Onze dochter had slaapcoaching nodig

Vesper sliep al vrij snel na haar geboorte slechter. Eerst kon ze nog in slaap vallen in onze armen en weggelegd worden, of kon ze in slaap gewiegd worden in de kinderwagen of maxi cosi. Toen ze drie maanden oud was, ging ze naar de gastouder en ik hield mijn hart vast. Want hoe zou ze daar gaan slapen? Ik had voor haar eerste dag alles op papier gezet, en over het slapen de tip gegeven om, als ze dus niet in bed wilde slapen, haar in de maxi cosi in slaap te wiegen. Vesper werd 's middags opgehaald door mijn vriend en wat bleek: ze had het fantastisch gedaan! Het was de gastouder 1000% meegevallen en dit bleef. Sinds ze bij de gastouder komt, slaapt ze daar goed. Op een enkele keer na.

Maar thuis... Nee, thuis ging het steeds slechter. Toen ze rond de vijf maanden oud was kwamen we op een punt dat we haar in slaap wiebelden in onze armen, terwijl wij op een fitnessbal zaten. Als ze in slaap was gevallen, legden we haar héél voorzichtig over in haar ledikant, maar hadden we soms de pech dat ze dan weer wakker werd en dan konden we opnieuw beginnen. En als ze dan sliep, sliep ze een half uurtje tot drie kwartier met hier en daar een keer een uitzondering van anderhalf à twee uur. Maar 95% waren hazenslaapjes, met een chagrijnig kind tot gevolg. Ze was immers niet uitgeslapen. 's Nachts ging het wel goed. Ze sliep toen nog bij ons op de kamer in de cosleeper en als ze 's nachts wakker werd, legde ik haar aan de borst om te drinken, en later toen ze niet meer aan de borst dronk, maakten we een fles en dan kon ze daarna weer in slaap vallen. Maar voor overdag probeerden wij echt van alles. We schaften een witte ruis knuffeltje aan, een muziekdoosje met projector, speciale slaapzak, noem het maar op... Het kostte ons veel geld, maar het hielp niet. En slapen in een draagdoek, dat deed ze zeker niet. In de avond deden we het zo dat ze eerst in slaap werd gewiebeld op de fitnessbal, waarna ze in bed werd gelegd. Vervolgens wisten we dat ze anderhalf à twee uur later weer wakker zou worden, dus ging ik snel douchen, zodat ik daarna met haar op ons bed kon gaan liggen. Dan gaf ik haar nog de borst of kreeg ze een fles en bleef ik vervolgens naast haar liggen tot ze sliep, in ons bed. Als wij dan ook naar bed gingen, ging ze in de cosleeper.

Toen Vesper bijna zes maanden was, waren we op. Het was zo vermoeiend en het sloopte ons gewoon. Kevin en ik hadden het al eens over een slaapcoach gehad, maar dat werd ook iedere keer weer weggewuifd, want dat hadden we niet echt nodig, toch? Uiteindelijk kwamen we toch tot de conclusie dat dat wellicht onze laatste redding kon zijn. Bovendien wilden wij dat Vesper op een fijne manier zelf in slaap zou kunnen vallen. Dus gingen we op zoek naar een slaapcoach die liefdevolle slaapcoaching geeft. En die vonden we. Het was best duur, maar vooral Kevin had er echt alles voor over. We belden met haar en kregen fijne informatie over de pakketten die ze aanbood en de manier van werken. Dit paste wel bij ons. Ze gaf ons het advies om samen even te bespreken welk pakket we zouden afnemen en dan zouden we weer contact opnemen. Dit deden we. We kozen het pakket waarbij er 3 weken slaapcoaching wordt gegeven, en de eerste week iedere dag telefonische evaluatie plaatsvindt met de coach.

