Ons veranderde leven / en toen?!

Daar was hij, onze Jan. 

Toen begon de mallemolen. Tijdens de bevalling kregen we al een aantal tips en vragen over wat we wilden nadat ik was bevallen. 

Want er is zo veel te regelen en over na te denken als je kindje stilgeboren word. 

Wij hebben er voor gekozen om geen obductie te laten plegen, want Jan was helemaal gaaf. Uiterlijk was er niks aan hem te zien, wat zijn overlijden kon verklaren. 

We hebben wel een aantal andere onderzoeken laten doen. De klinisch geneticus heeft Jan onderzocht, en ook erfelijkheidsonderzoek gedaan. Er is bloed afgenomen bij mij (ze kunnen in het bloed van de moeder ook dat van de baby vinden, hoe bijzonder!), er is een stukje navelstreng bewaard, de placenta is onderzocht en ze hebben een MRI-scan van Jan gemaakt. 

Al deze onderzoeken zijn de volgende dag al gedaan. Gelukkig waren we in het ziekenhuis, en hoefden we Jan niet alleen te laten. 

Wij mochten de nacht na de bevalling op de verloskamer blijven slapen, zodat we niet werden geconfronteerd met huilende baby’s op de kraamafdeling. Wat waren we hier blij om! Ook waren wij die nacht nog de enige op de afdeling, dus de verpleegkundigen hadden alle tijd voor ons. 

Vrijdag in de loop van de morgen moesten we vanwege drukte toch nog even naar de kraamafdeling, maar dat was even een paar uurtjes overbruggen, tot de onderzoeken klaar waren. We mochten in de loop van de middag naar huis.

Mijn moeder is de hele vrijdag bij ons gebleven en ons naar huis gebracht, want wij hadden geen auto bij ons, we waren bij de vk in de auto gestapt.

Henri heeft Lieke opgehaald van mijn schoonzus en zwager (waar ze al die tijd terecht kon en heeft geslapen) en thuis op ons bed heeft ze kennis gemaakt met Jan. 

Wat een moeilijk nieuws wat dat om te brengen. Lieke wist nog van niks, en toen moesten we haar vertellen dat Jan dood was.... Maar ze begreep het direct, en was absoluut niet bang! Ze wilde Jan aaien en aanraken. Na uitlegt te hebben dat hij koud was, mocht ze hem aanraken, en dat vond ze gaaf om te doen! Ze was direct grote zus, en erg trots. 

Lieke mocht de visite vertellen dat Jan was geboren, dat was haar zelfgekozen taak. We hebben haar bij zo veel mogelijk betrokken, zodat het voor haar duidelijk was wat er ging gebeuren, en waarom iedereen verdrietig zou zijn die op bezoek kwam. 

We hebben zaterdag en zondag alle familie en vrienden op bezoek gehad die bij de zwangerschap waren betrokken en Jan wilden zien. De vraag was hoe lang Jan nog ‘toonbaar’ bleef, dus we wilden iedereen de kans geven om hem te zien, en kennis te maken.

Zondag werd Lieke 4 jaar, en dat hebben we nog klein gevierd. Want 4 jaar is natuurlijk wel een mijlpaal! Dus de slingers hingen in de kamer, en we hadden taart. 

Tussen alle bezoek door hebben we veel beslissingen moeten nemen over hoe en waar we Jan wilden begrafen. Aangezien we al veel dierbaren (te vroeg) hebben moeten begraven, wisten we van elkaar wat we wel en niet mooi vonden. Dit maakte veel keuzes makkelijker. Ook hebben we veel op gevoel gedaan. 

We hebben Jan in een mandje meegenomen uit het ziekenhuis, en na overleg met de uitvaartverzorger hebben we besloten hem hier ook in te begraven. Een kistje met een deksel voelde zo slecht, dus we waren heel blij dat het zo mocht!

En toen de kaart, een rouwkaart voor een baby?! Nee, zeiden we allebei. Maar wat dan wel? Gelukkig kwam de uitvaartverzorger met het idee om het geboortekaartje wat we al klaar hadden, aan te passen qua tekst, en die te gebruiken. En dan hebben we gedaan.