Ontslag naar huis word opname op Intensive Care DEEL I

Voor het schrijven van deze blog heb ik het dagboekje erbij moeten pakken van de periode dat Loïs op de IC lag. Door de hele gebeurtenis heb ik het idee dat ik de chronologische volgorde en sommige momenten 'kwijt' ben of mij niet goed meer herinner. 

De ontslag papieren waren in orde en alles stond klaar om naar huis te vertrekken. Maar omdat Loïs nogal veel kreunde wilde de verpleegkundige toch nog even een controle bij de kinderarts voor de zekerheid. Ik werd door de verpleegkundige in een rolstoel gezet en Loïs werd in haar wiegje gelegd. Ze bracht ons naar boven, daar was namelijk de verpleegafdeling voor kinderen. Ze vertelde mij nog dat het voor de zekerheid was. Dus bij Melvin en mij was er niet direct reden om ongerust te zijn. We kwamen boven aan op de verpleegafdeling en werden meteen doorgereden naar de onderzoeksruimte die verbonden was aan de IC. Vanaf dat moment ging alles heel erg snel. Loïs werd uit haar wiegje gehaald en de verpleegkundige van de IC namen haar over. Ze werd per direct helemaal uitgekleed en ze zagen meteen dat het niet goed was. Loïs had enorme intrekkingen van de ribben en veel moeite met ademhalen. In die paar minuten van de verloskamers naar de verpleegafdeling was ze heel snel achteruit gegaan. Ze werd direct aan de zuurstof gelegd, kreeg slangetjes in haar neus en een sonde. Ik zag de cijfertjes op de monitor en wist dat het niet goed was. Waar de saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) van baby's rond de 97% hoort te zitten zat haar saturatie op 79%. Toen sloeg de paniek bij Melvin en mij wel toe, maar beide lieten we dit niet aan elkaar merken. We schakelde beide gelijk in de overlevingsmodus om het zo te zeggen. In de tussentijd waren mijn ouders op de hoogte gebracht van de situatie voor zover wij konden uitleggen wat er aan de hand was. Eenmaal toen ze aan kwamen in het ziekenhuis en ik mijn moeder zag, barstte ik in tranen uit. Het moedergevoel wat ik zo sterk voelde bij Loïs was overweldigend. En dan je kindje zo te zien liggen met alle toeters en bellen slaat in als een bom. Maar om je kindje zo hard te zien werken, niet wetende of ze pijn heeft en niets voor haar kunnen doen behalve naast haar zitten en laten merken dat ik bij haar ben vond ik het moeilijkste van allemaal. Ik wilde het zo graag van haar overnemen. Ze stabiliseerde gelukkig snel en haar saturatie ging weer richting de norm. Het was veel, alles bij elkaar. Ik had voor mijn gevoel geen ruimte om te voelen wat dit alles met mij deed. Loïs werd opgenomen op de IC en wij belandde in een rollercoaster. 

Ik werd terug opgenomen in het ziekenhuis op de kraamafdeling zodat ik "dichtbij" Loïs kon blijven. Helaas was er geen mogelijkheid dat ik bij/naast haar kon slapen. De IC was een grote zaal waar 7 plekken waren met alle voorzieningen voor oa prematuur baby's. Het waren geen afgesloten kamers maar een grote open zaal. De kamer waar ik lag was aan de andere kant van de verdieping. Ik wilde graag zoveel mogelijk bij haar zijn en heb die avond tot 2:00 of 3:00 naast haar gezeten. Haar vasthouden kon niet, ze moest aansterken en rusten. Melvin en ik bleven met een hoop vragen zitten. Dit probleem word vaak gezien bij prematuur baby's. Maar Loïs is geboren met 37+6 weken. Dus waarom had zij dit dan? Hoe lang moet ze hier nog blijven? Wat staat ons te wachten? Die onzekerheid vond ik vreselijk, vooral omdat ik iemand ben die graag controle heeft. 

Die controle gaf ik uit handen aan de artsen en verpleegkundige. Ook al heb ik zelf een uitgebreide medische kennis, dit liet ik aan de artsen en verpleegkundige over. Zij zijn hierin gespecialiseerd. Ik vertrouwde hen. Maar dit vertrouwen werd beschaamd.....

DEEL II volgt