Persoonlijk blog #1

Dit is een blog wat ik eerder heb geschreven en wat perfect weer geeft wie ik ben en waar ik voor sta. Dus die wil ik hier graag ook met jullie delen!

Komt ie:

Ik ben dus Roos, inmiddels alweer 30 jaar oud en officieel in 2014 afgestudeerd. Moeder van Morena van bijna 8 (nog 2 nachtjes slapen als ik dit schrijf) en K’hai van net 1. En dan nog zwanger van de 3e, die we liefkozend Baby Ki noemen en die ergens half december geboren zal worden.

Ik ben mijn medische loopbaan begonnen op de Intensive Care nadat ik daar mijn laatste co-schap had gedaan en dat zo goed beviel dat ik daar direct na mijn afstuderen aan de slag kon. Super fijn en een ontzettend leerzame, interessante en ook gewoon echt (geloof het of niet met al die dood en heftige dingen) leuke tijd.

Alleen ook super druk en omdat het allemaal zo leuk en interessant was, ook heel meeslepend. Wat ik op dat moment eigenlijk niet eens zo in de gaten had. Pas toen ik daar stopte (na 2 rondes contract verlengen doen ze dat niet nog een 3e keer, regels zijn regels) merkte ik hoe druk ik eigenlijk was geweest en hoe weinig ik mijn kind soms zag.

Op dat moment was ik zwanger van de 2e en had ik al een jaar of 3 met wat ups en downs een redelijk gelukkige relatie en ik wilde dolgraag het huisje-boompje-beestje idee. Misschien iets te graag, want ik liep mezelf vaak voorbij, maar goed, daarover later meer.

Als ik niet zwanger was geweest van nummer 2 was ik nu waarschijnlijk werkzaam op een academische intensive care of in opleiding tot anesthesioloog.

Maar door die zwangerschap veranderden mijn prioriteiten.

Ik zag het bijvoorbeeld echt niet zitten om met zo’n kleintje en met borstvoeding (waarvan ik wist dat ik het lang wilde geven) vaak avond/nacht/weekend diensten te doen, of meer dan een uur reistijd te hebben.

Dus koos ik ervoor om iets langer thuis te blijven (ik kreeg 3 maanden een uitkering, woehoe! Dat was echt zo fijn) en daarna aan de slag te gaan in de jeugdgezondheidszorg (als jeugdarts). Iets totaal anders, want het is eigenlijk alleen maar gericht op preventie (voorkomen) en dus niet op genezen/behandelen, zoals ik al die tijd wel had gedaan op de IC.

Maar ik hou van mensen voorlichten, ze te leren baas te zijn over hun eigen lichaam en gezondheid, ze uit te leggen hoe bepaalde dingen ontstaan en wat je eigen invloed is op hoe je je voelt.

Zo is dus ook het idee van het hele ‘Dokter Roos’ gebeuren ontstaan.

So far voor het business deel zeg maar.

Maar dit blog heet natuurlijk niet ‘persoonlijk blog’ voor niks.

Dus…. Zal ik nog meer vertellen over mezelf.

Zoals ik hiervoor al hintte, had (HAD dus) ik een best gelukkige relatie, tenminste dat dacht ik, of wilde ik geloven. In werkelijkheid was dat dus echt niet zo. Helemaal niet nodig om allemaal details te bespreken of met modder te gooien. Waar het op neer kwam is dat we niet bij elkaar pasten (zooooo cliché), verschillende verwachtingen hadden en bovenal vind ik (mijn mening, kun je anders zien of over denken) dat hij mij niet behandelde zoals ik dat verdiende.

Na een hoop heen en weer gedoe, getrek aan elkaar, welles/nietes, en laatste pogingen zijn we toen K’hai 2 maanden oud was uit elkaar gegaan. Een heftige tijd kun je je waarschijnlijk wel voorstellen. En voor mij voelde het alsof mijn laatste kans op een ‘normaal’ gezin of ‘normale’ relatie nu mislukt was (2 kinderen van 2 verschillende vaders, tja, daar gaat natuurlijk niemand de nummer 3 willen zijn).

Misschien wel daarom, of misschien omdat ieder mens nu eenmaal behoeftes heeft en de – zeg maar lichamelijke aantrekkingskracht- nooit ons probleem was hing er nog steeds wat in de lucht. Wat resulteerde in een soort laatste samen zijn en dan zul je net zien (en ja, ik ben dokter, ik weet hoe die dingen werken, en ja, ik was er ook zelf bij en al dat soort dingen meer, i know) daar is Baby Ki dus uit ontstaan. Pech of geluk, you name it.

En ook over dit onderwerp dachten we zodanig verschillend dat het voor mij vanaf dat moment helemaal 100000% duidelijk was dat wij nooit meer bij elkaar zouden komen en ik dit dus alleen zou gaan doen.

Maar ja, daar zit je dan, op je (was toen nog bijna) 30e alleen, met al 2 kinderen waarvan de jongste pas 3 maanden oud en zwanger van de 3e, geen vaste baan (tijdelijk contract) maar wel een koophuis en allemaal financiële verplichtingen.

