Onze weg naar een kindje

Ons verhaal.

Tsja waar begin je? Ik denk maar met de wens om ooit moeder te mogen worden. Dit had ik al van jongs af aan. Ik kon er heerlijk over fantaseren. Sinds 10 maart 2011 ben ik samen met Leroy, inmiddels zijn we getrouwd en ouders van 3 mooie dochters, onze drieling Tess, Maud en Yinthe. Maar zo makkelijk als ik het hier nu neer zet is het niet gegaan. Het begon allemaal in het begin van 2017. We hadden besloten dat als we terug kwamen van vakantie in augustus 2017 dat ik zou stoppen met de pil. We waren er klaar voor om ons avontuur als ouders te beginnen. Zo gezegd zo gedaan, de strip werd achter in het kastje gegooid. Ik wist dat het zou kunnen dat er zeker een jaar overheen zou kunnen gaan, want ik had gelezen dat je lichaam moet ‘ontpillen’. Maar in al die tijd die voorbij ging kwam er maar geen menstruatie. Na ongeveer 3 kwart jaar toch maar eens de dokter gebeld of dit allemaal wel klopte. En daar werd gezegd dat ik me zeker nog geen zorgen hoefde te maken, en als er pas een jaar voorbij was en er nog niets gebeurd was ik een afspraak moet maken. Nu duurde een jaar toch echt wel lang. Tsja ook het jaar was voorbij dat ik gestopt was met de pil, en maakte dus een afspraak bij de dokter. Er werd van alles besproken wat als… maar we gingen bij het begin beginnen. Ik kreeg pilletjes mee om een menstruatie op te wekken, en dat deed precies wat het moest doen. We hoopte dat mijn lichaam dan een soort van gereset zou zijn en het dan weer zelf verder op zou pakken. Maar dit gebeurde niet en kreeg weer de zelfde medicijnen mee, en ook hier kreeg ik weer netjes een menstruatie mee. Maar we kwamen er achter dat dit niet ‘het’ probleem was. Ik werd dan ook doorgestuurd naar het ziekenhuis waar eerst bloed werd geprikt en later in de week een afspraak bij de gynaecoloog kreeg. Daar zit je dan, te wachten op een stoel in een hal waar nog meer vrouwen zitten. En zou je het liefst willen weten wat er bij hun speelt, en of er bij hun hoop is. Eerst werd er van alles aan mijn gevraagd, en de uitslagen van het bloed werd besproken. Iets wat me niet heel veel zegde. Vervolgens ging ik de volgende ruimte in waar een stoel stond waar ik plaats mocht nemen en ik een inwendige echo kreeg. En daar kwam de bevestiging van wat de bloeduitslagen ook al lieten zien, ik heb PCOS. Iets wat me toen niks zei, omdat ik er nog nooit wat over had gelezen of gehoord. Daar gingen we, we stapte in de trein onderweg naar onze kinderwens. En hoe lang die zou zijn??? Niemand die het ons kon vertellen. Wat een onzekerheid waar we in terecht zijn gekomen. Ik maakte een nieuwe afspraak om een plan te maken en de vragen die ik in de loop van de tijd zou krijgen dan kan bespreken. Ik vind het te moeilijk om te delen met de mensen om mij heen, omdat ik hun geen verdriet wil doen. En is het dus nu een geheim van Leroy en mij. Het is zover en daar zit ik weer, wachtend in de wachtkamer in het ziekenhuis. Het plan is als volgt> we starten met de medicijnen die ik al eerder bij de huisarts krijgt om een menstruatie op te wekken omdat er een begin punt moet zijn. Na dat dat is gebeurd ga ik beginnen met de eerste ronde ‘echte’ medicijnen. Dit is clomid en dan de laagste dosering, omdat ieder lichaam er anders op reageert en ze ook geen over stimulatie willen begint het hier mee. Na een aantal dagen mag ik dan weer terug komen en kijken we hoe mijn lichaam dit oppakt. Helaas doet het helemaal niks en wil de gynaecoloog toch nog een keer deze dosering proberen. Maar ook na de volgende controle gebeurd er niks en gaan we dus een stapje omhoog. Met clomid kunnen we 3 stappen doen, en is de hoop dus dat mijn lichaam hier goed op zal reageren. Maar het enige wat reageert er op is wie ik ben. En dat is totaal niet meer wie ik ben. Wat heb ik een last van deze medicijnen, maar het is met niemand te delen. Helaas werkt zelfs de hoogste dosering niet en wordt de eerste stap een afgesloten hoofdstuk. Jeetje wat voel ik me mislukt. De medicijnen helpen hier ook niet bij met hoe dat ik me voel, maar ik voel me ontzettend schuldig tegenover Leroy. De arts verteld wel dat het “beter” aan de vrouw kan liggen dan aan de man, want daar zijn niet zoveel opties als bij een vrouw. Maar ik ben nu dus wel die vrouw die haar man voorlopig geen kind kan geven.