Opnieuw afscheid nemen van mijn kindje

Na het verlies van Lisa* was de wens voor een broertje of zusje best groot. Fysiek gezien hadden we een wachttijd van 6 maanden vanaf de bevalling nodig om opnieuw zwanger te worden gezien de keizersnede. Ons DNA onderzoek zou ook pas eind april verwacht worden.

Intussen zochten we opnieuw onze draai in het leven, als mama en papa, maar dan zonder kindje om voor te zorgen. Een kleine twee maanden na het overlijden van Lisa* gingen we terug aan het werk, eerst halftijds, daarna terug voltijds.

Begin januari werd mijn galblaas verwijderd gezien ik daar bij Lisa's* zwangerschap veel last van had. Dit was in onze ogen de laatste horde om opnieuw de stap te zetten met de anticonceptie te stoppen. Na deze operatie startte ik dus geen nieuwe reeks zodat ik alvast de hormonen uit mijn lichaam kwijt kon geraken. Nooit gedacht dat ik slechts enkele weken later al een positieve test in mijn handen zou hebben. Zoveel gedachten gingen door ons heen, gezien we eigenlijk de uitslag van het DNA onderzoek nog niet hadden.

Het is dus niet geheel toevallig dat we de uitslag vroeger kregen. Ik had zelf een mailtje gestuurd met de vraag of er al resultaat was omdat ik opnieuw zwanger was. Gelukkig was dit dus ook het geval. Er zou dus rond 11 weken een vlokkentest gebeuren en daarna 2 weken wachten op het resultaat.

Dinsdag 24 maart: de vlokkentest zal gebeuren, maar gezien de corona maatregelen moest ik alleen binnen in het ziekenhuis.

Stefan zat intussen in de auto te wachten en tijdens de punctie belde ik hem met videochat zodat hij toch mee kon volgen. De punctie ging goed en zonder complicaties. Nu was het wachten op het resultaat. Het zouden 2 lange weken worden.

Woensdag 1 april: helaas geen grap, telefoon van het ziekenhuis. De 2 weken waren nog niet voorbij. Mijn gevoel zei meteen dat dit een slecht nieuws telefoontje zou worden gezien we de uitslag nog niet verwacht hadden. Blijkbaar was het labo sneller klaar met analyseren.

"Mevrouw, we zien bij dit kindje ook het defecte gen. Dit kindje heeft dus dezelfde ziekte als jullie dochter Lisa"

De grond zakt weg, ik hoor haar nog vanalles zeggen en probeer te onthouden wat, maar ik zit al lang met mijn gedachten elders terwijl de tranen stromen.

Er was 1 kans op 4 dat dit kindje ook het defecte gen zou hebben. We waren er ons dus ook zeker van bewust dat de kans bestond dat er slecht nieuws kon komen. We hebben deze zwangerschap best nuchter beleefd, met in het achterhoofd het risico.

De afgelopen maanden hield vooral 'hoop'  me op de been, die hoop is ons nu opnieuw bruusk afgenomen.

Hoe kan ik afscheid nemen van 2 kindjes op 6 maanden tijd?

Op een natuurlijke manier zwanger geraken zal dus niet aan de orde zijn bij ons.

Ookal was ik 'maar' 12,5 weken zwanger en wisten we dat dit zou gebeuren, voor ons heeft dit kindje ook recht op een naam en zal hij altijd nummer 2 zijn, zoals Lisa altijd ons eerste kindje zal zijn.

Lieve Lars,

Wat had ik je graag in mijn armen gesloten.

Ik hoop dat je onze beslissing begrijpt.

We hebben deze gemaakt uit liefde voor jou, omdat we vinden dat jij niet mocht lijden.

We zullen nu opnieuw ons plaatsje moeten zoeken met jou en je grote zus in ons hart.

Dikke knuffel, mama