Maar mijn gevoel was duidelijk en gelukkig dat van mijn moeder ook (die nadat ze me toch wel even flink op m’n kop had gegeven (nou ja flink.. ze had natuurlijk ook gewoon gelijk)) want mijn familie heeft me vanaf het allereerste begin volledig gesteund.

Nou, en toen?! Toen ging ik me dus verstoppen. Want ik schaamde me. Vond dat ik beter had moeten weten, het beter had moeten doen, mislukt was. 3 kinderen van 2 verschillende vaders en alsnog alleen. Het leek wel zo’n slechte soapserie waarin ik dan dat zwarte schaap was. Die vrouw waar iedereen stiekem medelijden mee had omdat het haar allemaal niet was gelukt terwijl ze het zo graag wilde.

Ik vond het ook wel een soort van prima. Zei steeds tegen mezelf dat ‘mijn tijd nog wel zou komen’ en ‘ik richt me nu volledig op de kinderen, die zijn toch het belangrijkst’ en ‘als ik het met 2 kan dan kan ik het ook met 3’ (dat laatste sta ik overigens nog steeds volledig achter).

Maar echt gelukkig was ik niet, ik wist niet meer wie ik was, wat ik wilde en ik schommelde maar een beetje mee op de bewegingen van de dag zonder er eigenlijk bij stil te staan wat ik daar van vond en zeker zonder een bepaald doel. Ik vertelde ook aan niemand hoe het precies zat, liet het een beetje in het midden, liet alles in het midden, dus ook mezelf.

Totdat ik een oproep voorbij zag komen van een coach en op een of andere manier sprak zij mij aan. Ook al vond ik haar manier van doen ook een beetje irritant (want ze was zo in your face, maar eigenlijk was ik gewoon stik jaloers op haar zelfvertrouwen). Na een berichtje (waarvan ik verwachtte dat ze niet zou reageren, deed ze dus wel en snel ook nog) volgende er een Skype intake gesprek (waarvoor ik maar op 1 hele specifieke tijd kon, en ik dus verwachtte dat zij vast niet zou kunnen, kon ze dus wel) ben ik gestart met dat coachingstraject (wat een beetje meant to be voelde zul je misschien begrijpen).

In die 6 weken heb ik ontzettend veel geleerd, van haar maar vooral van mijzelf. Want eigenlijk wist ik heel goed wie ik was en wat ik wilde. Had ik echt heus wel een doel voor ogen en een beeld van wie ik was of wilde zijn. Alleen durfde ik er niet voor uit te komen. Mijn zelfvertrouwen had een enorme deuk gekregen en ik had mijn gevoel of intuïtie of hoe je het ook wilt noemen zover weg geduwd in die afgelopen jaren dat ik echt heel erg mijn best moest doen wilde ik dat nog kunnen horen en dan denk je dus dat je het niet weet en kom je nergens echt vooruit.

Ik was een beetje een muurbloempje geworden terwijl ik eigenlijk gewoon hartstikke van de schijnwerpers houd. (Sterrenbeeld is leeuw, ik zat vroeger op toneelles en speelde altijd de baas over mijn broertje en zusjes om maar wat dingen te noemen.)

En de enige manier om daar iets aan te veranderen is om het zelf te doen. Uit te komen voor wat je denkt en voelt. Je te gedragen als de persoon die je wilt zijn en niet alleen maar hopen dat je op een dag, op een of andere wonderbaarlijke manier, wakker wordt als die persoon, met dat perfecte leven, want zo werkt het jammer genoeg niet.

En nog steeds trek ik mij af en toe net iets te veel aan van de mening van anderen, of doe ik dingen niet die ik eigenlijk wel wil doen omdat ik ze eng vind, of neem ik genoegen met 80% in plaats van voor die 100% te gaan. Maar dat is oke, het blijft een proces.

Maar goed, 2 pagina’s zijn bijna vol en dat vind ik toch wel een beetje de max voor zo’n blog dus ik moet gaan afronden.

Waarom ik dit deel? Niet omdat ik medelijden wil of begrip of misschien op bewondering hoop.

Nee, omdat dit is wat ik wil doen.

Ik wil www.dokterroos.nl een succes maken, ik wil mensen, een heleboel mensen, iets leren over hun lichaam en je gedachten, je ‘mindset’ hoort daar ook bij.

Dus wil ik het goede voorbeeld geven!

Verstop je niet!

Leef je leven!

Laat je niet tegen houden door wat voor (lichamelijke) kwaal dan ook!

En stel me je vragen, dingen die je altijd al hebt willen weten, stel onderwerpen voor stukjes voor en vertel vooral een heleboel mensen over Dokter Roos zodat ik nog meer mensen kan bereiken en helpen!

Zo! Nu ga ik er echt mee stoppen (nog even het lettertype aanpassen want ik zit nu over de 2 pagina’s heen, misschien kan ik het door een ander lettertype nog wat kleiner maken).

Bedankt voor het lezen en stel me alsjeblieft al je vragen!

Liefs,

Dokter Roos