Onze tweeling lag 10 weken in het ziekenhuis

In mijn vorige blogs heb je kunnen lezen hoe ik mijn bevalling heb ervaren. Ik beviel met 28 weken van onze tweelingdochters: Novy Jae & Mexy Loa. Het was een ware rollercoaster. Voordat ik was bevallen lag ik al 6 weken opgenomen in het ziekenhuis, toen ik 25 weken zwanger was van onze meisjes ben ik nog met spoed geopereerd aan een dubbele darmhernia. Dat op dat moment mijn vliezen niet zijn gebroken is een groot wonder geweest. Ze hadden nog maar een paar cm om te opereren (zo hoog lagen de meisjes al in mijn buik). Het was enorm emotioneel en ik was elke dag bang onze meisjes kwijt te raken. "Gelukkig" heeft mijn lijf het nog volgehouden tot 28 weken. Ik werd opgenomen met 23 weken, dit is serieus een groot verschil tussen leven en dood.

Het allereerste moment weet ik nog zo goed, ik was net bevallen van onze meisjes. Ik heb een hele zware bevalling gehad (vooral mentaal) om te moeten bevallen van 2 kleine meisjes van amper 1kg vond ik heel heftig. 2 vuurrode meisjes, ze moesten beademt worden en ik wist niet of ze überhaupt leefde. Dit heb ik als heel traumatisch ervaren. Toen ik eenmaal weer een beetje op de wereld was wist ik even niet hoe ik mij moest voelen, net mama geworden van 2 meisjes, zo kwetsbaar en klein. Ik trok in mezelf, ik zei niks, ik was bang.

Toen werd ik met de rolstoel naar de NICU gereden (hier word voor premature babytjes gezorgd). Daar lagen onze meisjes, beide in een eigen couveuse met een grote doek er over heen. Ik durfde niet te kijken, vond het zo spannend. Na een tijdje tilde ik de doeken op, daar lagen ze dan onze kleine meisjes. Ik slikte mijn tranen weg. Onze meisjes zijn er gewoon, ze leven. Ook hoorde we dat ze ondanks dat ze beademt zijn ze een goede start hebben gemaakt. Ik was onwijs opgelucht.

Toen vroeg een van de verpleegsters of ik wilde buidelen met de meisjes. Wauw, dit wilde ik graag. Ik had namelijk gehoord dat het buidelen (huid op huid) heel fijn was voor de kleintjes en ze daar echt van konden genieten. Daar lag ik dan met 2 kleine poppetjes op me, onze kleine poppetjes. Ze wogen beide niks, al die draadjes en slangetjes om mijn meisjes heen maar het maakte me niet uit. Wat waren ze prachtig, wat waren ze sterk!

De eerste 1,5 week hebben de meisjes nog in Veldhoven gelegen, in die tijd heeft Novy een huidinfectie opgelopen en was er erg ziek van. Ze had snel antibiotica gekregen en al snel knapte ze op. Maar jeetje wat is dit onwijs spannend, als zon mini mensje zo ziek is. We werden midden in de nacht gebeld door een arts ik kan je vertellen dat mijn hart stil stond. Ze zouden ons bellen als het minder zou gaan dus ik wist niet waar ik het moest zoeken. Gelukkig waren ze er snel bij en sloegen de medicijnen snel aan, zo onwijs fijn! Ze kreeg ook meer kleur en je zag haar echt opknappen!

Na de eerste 1,5 week waren de meisjes stabiel genoeg om hun eerste verre reis te maken: van Veldhoven (waar ze uiteindelijk zijn geboren) naar Alkmaar (dichterbij huis). Wat een lange rit was dit voor onze meisjes. Ze moesten er dan ook een lange tijd van bijkomen. Het kostte ze enorm veel energie. Uiteindelijk kwamen ze veilig aan in Alkmaar. Wat voelde het raar om opeens zo dichtbij huis te zijn! In Alkmaar hebben ze uiteindelijk de langste tijd gelegen! Hele lieve verplegers om ons heen!

Na een tijdje in Alkmaar merkte we aan Novy dat er iets niet goed was, ze was erg grauw en spuugde veel. Al snel gingen de alarmbellen rinkelen en stond onze kamer vol artsen, incl echo apparaat. Er werd meteen een echo gemaakt en het was meteen duidelijk dat er iets niet goed was. We kregen vrij snel de uitslag: NEC. Jeetje ik was onwijs geschrokken en barstte in tranen uit. Ons kleine meisje. Ook heb ik meteen Google erbij gepakt (kun je beter niet doen op zo'n moment) en de dingen die ik las kwamen keihard bij mij binnen. Ik las meteen al "doodsoorzaak nummer 1 onder prematuren". Jeetje ik was er op dat moment helemaal niet goed van geworden. Al snel kregen wij een gesprek met de behandelend arts en die legde ons alles uit. Het was echt erop of eronder. Hij stopte meteen de voeding en legde een infuus aan, ze kreeg vanaf nu haar eten via het infuusje zodat haar darmpjes rust zouden krijgen. Ook kreeg ze antibiotica. Het waren onwijs spannende dagen en elke dag als we bij de meisjes waren geweest we daarna weer naar huis gingen ging ik met een steen in mijn maag weg bij onze meisjes. Bang elk moment gebeld te worden dat het niet goed was.

