Onze ingesneeuwde kraamweek!

Op zaterdagochtend komen we thuis na een prettige bevalling (lees erover in mijn bevallingsverhaal). De kraamhulp komt gelijk met ons aan, Silvia heet ze en ik heb meteen een goed gevoel. Silvia vraagt of ik nog even beneden een beschuitje wil met koffie of direct naar boven. Ik vond het wel even gezellig om beneden te blijven en Silvia ook wat beter te leren kennen. Inmiddels heb ik geleerd dat als je veel bloed bent verloren, je het beste meteen door kan gaan naar je bed. Op adrenaline denk je dat je de wereld aan kan, maar dat valt vies tegen. Op een gegeven moment was ik helemaal klaar, wilde ik naar boven, maar dit lukte niet, ik viel bijna flauw en moest eerst een half uur bijkomen op de bank met een nat washandje op mijn hoofd. Ik kon er wel om lachen, echt weer iets voor mij... Eenmaal boven kon ik heerlijk uitrusten in mijn schone bed want... mijn lieve kleine allermooiste dochter lag naast me in de wieg. Ik ben een gelukkig mens.

Diezelfde avond kwam er ontzettend veel sneeuw. Op 7 februari hadden we een prachtig besneeuwde ooievaar in de tuin, net als toen ik zelf geboren ben. De sneeuw ging gepaard met extreme kou. Daar had Nora wel wat moeite mee. Ze kon haar temperatuur niet altijd even goed vasthouden. Door de lockdown kwamen we niet zo snel aan extra kruiken en dekens. Mijn moeder kwam een deken brengen en de verloskundige schoot te hulp. Bij de verloskundigenpraktijk hebben ze voor nood dekens en kruiken liggen die wij mochten lenen. Onwijs lief! Mijn zwager trotseerde het noodweer en haalde deze spullen voor ons op. 

Alle verwarmingen gingen vol aan en de eerste dagen kon de visite haar helaas niet vasthouden, Nora moest warm in haar wiegje onder de dekens blijven. Gelukkig deed Nora het verder fantastisch dus echt redenen tot zorg waren er niet. Ze dronk goed, kwam goed aan en was heel relaxed. Hoe verder we in de kraamweek waren, hoe beter het met de temperatuur ging.

Zelf had ik wat last van een laag ijzergehalte, doordat ik veel bloed ben verloren bij de bevalling. Ik was wat slapjes en kon eigenlijk niet heel veel de eerste dagen. Ik lag vooral in bed en douchte zittend op een kruk. Jordy ging steeds naar beneden om de flesjes te maken, dit was voor mij nog een te grote opgave. Het eerste badje werd ook gedaan door papa. Ik mocht er op een stoel bij zitten. Omdat het nog steeds flink koud was, hadden we een extra straalkacheltje, maar de droge warme lucht die hier uit kwam kon ik niet aan. Ik viel bijna weer flauw, dus Silvia bracht me gauw weer terug naar bed waar ik me meteen beter voelde door de wat frissere lucht. Erop terugkijkend heb ik het niet als vervelend ervaren. Nora lag de hele dag naast me in de wieg en ik vond het heerlijk om zo lekker te cocoonen samen. De kraamhulp liet mij Nora vaak luiers verschonen, aankleden of masseren op bed en ik kon haar in bed lekker de flesjes geven. Wel voelde ik me soms wat rottig tegenover Jordy, die de eerste dagen toch veel alleen heeft moeten doen. Hij zelf genoot hier gelukkig alleen maar van en ik was alleen maar trots. Op 9 februari, 3 dagen na de bevalling, was ik voor het eerst beneden en voelde ik me gelukkig steeds beter en sterker. Ik weet nog goed hoe fijn ik het vond om te zeggen 'ik maak het flesje wel even'

Wat Silvia en wij heel prettig vonden was dat er pas bezoek mocht komen als Silvia weg was. Hierdoor had Silvia de hele dag de tijd om voor ons te zorgen en ons vooral heel veel te leren. 'Normaal ben ik veel meer bezig met beschuitjes smeren en koffie zetten' zei ze. Overdag leerden we elke dag een beetje bij en 's avonds vertelden we onze familie wat we die dag weer hadden geleerd en beleefd. Wij lieten in de kraamweek alleen onze directe familie komen, de rest kwam later.

Wat me het meest in bijgebleven van de kraamweek, naast een overall gevoel van liefde, trots en geluk (yes, er waren kraamtranen) is toch wel de stuwing, want daar heb ik flink last van gehad. Omdat ik flesvoeding ben gaan geven vanaf het begin, had ik na een aantal dagen al stuwing. Gelukkig was Silvia daar met allerlei trucjes om de pijn te verzachten. En daarnaast toch ook echt wel de eerste keer ontlasting, dat vond ik zo eng HAHA. Ik heb Silvia gevraagd of ze bij me wilde blijven voor mental support. Dit is zo gek om zo op te schrijven, maar het was zoals het was - en inmiddels weten we allemaal wel een beetje dat dit de kraamweek is: je voelt je overreden door een vrachtwagen en daar moet je flink van bijkomen met allerlei lichamelijke ongemakken - Anyway, conclusie: uiteindelijk stonden Silvia en ik samen te juichen in de badkamer omdat ik voor het eerst weer ontlasting had. Wat hebben we gelachen... en nog steeds als ik eraan terugdenk.

Ik kijk soms filmpjes terug van de kraamweek en als ik dan de stem van Silvia hoor, word ik weer helemaal rustig. Zo fijn. Ik gun iedereen zo'n fijne kraamhulp. Eén tip van mij: geef je er helemaal aan over, het is heerlijk en je hebt daardoor alle tijd om helemaal te genieten met je kleintje die gewoon net pas op de wereld is!