Onze eerste periode als gezin van 4

Zoals in mijn vorige blog te lezen is, was ik na de bevalling met spoed afgevoerd naar het ziekenhuis. Gelukkig mocht ik diezelfde avond nog naar huis en rond 22:00 kwamen wij thuis aan. Wij waren net verhuisd en zouden KPN op bezoek krijgen voor het instaleren van ons internet.  Doordat ik natuurlijk in het ziekenhuis lag en alles hectisch was, is mijn lieve schoonvader gekomen om de meneer van KPN op te vangen en te begeleiden waar welke aansluiting zat en dergelijke. Mijn schoonzusje is ook langs gekomen en samen hadden ze de woonkamer nog versierd en stond er als welkom thuis een verjaardags/housewarming/kraamcadeau al klaar. Een grote plant en voor Brammetje een leuke outfit, een boekje om bijzonderheden uit zijn eerste jaar op te schrijven en 2 slabbetjes. Hele leuke verrassing om zo thuis te komen. 

Omdat mijn schoonzusje vlak naast ons woont, en zij op onze dochter paste toen mijn man ons kwam halen, heeft ze even snel bij Brammetje gekeken. Mijn schoonmoeder fietste langs huis toen wij net thuis waren dus die mocht ook nog snel een glimp van hem opvangen. Daarna was het linea recta naar bed. Ik merkte dat ik toch wel licht in mijn hoofd was van het vele bloedverlies. 

De volgende ochtend stond de kraamzorg op de stoep. Wat ik het belangrijkste vond deze kraamweek, was de begeleiding in de borstvoeding. Ik wilde graag borstvoeding geven, daar waar het bij mijn dochter stuk gelopen was op de spruw, had ik goede moed dat het bij Bram een stuk beter zou gaan maar daar had ik wel begeleiding in nodig. Dat was 1 ding wat zeker was. In het ziekenhuis hapte hij wel aan en zoog ook wel, maar leek het alsof het hem heel veel moeite koste. De eerste paar dagen van de kraamweek lukte het hem soms zelfs helemaal niet om mijn tepel te pakken, met name rechts was voor hem heel moeilijk. In overleg met de kraamzorg en de verloskundige ben ik gaan deels gaan kolven en heb ik dit met een spuitje gegeven. Steeds eerst (proberen) aanleggen en kijken wat hij dronk en dan daarna kolven als het nodig was. Door het kolven kwam mijn productie super op gang. Op dag 3 had ik per voeding ong. 70-80ml, hij dronk toen ong. 30-40ml per keer uit het spuitje. Ondanks dat de productie goed op gang was, bleef hij moeizaam aan de linkerborst en soms zelfs helemaal niet aan mijn rechterborst drinken. Door het bloedverlies, de langdurige voedingen en daardoor mijn slaap te kort werd mij geadviseerd om de nachten dan maar kunstvoeding te laten geven door mijn man, zodat ik kon slapen. Ik vond dit echt verschrikkelijk en heb dit ook niet gedaan. Na dag 3 afscheid genomen van de eerste kraamzuster en kwam op dag 4 een andere. Omdat Bram nog steeds niet aan de borst wilde gaf de kraamverzorgende aan dat wij contact op konden nemen met de lactatiekundige voor een telefonisch consult. Dit heb ik gedaan. Wat een openbaring was dit. Uitvoerig besproken wat de situatie was, de voorgeschiedenis van de bevalling, de huidige situatie en mijn wens. Zij adviseerde veel huid op huid contact en hem zelf naar mijn borst te laten zoeken, verschillende houdingen waarin het voor hem makkelijker zou zijn om te drinken en een tepelhoedje. Dat laatste hadden wij niet in huis, dus man op pad gestuurd er 1 te gaan halen. 

Jeetje wat een wereld van verschil. Door het tepelhoedje, kon hij meer tepel in zijn mond krijgen en had dus voldoende grip om echt te drinken. Vanaf dat moment kreeg hij gewoon alle voedingen live. Het ging nog niet van een lijen dakje maar hij dronk, bij mij! De voedingen duurde ook geen uur meer, maar langzamerhand gingen we richten een half uur. Jeetje wat scheelt dat in de nachten. 

Omdat we toch nog wel enigzins in de coronatijd zaten, er bewust voor gekozen om alleen directe familie (ouders, broer en zussen +kids en aanhang) te laten komen. Maar de opa en oma van mijn man mochten ook langs komen. Dolgelukkig met achterkleinkind nr. 7. Wat is dat toch leuk om te zien. Hoe trots ze zijn. 

