Onze pasgeboren tweeling was zo ontzettend ziek

Waar zal ik beginnen... Dit vind ik de moeilijkste blog van allemaal omdat voor mij ineens de angst om mijn dochtertje te verliezen zo dicht bij stond, dat besef kwam ineens om de hoek kijken. 

Die ochtend was er veel hectiek op de afdeling, personeel te kort. Kunnen ze niks aan doen, ik werk zelf in de zorg dus alle begrip voor. Die ochtend kreeg Eonorah steeds zwaardere hoestbuien, deze lieten ook zien dat haar zuurstof gehalte dan enorm daalde, het was tijd voor de ochtend routine en Eonorah lag op de verschoon tafel en begon flink te hoesten alleen bleef hier enorm in hangen, de verpleegkundige en ik hadden dit in de gaten en ik zag een beetje paniek bij de verpleegkundige, die pakte snel een zuurstof masker maar gelukkig kwam ze op dat moment zelf bij maar had wel een saturatie rond de 85! Hier waren zowel ik als de verpleegkundige flink van geschrokken. 

 In de loop van de dag zag ik dat de ademhaling van mijn dochtertje steeds gekker worden en dat ze zich steeds vaker begon te verslikken in het hoesten en dat haar monitor waardes veranderde maar haar saturatie bleef goed, toch vertrouwde ik het niet en heb ik in de middag een verpleegkundige gevraagd om even mee te kijken, door de drukte was dit nog niet eerder gelukt. Zij keek mee en beaamde wat ik zag, ze belde direct de kinderarts. Gelukkig had een bekende kinderarts dienst en ze ging meteen mijn dochter onderzoeken.

Op haar advies werd er bloed afgenomen om te kijken hoe het met de bloedwaardes van Eonorah ging. Hier kunnen ze uithalen hoeveel zuurstof ze daadwerkelijk in het bloed heeft, omdat haar hartslag steeds hoger werd in de loop van de dag vertrouwde ze het niet. Ook was ze enorm hard aan het werk om te kunnen ademen. 

Na dat ze onderzocht was werd ze weer in haar bedje gelegd en ging ik even ontspannen achter mijn laptop, beide baby's lagen te slapen. Ik maakte me ondertussen enorm zorgen maar wachtte het rustig af. 

Binnen een halfuur kwam die zelfde verpleegkundige binnen gestormd en zei tegen mij: Je had gelijk, het is foute boel. De tranen sprongen in mijn ogen en ik vroeg wat nu ? Ze zei: Eonorah moet zo snel mogelijk aan de CPAP en ging alvast spullen klaar zetten, het was inmiddels al half 4 en toch bleef de dagdienst en kwam de avond dienst samen met nog een kinderarts van de poli om ons dochtertje te helpen, in tranen heb ik mijn vriend opgebeld dat hij snel moest komen ( hij was thuis bij onze andere kinderen ) en onder de indruk van het ziekenhuis personeel keek ik in tranen toe hoe ze mijn dochtertje aan de CPAP gingen leggen, ondertussen waren ze ook heel lief voor mij en probeerden ze mij te troosten. De kinderarts die mijn dochter aan de CPAP heeft gelegd was ook een bekende en een hele fijne arts. Toen ze hoorde van haar collega dat het om onze tweeling ging kwam ze snel van de poli om te helpen. 

Uitgeput lag onze kleine meid aan de CPAP, ze vond het heerlijk. Dit klinkt heel gek maar kindjes die zo hard moeten werken om te ademen gaan vaak ontspannen van de CPAP omdat ze weer zuurstof krijgen. Dit was ook zo voor Eonorah. Wel moesten haar bloedwaardes verbeteren binnen een uur anders moest ze naar Groningen naar de kinder intensive care. Als dit moest dan werd ze in slaap gebracht en aan de beademing gelegd, ik was zo bang. ineens kwam de angst om haar te verliezen om de hoek en wist ik even niet waar ik het moest zoeken, gelukkig kwam mijn vriend binnen en de kinderarts ook om nog even te kijken, we maakte nog een grapje, hierdoor kon ik weer even lachen en werd de situatie even wat rustiger voor mij. 

Ik ga een foto delen van onze dochter aan de CPAP maar die wilde ik niet als afbeelding voor de blog gebruiken omdat het een heftig beeld kan zijn 

De nieuwe dienstdoende kinderarts kwam die avond ook om het hoekje kijken, ze zei dat Eonorah haar waardes gelukkig verbeterd waren en onderzocht Joah nogmaals, hij was helaas ook weer terug gegaan van een halve liter zuurstof naar een hele liter, verder bleef hij gelukkig stabiel. 

helemaal gesloopt ging ik met zware tegenzin naar huis en bleef mijn vriend in het ziekenhuis die nacht, ik was natuurlijk ook nog kraamvrouw en ik moest ook aan mezelf denken zei hij. Eenmaal thuis heb ik die nacht als een blok geslapen. De volgende ochtend wist ik niet hoe snel ik weer in het ziekenhuis moest zijn, gelukkig was de tweeling de nacht stabiel gebleven. 

Word vervolgd