Opvang en eerste hapjes, wat een avontuurlijke week

Soms kijk ik naar Tim en dan schrik ik een beetje. Hij wordt zo groot, echt een jongetje al. Soms vraag ik me af of het allemaal niet een beetje te snel gaat, of ik hem dingen 'opdring' die ik zelf graag wil. Zo had ik bijvoorbeeld al een tijdje het idee dat hij wel toe is aan vast voedsel. Hij keek het eten zo ongeveer van mijn bord af, stopt alles in zijn mond en ook slapen ging even niet meer zo lekker. Zoeken op internet natuurlijk, maar de consensus was toch echt wel dat je niet voor vier maanden moest beginnen dus ik besloot nog maar even te wachten. 

Anderhalve week geleden moesten we naar het consultatiebureau en terwijl ik daar zat besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en eens te vragen hoe zij er over dachten. Tot mijn grote verbazing zei de arts dat we dan maar gewoon moesten beginnen.. Huh? Wat? Die had ik niet aan zien komen! 'Ja,' zegt ze, 'als je het mis hebt en hij is er niet aan toe, dan komt het er vanzelf wel weer uit of het gaat niet eens naar binnen. En als hij er wel aan toe is, dan is dit je window of opportunity en zou ik er voor gaan, als je wacht wil hij het misschien niet meer en dan ben je verder van huis.' Dit zat natuurlijk precies in mijn 'ik doe maar wat' straatje, of als je een leuker woord zoekt: intuïtie. Ik besloot te vertrouwen op mijn gevoel en daarnaast het een en ander te lezen over beginnen met groente en fruit.

Na wat leeswerk en overleg met Tim z'n heit (die Fries is snap je, daarom) zijn we afgelopen zaterdag begonnen met groente. Ik las allerhande dingen over dat beginnen met groente zorgt dat kinderen later meer groente lusten, maar daar geloof ik niet zo in. Ik had alleen zelf bedacht dat fruit natuurlijk een veel makkelijkere smaak is, zoet is een smaak die iedereen vanaf de geboorte al lust, dus beter beginnen met groente hop hop! 

Stap 1: wortel. Tim zit rechtop in zijn voedingskussen vol spanning te wachten wat er nou weer gaat gebeuren. Ik d'r naast met een bakje en een fancy lepeltje, let's do this! Tim kijkt naar de lepel, doet keurig zijn mond open en heeft vervolgens niet echt een idee hoe hij nou met die lepel om moet gaan. Het hangt wat tussen kauwen en zuigen in, maar hoe dan ook krijgt hij de wortel in zijn mond. Vol verwachting kijk ik hem aan, wat gaat hij doen? Grote ogen, ineens een hoop geschuif met zijn benen en het lijkt net alsof hij stijl achterover slaat van wat hem zojuist is overkomen. Vragend kijkt hij me aan, dus ik probeer hem maar uit te leggen wat hij net gegeten heeft. Weet ik veel of dat zin heeft, maar hij lijkt er enigszins van te kalmeren. Nog een hapje proberen dan, en daarbij een nieuwe gezichtsuitdrukking. Een gezichtsuitdrukking die het midden houdt tussen fascinatie en pure walging. De structuur van de wortel vindt hij volgens mij het gekst, de smaak lijkt prima. Na een paar hapjes houden we het voor gezien, niet in de laatste plaats omdat ik vergeten was Tim een slabbetje om te doen hahaha. 

Stap 2: broccoli. Na de wortel had ik verwacht dat broccoli moeilijker zou gaan, omdat het toch weer minder zoet is. Tot mijn grote verbazing vindt Tim het prachtig, het groene en de kleine korrelige stukjes die er ook na het pureren in zijn blijven zitten. Hiep hoi, broccoli is een great success. Hij vreet zijn handen er bijna bij op en wil het liefst zelf de lepel vasthouden, wat natuurlijk een garantie is voor een enorme smeerboel. Maakt me niks uit, ik lach me rot! 

Stap 3: bloemkool. Helemaal spannend, want ik vind bloemkool zelf niks aan en Tim z'n heit ook niet. En Tim? Huilen! Maar niet omdat hij het vies vond, nee nee.. Omdat het op een gegeven moment op was.. 

We hebben nu twee van dit soort rondjes gedaan en Tim eet het allemaal op. Soms vraag ik me af of ik hem niet teveel geef, maar zolang hij zijn flessen leeg blijft drinken lijkt me dat het allemaal wel goed zit. Vanaf maandag gaan we hem pap geven als laatste fles, ik ben benieuwd hoe dat gaat. 

En alsof Polletje Piek niet genoeg prikkels hiervan had gekregen, mocht hij ook nog een ochtend oefenen bij de opvang. Ik moet maandag weer werken en Tim gaat er dan twee dagen in de week heen, dus ik wilde even kijken hoe het zou gaan. Dus hop, met zijn drieën op pad. We kwamen aan en er hing zowaar een leuk welkomstbriefje voor Tim op de deur, dat was leuk. Tim keek zijn ogen uit, zat in volledige stokstaartjemodus om zich heen te kijken en enorm te sjansen met iedereen waarmee hij maar oogcontact kreeg. En dan komt het moment dat je weg moet gaan. En dat doet pijn. Met tranen in mijn ogen liep ik de deur uit, ook al was het maar voor drie uurtjes! 

Bij thuiskomst snapte ik er even niks meer van, even geen idee wat te doen. Dan maar Tim zijn kamer opruimen, schoonmaken en doorluchten, half uurtje werk.. Zusje op de koffie en ineens is het al bijna weer tijd! Ik lopend terug naar de opvang, superzenuwachtig. Zou hij heel erg gehuild hebben? Heeft hij wel geslapen? Ik stap het lokaal binnen en daar ligt hij, rustig bij een van de leidsters een fles te drinken. Alles is (natuurlijk) goed gegaan, alleen slapen lukte niet zo goed, op een hazenslaapje van 20 minuten na. 

En zo heb ik dan ineens mijn kind weer lekker thuis, helemaal kapot van alle prikkels, maar jeetje wat fijn!