De slaapcoaching zou op een dinsdagavond gaan starten, en wij hadden de donderdagavond ervoor een intakegesprek waarbij de coach ons uitleg gaf over hoe we aan de slag zouden gaan. Het zou in het begin pittig worden, maar we konden al snel resultaat verwachten. Vol goede moed zouden we aan de slag gaan.

De dinsdagavond erna was het zover. We wilden ook dat Vesper in haar eigen ledikant zou gaan slapen, want zodra ze zou kunnen zitten of staan, mocht ze ook niet meer in haar cosleeper en ze liep op grof motorisch gebied al ver voor. Dus daar gingen we. We moesten een vast bedtijdritueel aanhouden en we voerden eigenlijk uit wat we altijd uitvoerden. Vervolgens werd Vesper in bed gelegd en bleef één van ons naast haar bed zitten. Natuurlijk begreep ze er niets van en kwam er veel protest en gehuil. Wat wij moesten doen was het volgende: eerst troosten met onze stem. Lukt dat niet, dan troosten in bed door te aaien enzovoort. Als dat ook niet helpt en het huilen wordt erger, dan mag ze opgepakt worden en tegen papa of mama worden aan gehouden tot ze stil is. Ze wordt dan weer terug in bed gelegd. Iedere keer als ze dan weer gaat protesteren, begint dat hele riedeltje opnieuw. Dus dat deden we en met veel liefde hielden we dat vol. Vesper accepteerde het eerst niet, maar al gauw had ze door dat het oké was en viel ze in slaap. Wat een verademing. Uiteraard was dat pas het begin.

Het was ook de bedoeling dat één van ons de eerste drie nachten bij Vesper op de kamer zou slapen. Vespers kamer is klein, waardoor er geen extra matras in past. Daarom besloot ik om de 2 grote kussens van een bank die boven staat te gebruiken om op te slapen. Nou, dat heb ik geweten. De nacht was al niet geweldig, omdat Vesper enkele keren wakker werd en door mij getroost moest worden. In de ochtend sliep zij uiteindelijk door de wekker heen, en ik had enorme rugpijn. Maar we hadden de eerste nacht overleefd. Wel besloot ik om de andere 2 nachten gewoon in mijn eigen bed te slapen.

De eerste paar dagen moesten we dus naast haar bedje zitten tot ze sliep. Als dat overdag was, moesten we maximaal een uur ernaast zitten. Was ze dan nog niet in slaap gevallen, dan moesten we even de deur uit stappen, 30 seconden wachten en vervolgens weer naar binnen gaan en heel opgewekt ''Goedemorgen''/''Goedemiddag'' zeggen. 's Avonds moesten we er bij blijven zitten tot ze sliep, ook al duurde het bijvoorbeeld twee uur. Het ging die eerste week wel al steeds beter.

Na enkele dagen moesten we bij het voeteneind gaan zitten, een aantal dagen daarna bij de deur, weer enkele dagen daarna buiten de deur en uiteindelijk helemaal niet meer erbij. Wij zijn zelf niet verder gekomen dan in de kamer bij de deur, omdat dat het beste ''eindpunt'' bleek. Ze kon ons toch niet goed zien en had dat stukje veiligheid nog lang nodig.

De tweede week was wat pittiger en had ze wat terugvallen, maar dat was normaal. Gedurende het hele traject zagen we toch steeds kleine resultaten.

De slaapcoach had ons gewaarschuwd dat er voor haar eerste verjaardag nog heel veel slaapregressie zou voorkomen, omdat een baby in het eerste jaar de meeste ontwikkeling doormaakt. En dat hebben we inderdaad gemerkt en merken we nog steeds wel. Maar er is zoveel bereikt! Meestal is het niet nodig dat één van ons er bij zit in haar kamer en als dat een keer wel nodig is, slaapt ze wel binnen een half uur/drie kwartier. Ze gaat meestal zonder mopperen naar bed en slaapt overdag ook goede dutjes! We kunnen dus wel stellen dat de slaapcoaching het geld waard is geweest.