddels ook en de vk zei tegen haar “deze baby is er nog voor de lunch”. Nou ik had inmiddels wel honger dus dit klonk goed.

Rond 11uur kreeg ik ineens persdrang. Ik dacht dat ik naar de wc moest en toen ik dat tegen de vk zei, vertelde zij dat ik mocht gaan persen omdat mijn baby er aan kwam. Opeens werden de weeen heftig en kwam er veel kracht vrij in mn lichaam. Bij elke wee werd ik aangemoedigd door mijn vk, de kraamhulp en mijn vriend. Helaas lukte het telkens niet om per wee 3 keer te persen, waardoor de baby telkens terugzakte. Om de baby een handje te helpen heb ik nog een tijdje op de baarkruk gezeten en later nog over het bed heen gehangen, maar hoe zeer ik ook mijn best deed, het lukte niet. De persweeen kwamen erg onregelmatig en zette ook niet door. Ik raakte inmiddels aardig uitgeput maar aan de andere kant bleef ik ook erg rustig. Dot kwam mede door mijn fantastische vk en kraamhulp die tussen de weeen door stil bleven en volledig mij en mijn lichaam volgden. De sfeer in de ziekenhuiskamer was daardoor bijna sereen te noemen. Op de achtergrond stond een muziekje aan, en ik heb geen witte jas hoeven zien tijdens de bevalling.

Toen na 2u persen het niet leek te lukken, wilde mijn vk mij over gaan dragen aan het ziekenhuis om aan de weeenopwekkers te gaan. Ik vroeg haar of ze me nog heel even wilde aanmoedigen want ik wilde dit zelf doen. Inmiddels was ik echt uitgeput maar ik had in mijn hoofd zitten dat het ergste (the ring of fire) nog moest komen dus dat ik nog even door moest zetten. Met het allerlaatste beetje (oer)kracht dat ik in mij had gaf ik alles wat ik had tijdens de laatste weeen en opeens was ze daar! Mijn dochter! Meteen werd ze op mijn borst gelegd en liet ze van zich horen. Ikzelf was nog aardig beduusd want de echt heftige pijn waar ik op aan het wachten was, kwam niet dus dat viel mij reuze mee! Ik had echt zo weinig gevoeld dat ik zelfs dacht dat ik volledig ongeschonden uit de strijd was gekomen. Helaas werd ik snel uit deze droom wakker gemaakt toen de vk zei dat ze toch echt moest hechten, maar dat was allemaal prima nu mijn dochter er was.

Ik had het niet verwacht maar ik kijk zo ontzettend positief terug op mijn poli-klinische bevalling. Dat het zelfs daar mogelijk was een intieme, prettige sfeer te creeeren had ik niet voorzien. Ik heb uiteindelijk ruim de tijd gehad voor het golden hour en mocht lekker blijven liggen met mijn meosje. Hier ben ik echt dankbaar voor. Ik hoop dat andere vrouwen hierdoor inzien dat ook dit mogelijk is in het ziekenhuis, al is elke bevalling 1 grote verrassing. Die van mij was er in ieder geval 1 met een grote strik er omheen.