Onze rollercoaster

Na lang wikken en wegen, heb ik toch besloten om het een en ander van me af te schrijven.

Het begon in het najaar van 2017, de kinderwens. Na lang overleggen en afwegingen maken, is de wens te sterk om er niet voor te gaan. Helaas kon het niet meteen, aangezien ik aan de zware bloeddrukmedicatie zat. Na een telefonisch overleg met de internist, is er besloten dat ik twee maanden gestopt moet zijn met mijn heftige medicatie voordat ik überhaupt mag stoppen met de pil. In juni gestopt met de bloeddrukmedicatie en uiteindelijk in augustus gestopt met de pil. Ik ging ervanuit dat ik minimaal een jaar zou moeten ontpillen, aangezien ik ruim 13 jaar aan de pil heb gezeten. Half september kreeg ik ontzettende buikkrampen en had hevige bloedingen. Mijn gedachte was gelijk: ‘Is dit een echte menstruatie? Jeetje, wat pijnlijk!’.. een week erna ben ik toch maar aan ovulatietesten begonnen, zodat ik mijn cyclus een beetje in de gaten kon houden en meer inzicht zou krijgen in mijn cyclus. Een week lang waren mijn testen donker en positief. Ik zat gelijk op internet en kwam tot de conclusie dat ik zwanger kon zijn. Bizar, nooit verwacht, ongeloof.

2 oktober 2018 heb ik een zwangerschapstest gedaan en was duidelijk positief. Ik kon het niet geloven. Mijn vriend kwam thuis en ik gaf hem de test, hij gelooft het niet.. hij wil bloed laten prikken bij de huisarts.

Zo gezegd, zo gedaan. Een dag later belde ik op en vroeg naar de uitslag. Hcg gaf aan dat ik zwanger was, het geluk kon ons niet op. Toch zat het me niet lekker..

Ik mocht een week later nogmaals bloed laten prikken vanwege mijn bloedverlies en de hcg-waarde steeg. Godzijdank! Helaas kreeg ik te horen dat het hormoon niet voldoende steeg en ik naar de verloskundige moest voor een echo. Ze wilden zeker weten dat het goed was.

Tijdens de echo konden ze niks vinden, maar het kon te pril zijn. Vol goede moed weer bloed laten prikken. Het hormoon steeg wederom, maar niet voldoende. Conclusie: een nieuwe zwangerschap of een miskraam.

We gingen op vakantie vol onzekerheid. Een week Egypte werd een week met elke dag zwangerschapstesten en bloedverlies.

Na de vakantie mochten we weer naar de verloskundige. Ik was inmiddels 7 weken zwanger en er zou nu zeker wat te zien moeten zijn. De verloskundige begon aan de echo en het was duidelijk, nergens iets te zien. Wederom bloed prikken en wederom kwam eruit dat ik gewoon zwanger was, maar dat het vruchtje niet goed groeide. Wel steeg mijn hcg nog steeds en kon ook geen miskraam genoemd worden. Gelijk een doorverwijzing naar de gynaecoloog gekregen en daar kon ik vrijwel gelijk terecht. Conclusie: een zol. Een zwangerschap met onbekende locatie. Waarschijnlijk was het vruchtje zich buiten mijn baarmoeder gaan nestelen én was het geen gezond vruchtje. Op de echo niets te zien, maar als het vruchtje verder zou groeien, zou ik ook in gevaar zijn. Mijn vriend is altijd rustig, maar maakte zich toch wel enorme zorgen. Ik kreeg te horen dat ik bij buikpijn gelijk naar de spoedeisende hulp moest, als mijn hcg na 3 maanden nog niet onder de 5 was, ik een mtx injectie moest. Ook moest mijn bloed om de dag geprikt worden tot het zou gaan dalen en daarna alsnog twee keer per week, totdat het hcg-hormoon onder de 5 terecht kwam. Eind december was het hormoon onder de 5, gelukkig heeft mijn lichaam het vruchtje zelf afgebroken. Achteraf was de pijn in september al een slecht voorteken.

Maandenlang hebben we in onzekerheid gezeten, maar gelukkig heb ik hierna wel een goede zwangerschap gehad. Hierover lees je later meer.

Een zwangerschap, een kindje is zo’n voorrecht. Zo’n wonder. Ik ben met mijn neus op de feiten gedrukt.