2 jaar geleden
Papa, de rots in de branding tijdens mijn ziekte
Waar blijft die roze wolk?
De laatste tijd lukt het me maar moeilijk om langs foto s te scrollen van na de geboorte van m'n kleintje, zonder spontaan in een half hysterische huilbui terecht te komen- (wait how did this happen again? Ik zocht gewoon even die ene afbeelding van dat lekkere gerecht...)
Nu de chemo tot zijn einde begint te komen (en ja het is inderdaad zoals ze zeggen:de laatste loodjes wegen het zwaarste) komt er iets minder overlevingsstand en iets meer "gevoel". En pfoe, daar zou ik opzich wel weer even minder van willen. Maar de draaiknop om dit te reguleren heb ik tot de dag van vandaag nog niet kunnen vinden.
Als ik kijk naar de foto s van mijn zoontje na de geboorte, dan zie ik een prachtig perfect kind waar ik zielsveel van hou. Maar ik voel ook een steek bij m'n hart. Ben ik aan het falen als moeder? Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld van te voren. Ik zou dagenlang met mijn baby gaan cocoonen, lekker met 1 van de 3 draagzakken die ik had gekocht (ik was enthousiast) zouden de samen de mooiste dromerige avonturen beleven (naar de dijk lopen, naar de zeeman 🤣, AH) S'nachts zou ik er voor hem zijn en zouden we lekker samen slapen (of lekker samen wakker zijn, hoort er ook bij). In elk geval Onafscheidelijk ten top. De wereld, jij en ik.
Maar nee. Ik was na de geboorte nog moeier dan tijdens de zwangerschap. Ik moet gewoon even herstellen, mijn energie komt vast wel weer terug! De huisarts zei ook dat die enorme vermoeidheid vanzelf weg zou trekken. Maar in plaats van dat de energie terug kwam leek die steeds verder weg te zakken.
Ook had mijn kleintje last van heftige reflux, wat zorgde voor een kleintje met veel pijn, veel gehuil, en alle slapeloze nachten van dien. Even naar de winkel gaan ging bijvoorbeeld niet, want hij kon niet plat liggen door de reflux. In een draagdoek ging niet omdat ik teveel last van m'n rug had en geen kracht had. Samen slapen ging ook niet want kleintje moest ook snachts rechtop zitten. Het resultaat was dat ik totaal en compleet uitgeput was.
Gelukkig was daar papa, super papa! Die zag dat ik het niet kon, fysiek was ik een wrak. Papa nam de zorg over, was in de meest afschuwelijke momenten (RS in het ziekenhuis bijvoorbeeld) bij mijn zoontje. Papa was er altijd. De rots in de branding.
Ondertussen bleef ik in mijn hoofd puzzelen wat er nou in godsnaam met mijn zoontje aan de hand was. Zware reflux, wat moet je daarmee? Hij heeft overduidelijk pijn. Elke keer begon hij heel enthousiast aan zijn flesje, maar daarna begon hij standaard een half uur te kermen en kwam er melk terug (ooit projectielkotsen gezien? Het gaat precies zoals de naam het aangeeft 😂). Ook zag hij er dan bleek en misselijk uit.
Ik vroeg of het met een koemelkallergie te maken kon hebben. Het consultatiebureau zei dat hij niet goed groeide. Maar dat alle babies kramp hebben en af en toe wat teruggeven. Koemelkallergie kwam nooit voor volgens hen. Dat hij snachts niet wilde slapen had gewoon te maken met gewenning of we gaven te weinig structuur (?). Bij de kinderarts werd ook gezegd dat "alle kindjes kramp hebben" en dat hij er wel overheen zou groeien. Ja eh hij is al 8 maanden he....
Op een dag was ik het zo zat en ben ik koemelkvrije babyvoeding gaan halen. Ik gaf hem z'n eerste flesje koemelkvrije voeding, hij neemt een zuigje (smak!), en opeens heeft hij een superbrede smile en kijkt mij heel dankbaar aan. En sindsdien was de reflux weg. Ik maak geen grapje. Was dat nou zo moeilijk?
Wordt vervolgd in het volgende blog!
