Onze huilbaby in de covid tijd

De dagen na de keizersnede werden steeds makkelijker. Je kan je beter voortbewegen doordat de pijn minder word. Het is even lastig om niet te mogen tillen, autorijden, en stofzuigen maar ach.. het zijn naar 6 weken. Toen we in het ziekenhuis lagen, hoorde we over de eerste besmetting met covid in Nederland. 

Oh nee.. dit gaat nog een dingetje worden, zei mijn man. In de kraamweek leefden we in onze bubbel. Met de kraamverzorgster wilde ik wel trouwen. Wat een gouden handen hebben die mensen! En wat een liefde te geven. Chapeau.. wat een topper Lillian. Na de kraamweek begon de covid ellende. Ziekenhuizen vol, veel mensen overleden/ziek, Nederland op slot. 

Daar zat ik dan met een pasgeboren baby... mijn man inmiddels weer aan het werk (baan die gewoon doorging in de covid-tijd). Luca begon in deze periode ook veel te huilen. Zeg maar eerder krijsen... hij was niet te stillen. Zou hij honger hebben? Of een sprongetje? Darmkrampjes? Of zou hij ziek zijn? Vieze luier? Of toch nog een boertje? Een intolerantie? Het consultatiebureau wist het ook niet, maar ze wilden vooral ook niet te dichtbij komen.

Ik zou het als moeder zijnde wel weten... toch? Nee, ik had werkelijk geen idee.. het gevoel van falen kwam naar boven. Men die dachten het beter te weten en met ongevraagde adviezen kwamen. Aan de andere kant zag ik fysiek niemand. Ik wilde immers ook niet dat Luca covid zou krijgen. Dus daar liep ik dan, Luca lag uren in mijn armen.. ik kreeg niets gedaan en hij bleef maar huilen. Toen ik zwanger was, kreeg ik uitleg over het shaken baby syndroom en ik kon me niet voorstellen dat iemand dat kon doen. Nou... na een tijdje, begreep ik heel goed dat mensen dat konden doen. Gelukkig heb ik het nooit gedaan, maar ik begrijp de onmacht. 

Bij het consultatiebureau vroegen ze hoe het ging. Als ik zei dat hij veel huilde, vroegen ze of ik psychologische hulp nodig had. Ik vond (en vind nog steeds) dit een nare vraag dus wees het vriendelijk af. Het is dan toch een gevoel van falen ofzo. Ik wilde mij ook niet kwetsbaar opstellen, en ik dacht: 'ik mag blij zijn dat we een gezonde jongen op de wereld hebben gezet.. dus niet zeuren'. Met de beste glimlach die ik kon opzetten zei ik: 'het valt wel mee allemaal hoor'. Maar diep van binnen kon ik wel huilen. Ik wilde dit helemaal niet.. ik wil een gezin.. een baby die, net zoals andere baby's, rustig is. Waarbij iedereen zegt: 'wat een mooie en rustige baby i.p.v. jeetje wat een geluid he!'. 

Toen de covid tijd (eerste uitbraak) gelukkig wat minder werd, ben ik met hem na de huisarts gegaan. De huisarts kende mij ook persoonlijk en schrok van mijn uitstraling. Hij hoorde mijn verhaal aan en zei gelijk: 'zo te horen heeft hij verborgen reflux'.. 'ik zal nexium voorschrijven. Dit zorgt dat het maagzuur niet meer zo'n pijn doet'. Ik dank de huisarts nog steeds voor dit inzicht, want dit was echt nodig. Binnen 3 dagen hadden wij een andere baby. Een baby die zijn eerste glimlach bij 5 maanden liet zien! En zoals alle clichés zeggen: je bent het ook weer zo vergeten.. en wat is nou 5 maanden op een heel leven?..