Ik merkte wel dat ik flink wat bloed verloren was. Het grootste gedeelte van de kraamweek heb ik boven op bed doorgebracht. Met regelmaat werd Bram mee naar beneden genomen zodat ik wat uurtjes slaap kon pakken. Die waren broodnodig maar wel lastig. Het liefste wilde ik hem 24/7 op mijn buik geplakt hebben. Dochter heeft dan ook wat uurtjes bij ons op bed doorgebracht en standaard hadden wij een knuffel- en voorleesmoment op het grote bed. 

De eerste 3 weken was manlief thuis en hebben wij rustig aan gedaan. Af en toe wat ondernomen. Zo zijn we lekker gaan wandelen in het bos, zoon veilig bij mij in de draagdoek of in de kinderwagen en dochter lekker stampend door de plassen met papa, of op avontuur tussen de bomen. Zij heeft ook genoten van de tijd die wij samen met zijn vieren hebben doorgebracht. De kraamweek hebben we haar de hele week thuis gehouden en haar veel betrokken bij de zorg van haar broertje (en mama). We wilde dat zij niet het gevoel zou krijgen dat zoon haar plaats in nam en vonden het belangrijk dat zij ook begrip kreeg voor haar broertje, dat hij nog weinig kon en kwetsbaar was. Tijdens de zwangerschap hebben wij al erg veel voorbereiding gedaan op het krijgen van een broertje, wat dat voor haar zal betekenen. Dat samen heeft zijn vruchten af geworpen want vanaf dag 1 is zij dol op haar broertje en hij (met 10 maanden) is ook gek op haar. 

Daarna begon het werkende leven voor mijn man weer. Elke ochtend weer om 5 uur op pad en pas tegen 16:00 weer thuis. Dus Eefje, Bram en ik brachten veel tijd samen door. Elke dag wel iets ondernemen buiten, of gewoon lekker binnen samen spelen, bank hangen of gewoon lekker een tukkie op het grote bed. Ook hebben we regelmatig samen gebakken, de lekkerste taartjes, koekjes en cakes zijn gemaakt. Wat een cadeautje om zoveel tijd met twee droppies te hebben. 

Helaas ook een periode waarin we er achter kwamen dat onze dochter een gen afwijking heeft. Ze klaagde al een tijd over buikpijn. Op het laatste moment van de zwangerschap nog met spoed verhuizen, vlak daarna een klein broertje erbij, wij vonden het niet gek. Het uitte zich in haar maillot niet te hoog willen hebben, de knoop van haar broek mocht niet dicht, niet naar de opvang willen (waar ze altijd supergraag naartoe gaat), op sommige dagen alleen maar bij mama willen hangen. Half november, toen Bram 6 weken oud was, zijn we toch maar eens langs de huisarts gegaan omdat ze toch bleef klagen. Deze gaf aan dat hij op dit moment geen reden zag voor darmproblemen (wat wij dachten), maar wel bloed en urine onderzoek wilde doen. Dus een paar dagen later zaten wij bij de prikpost om haar bloed af te laten nemen. Zo een klein droppie van net 2 jaar maar wat deed ze het super! Niet eens huilen, rustig een filmpje kijken bij mama op schoot. Wij dachten rustig af te wachten tot we de resultaten zouden krijgen. Worden we de volgende dag met gebeld door de huisarts met de boodschap dat wij ons de volgende ochtend om 10:00 moesten melden op de spoed van het Alrijne voor de kinderarts. Pffff dan krijg je een hartverzakking. Gaat de huisarts nog even door. Want ja, hij had een vergrote lever en milt gevoeld bij het onderzoek een paar dagen ervoor en haar leverwaarde waren te hoog. Het werd een kort nachtje met weinig slaap voor ons. Aan Eefje haar verhaal zal ik een aparte blog besteden. 

Inmiddels was het alweer december en begon mijn werkende leven bijna weer. Brammie heeft al die tijd bij ons op de slaapkamer gelegen, maar zodra ik weer begon met werken zou hij naar zijn eigen kamer gaan. Vanaf kerstavond is hij naar zijn eigen kamer gegaan. Dat had nogal wat voeten in de aarde want hij wilde er echt niet slapen. Gelukkig werd het steeds iets beter. 3 januari was mijn eerste werkdag weer, mijn verlof dus ten einde. Hoppakee, vol goede moed 2 kids aankleden en op naar de opvang. Met frisse tegenzin ging ik weer aan het werk.