Ons verhaal: een huilbaby en depressie

Als ik je verhaal lees, vind ik je juist heel sterk. Misschien heb je niet aan “iedereen” laten zien hoe slecht het ging, maar je hebt wel hulp gezocht en er zelf voor gezorgd dat je weer uit dat dal bent gekomen en dat is heel sterk! Diep respect!

Wouw... Ik zit met tranen te lezen! Ik herken dit zo.. Dat huilen... De onmacht... De meningen van anderen.... Ik spreek alleen m'n gevoel wel uit maar word daarin niet sirrieus genomen... Ondertussen blijf ik zoeken.... En geef niet op... Heb nog een peuter van 2 ronddarren.... Ik vind het onwijs lastig allemaal.... En er eigenlijk ook geen reed aan! Davy is nu 5 weken en laat hem sirrieus gewoon soms maar huilen in z'n bed... Babyfoon uit.. En elke 1p min even een poging tot bedaren doen... Alleen op die. Manier kan ik m'n oudste aandacht geven waar hij ook recht op heeft..... Moeilijk is het zeker!!!

Wat heftig dat je dit door hebt moeten maken en dat de buitenwereld niet zag hoe slecht het eigenlijk met je ging.. je bent en blijft mama, partner, vriendin. Maar bovenal ook jezelf!

Wat naar dat je dit alleen hebt moeten dragen van jezelf en wat een naar begin als verse moeder! Gelukkig zag je in dat het niet aan jou lag en heb je de juiste zorg gevonden voor jou en je kindje! Je eenzaamheid en onbegrip herken ik helaas wel.. heb een zorgkindje waar aan de buitenkant nix aan te zien is;)... ze is net twee geworden maar begin nu pas alles van je eerste jaar te verwerken.. de dingen kosten tijd!! Zorg goed voor jezelf en bedenk je in de toekomst dat sterke mensen hulp vragen! Liefs