"Overbezorgdemoedersyndroom"

Ons jongste zoontje is een zorgenkindje..
eigenlijk al vanaf de zwangerschap. Te kleine baby, groeide niet goed en daarom zaten we iedere week bij de gynaecoloog om het in de gaten te houden. Er werd zelfs gesproken over hem halen zodat hij in de couveuse verder zou kunnen groeien.
Ondanks de spanning die deze echo's steeds met zich mee brachten wist ik in m'n hart dat het goed was met hem, hij was levendig (tot blauwe ribben aan toe) en mijn buik rond.

Toen Noud geboren werd na een soepele bevalling was hij net als zijn broer 48 cm en 3160 gram. Niet groot maar zeker niet kritiek klein waar ze al die tijd wel van uit gingen.

Meteen na de bevalling had hij een ontstoken oog, en dronk heel slecht.
We hebben denk ik alle mogelijke flessen geprobeerd maar nergens dronk hij echt goed uit.
We waren al blij als er 20 cc in bleef.

Vlak daarna zo rond 6 weken oud begonnen de problemen met zijn longen. Erg benauwd en veel hoesten, hij gaf soms zoveel slijm op dat wij bang waren dat hij erin zou stikken.
Bij de huisarts werden we in eerste instantie naar huis gestuurd met het bericht ga maar warm douchen (ja echt enorm bedankt daar had ik zelf nog niet aan gedacht)

Gelukkig werd na de tweede afspraak bij de huisarts wel duidelijk dat het ernstiger was.
Er was sprake van een longontsteking met 8 weken oud... antibiotica kuur en dan zou je wel opknappen.

Dit was ook het geval voor ongeveer 2 weken.
Daarna kwamen de klachten terug, Ondertussen was mijn verlof voorbij en sliep ik nog steeds weinig tot niet met de angst om hem gestikt in z'n eigen slijm aan te treffen in bed. Hij sliep ook nog steeds bij ons op de kamer.

Na vele afspraken bij de kinderarts en een debacle met een onbekwame huisarts op de huisartsen post is hij uiteindelijk opgenomen op de kinderafdeling.
zuurstof gehalte van 85% en totaal uitgeput van het vechten tegen allerlei virussen heeft hij 2 dagen met zuurstofondersteuning daar gelegen.

Na deze periode blijft hij vatbaar voor alle virussen die in de lucht dwarrelen en is hij erg vaak ziek.
Ik merk dat ik hem onbewust anders benader en behandel als zijn oudere broer. Ik heb veel meer moeite met hem te laten jammeren en als hij valt wil ik hem eigenlijk meteen oppakken, Was ik bij m'n oudste nog een heerlijke relaxte "laat maar waaien moeder" bij deze kleine man zit ik constant op het puntje van m'n stoel. 

Bij ieder pufje en zuchtje of iedere keer dat er een hoestje uit dat er uit z'n kleine lijfje komt maak ik me toch zorgen.

Ze zeggen dat hij eroverheen groeit, ze noemen hem een "Happy Weeser " kindjes die benauwde periodes hebben maar evengoed nog redelijk vrolijk zijn.

Nu maar hopen dat deze moeder ook over het "overbezorgdemoedersyndroom" heen groeit.