Na een tijd bleek het beter te gaan, ze kreeg weer wat meer kleur in haar gezicht en reageerde meer op alles om haar heen. Ook de artsen zagen het en zeiden dat dit positief was. Met de dag knapte ze wat op en we durfde langzaam te hopen dat ons meisje sterker zou zijn dan deze ziekte! Heel langzaam werd haar voeding weer via de sonde gegeven en ook hier reageerde ze goed op! Wat een opluchting ik kan jullie niet vertellen wat voor last er van ons af viel. Ik was zo onwijs bang ons meisje te verliezen. In de tijd dat ze zo ziek was is ze ook veel afgevallen. Op een gegeven moment woog ons meisje nog maar 860gram. Heel langzaam begon ze weer wat aan te komen. Met de dag zagen we verschil. Nog steeds dankbaar dat door snel handelen van de artsen veel erger voorkomen is!!

Met de week ging het steeds beter met de meisjes, ze bereikte mijlpalen, ze mochten van de CPAP af (een ademhalingsondersteuning) en over op de highflow (het neusbrilletje) waaaah we konden eindelijk hun gezichtjes beter zien. Wauw, wat leken ze op hun grote zus! Alle 3 hetzelfde neusje!

Ook mochten ze na een tijdje voor het eerst in bad, wat was dit een bijzonder moment, ze genoten er intens van!

Uiteindelijk vroegen wij om een overplaatsing nog dichterbij huis (Den Helder), omdat Novy stabieler was werd dit goed gekeurd en voor we het wisten lagen onze meisjes weer in de ambulance richting Den Helder! Ik weet het nog zo goed, het was sinterklaas. We werden goed opgevangen. Het was een stuk kleinschaliger dan Veldhoven en Alkmaar maar dit was prima. Zo konden we heel langzaam wennen. In Den Helder maakte onze meisjes nog wat grote stappen (ze mochten van de highflow af) dit betekende dus dat ze zelfstandig ademde wauw ik was zo trots! Ook ging het drinken heeel langzaam de betere kant op. Novy had nog meer moeite met drinken maar dat was niet gek vanwege de NEC. Ondertussen hadden we er al 8 weken op zitten. Jeetje, ik vond deze periode onwijs heftig. Elke dag naar het ziekenhuis, en we hadden ook nog een dochtertje van net 1,5. Gelukkig hadden wij een geweldig vangnet, iedereen stond voor ons klaar om ons meisje op te vangen. Ze werd super verwend door iedereen. Ik voelde me vaak een slechte moeder omdat ik niet al mijn kindjes even veel aandacht kon geven. Ik zeg je eerlijk: ik vond het onwijs heftig. Sinds de geboorte van onze oudste dochter ben ik niet meer van haar zijde geweken. 24/7 waren wij samen dus dit was erg heftig voor mij ondanks ik wist dat ze geweldig werd opgevangen door familie.

Na 9 weken ziekenhuis bereikte onze meisjes een hele mooie mijlpaal: ze konden zoveel cc drinken wat nodig moest zijn mochten ze mee naar huis mogen. Beide sondes werden eruit gehaald. En wauw ik kan jullie zeggen dat ik er een traantje om heb gelaten. Onze meisjes, zonder toeters en bellen. Voor het eerst dat ik hun gezichtjes zo zag. Als ik er aan denk krijg ik weer kippenvel. Toen ging het sneller, we kregen een privékamer en mochten gaan "inroomen" dus slapen bij de meisjes en alles zelf doen, verzorgen, drinken geven. Dit vond ik zo fijn! Nu voelde ik me echt de mama van Novy & Mexy. Ik kreeg er op dat moment super veel kracht van. Ik was tegelijker tijd zo onwijs dankbaar. Dankbaar dat onze meisjes het hadden overleefd, dat ze het zo goed deden!!

Na 10 intense weken ziekenhuis, echo's, infecties, monitoren, sondevoedingen mochten wij naar huis met onze meisjes. Deze dag zal ik nooit meer vergeten. We liepen het ziekenhuis uit met 2 volle maxicosis. Het leek wel mijn allermooiste droom, die uit kwam! Het was de meest intense periode van ons leven. Maar het was het zo dubbel en dwars waard. Nu ik dit typ liggen er 2 meisjes in de box te spelen die ik zo drinken ga geven. Ik ben een gelukkig mens.

Dit was de korte versie van onze 10 weken ziekenhuis met onze dochters. Ondertussen zijn ze 9 maanden oud en kan ik me geen leven zonder ze meer voorstellen. Zij maken ons meer dan compeet!!