Paniek in zijn ogen en spartelen, hij kreeg geen lucht

Noah was nog geen 4 weken oud. Tot nu toe zaten we niet echt op een roze/blauw wolk. Noah spuugde al zijn melk weer uit, had veel krampjes, was onrustig en huilde veel. Omdat Noah veel spuugde, verdikte we zijn melk met johannesbroodpitmeel. 

Gezellig op de koffie bij mijn schoonmoeder. Noah had 2 uur geleden zijn fles gehad en zat nog steeds te spugen. Opeens zagen we Noah's ogen heel groot worden, hij begon te spartelen en te happen naar adem. Gauw schepte ik met mijn vinger slijm en melk uit zn keeltje. Daar kwamen grote en lange slijmdraden uit waardoor hij niet kon ademen. Ik hield Noah op zijn buik en klopte op zijn rugje tot zijn keeltje weer vrij kwam. Hij bleef spartelen en in zijn ogen zag ik de angst en paniek. Opeens lag hij doodstil op mijn knie. Hij bewoog niet meer. Al gauw kwam hij bij (gelukkig). Al huilend belde ik de huisarts en konden we meteen terecht. 

Met mijn schoonmoeder, schoonzusje en Noah achterin de auto scheurden we naar de huisarts toe. Ondertussen was mijn man van zijn werk naar de huisarts gegaan en daar gingen we met zn alle naar binnen. Noah was ondertussen rustig terwijl ik huilend mijn verhaal deed aan de huisarts. De huisarts verwees ons op ons dooie gemakje door naar het ziekenhuis. Noah was nu stabiel dus er zat geen haast bij. Natuurlijk gingen wij met veel haast richting Zwolle.

Eenmaal aangekomen in Zwolle, werd Noah aan de monitoren gelegd. Daar zat je dan, in je roze/blauwe wolk. Je kindje op een ziekenhuisbed, met stickertjes op zijn borst. De angst en onzekerheid was verschrikkelijk. Noah werd een nachtje opgenomen voor observatie. Gelukkig mocht ik erbij blijven. De nacht ging goed en we gingen de volgende ochtend naar huis.

Die weken erna heb ik geen oog dicht gedaan. Bij elk zuchtje, kuchje of geluidje stond ik aan zn bed. Noah had vaker die 'aanvallen' gehad. Dan zag je hem weer met grote paniekerige ogen spartelen, happend naar adem. We gingen van consultatiebureau naar huisarts maar het bleef onduidelijk wat dit veroorzaakte. Uiteindelijk werd Noah een weekend opgenomen om te kijken of het weer gebeurde.

Ook uit dat weekend kwam helaas geen duidelijkheid. De arts wou geen andere onderzoeken dus weer naar huis gestuurd. Ondertussen waren we al weken verder. We waren gewend geraakt aan Noah's spugen maar het stikken kon je nooit aan wennen. Het gebeurde als we boodschappen deden, in de auto zaten en thuis. Het kon overal gebeuren. Het advies van het cb en huisarts was dat we moesten wachten tot Noah vast voedsel kreeg. Maar niets was minder waar. Elk fruit en groente potje kwam er net zo hard weer uit. Net als zijn melk en papflessen.

Toen Noah ongeveer 10 maand was stopte het ineens. Hij at met de pot mee en kreeg weinig vloeibare dingen. Want zelfs toen het minder was, kwamen zijn flessen en drinken er weer uit. Nu is hij bijna 1.5 en is het spugen gestopt. Het is een vrolijk, lief en gezond jongetje.

Bedankt voor het lezen van mijn blog. Voor vragen of opmerkingen lees ik het graag hieronder! :)

In de volgende blog gaat het over mijn tweede zwangerschap. Ik werd met 20 weken zwangerschap geopereerd aan mijn galblaas. Ik was erg ziek en was al 10 kilo afgevallen en ondertussen moest ik voor Noah zorgen.

Veel liefs,

Mamavan2boys