Ontslag uit het ziekenhuis met onze stilgeboren dochter.

het heeft even geduurd tot ik een nieuwe blog ging schrijven maar ik heb mijn weer bij elkaar geroepen om weer eens wat te gaan schrijven. Ik heb ook nog andere medische zorgen gekregen na mijn bevalling maar dat komt later in andere blog.

Ontslag uit het ziekenhuis,

Nadat we wakker werden zie je natuurlijk als eerste dat gekke groene koude karretje staan, waar onze kleine Isabella lag. Zo onnatuurlijk om je kleine kwetsbare baby daar op te moeten laten liggen om het kleine lichaampje koel te houden.                                                                       We hebben nog even wat gegeten (het was maar een simpele boterham aangezien je geen honger hebt en toch wat moet eten) en tijdens het eten zaten we te wachten op de verpleegkundige voor alle laatste checks voordat we naar huis mochten. Ook zou de kinderarts nog langskomen om te kijken of ze iets geks/raars zagen aan de buitenkant van haar lichaampje. Mijn bloeddruk was nog iets aan de hoge kant maar dat mocht ik thuis gaan afwachten en de verloskundige van de praktijk thuis moest nog een paar keer komen controleren of die ging zakken. Aangezien ik natuurlijk al vrij snel weer onder de douche stond was daar ook geen probleem mee en was ik goedgekeurd om naar huis te gaan.

Even later stond ook de kinderarts voor de deur om te komen kijken bij Isabella. Samen met een assistent arts bekeken ze haar kleine lichaampje van hoofd tot tenen of alles er aan zat 10 vingertjes, 10 teentjes, alles volledig compleet. (gelukkig wordt je er dan weer aan herinnerd dat alles helemaal volgroeid was en ze al 39 weken in mijn buik had liggen rondzwemmen.) Al met al ze zag er goed uit en er was niks geks te zien aan de buitenkant waaraan ze iets konden zien dat dat de oorzaak was.

Toen iedereen weg was hebben wij onze spulletjes ingepakt en ging de Baby tas weer volledig ingepakt en wel naar huis. Alleen 1 boxpakje was hier uitgehaald die we bij haar hebben aangetrokken.

We hadden Amber al van te voren gebeld dat we naar huis mochten en dat ze onze kant op kon komen. We wilde namelijk heel erg graag dat Isabella bij haar in de auto mee ging naar het uitvaarthuis en wij zouden dan achter haar aan rijden.

Niet lang nadat we alle controles hadden gehad mochten we dus naar huis en was Amber ook aangekomen bij het ziekenhuis. Ik had nog gauw een paar foto's gemaakt dat ze daar lag met allemaal Koelpacks rond om haar heen, ''dat hoorde er tenslotte ook bij'', Het was natuurlijk ook niet heel gek dat we die er om hebben moeten leggen omdat ze te groot was voor de plaat die onder haar lag.

Amber vroeg of wij haar in haar mandje wilde leggen voor de reis naar huis toe, dit durfde we eigenlijk niet en hebben we overgelaten aan Amber. Amber had het mandje op het grote ziekenhuisbed gelegd en uitgelegd hoe het werkte. Dekentje eruit, het matrasje goed en netjes leggen, Isabella zachtjes op het matrasje neerleggen, dekentje erover heen met de armpjes boven de deken, (maar dan je kan natuurlijk niet open en bloot daar over de gang gaan showen dat je een kindje meeneemt die niet gaat huilen als je het ziekenhuis verlaat). Voorzichtig legt Amber uit dat we dan de bovenkant van het mandje dicht gaan maken maar niet zo dicht dat we het niet meer open krijgen. (Ze zei er nog bij dit gebeurt alleen bij de mannen die willen zo enthousiast gaan strikken, dat zij ze niet meer open krijgt) Toch voelt dit al heel erg gek omdat je dit niet wilt, gelijk weer een besef moment dat het eigenlijk niet zo hoort te gaan. Het liefste doe je je kleine baby in een maxi cosi, riempjes vast, mutsje op voor de buitenkou, dekentje eroverheen. Dit was dus allemaal niet zo.

Nadat we haar mandje lichtjes hadden gesloten waren we klaar om afscheid te gaan nemen van de kamer waar onze onwerkelijke reis begon en de reis van onze dochter.

We hadden afgesproken '' mijn vriend en ik als eerste de kamer uit en dan zou Amber met Isabella achter ons aan komen'' zodat wij beneden bij de deur konden staan en zouden zien dat ze uit de lift kwamen om haar uit het ziekenhuis te begeleiden naar de deur van de auto.

Eenmaal de kamer uitlopend met zijn 2e vervolgde dus Amber ons, Mijn man liep al bijna op het einde van de gang en ik nog halverwege, Waarop Amber zei '' Je vrouw loopt nog halverwege'' er kwam geen reactie en ik zag hem dus pas weer bij de lift. Ik denk dat hij zo snel mogelijk het ziekenhuis uit wilde en dat hoofdstuk achter zich wilde laten.

Eenmaal bij de auto aangekomen mocht Isabella dus bij Amber in de auto mee naar het uitvaarthuis (weer een soort afscheidsmoment die je niet wilt meemaken). Wij stappen in onze eigen auto en sloten aan achter de auto van Amber die wij zouden volgen. We rijden richting de A2 om vervolgens verder te gaan naar het uitvaarthuis, Toen we eenmaal op de snelweg zaten begon ineens het zonnetje te schijnen, niet vanaf de achterkant maar vanaf de voorkant, Ik heb niet het zonneklepje van de auto naar beneden gedaan omdat ik dacht dat het zonnetje een glimlach was van Isabella. We reden richting het uitvaarthuis en ruim voor de afslag kwam er een auto tussen geschoten en bleef tussen ons inhangen.( We hadden geen vlaggetjes dus je mag er natuurlijk tussen). Beide beginnen we te vloeken in de auto ''waarom moet die auto er nu tussen''. Eenmaal bij de afslag konden we weer achter elkaar aanrijden.

Aangekomen bij het uitvaarthuis Zeiden Amber en ik tegen elkaar '' wat een kut auto''. Maar we hadden geen vlaggetjes dus het mag.

We haalde Isabella uit de auto en brachten haar naar binnen waar ze deze week zal blijven tot haar laatste dag op aarde. Amber had in de grote knusse zaal al alles klaargezet, Mooie boomstammetjes ook eentje waar haar mandje mooi op kon staan, roze kaarsen, mooie roosjes, van die bootjes waar je een lichtje in kon doen eigenlijk een hele rustige lieve uitstraling net als in een huiskamer. met als middelpunt onze Isabella. We hadden haar met het mandje op de middelste boomstam gelegd waarbij we haar mandje weer mochten ontstrikken, gelukkig had mijn vriend dat niet te strak gedaan het ging die heel soepeltjes los. We hebben nog even bij haar gekeken en nog even een kusje gegeven zodat we gauw even naar huis konden om snel te douchen en vervolgens weer terug te rijden om onze Isabella te laten zien aan de opa's en oma's en tante's en oom.

In mijn volgende blog vertel ik hoe het verder ging, het word anders een hele lange blog.