4 jaar geleden
Ons veranderde leven / de begrafenis
En dan is het moment daar... Waar we zo tegenop zagen. We moesten afscheid gaan nemen van onze zoon.
Wat een rare intense dag was het. ‘S morgens kwam onze kraamverzorgster op tijd bij ons, zodat we optijd klaar waren, en alles thuis op rolletjes zou lopen. Ik heb in de vroege morgen nog mijn laatste moment genomen, om met Jan te knuffelen. Nu kon het immers nog. En wat heb ik zijn geur proberen in te prenten, en hem goed bekeken, om alles wat ik kon, in mij op te nemen.
We hebben ons klaargemaakt, en zijn samen naar de kerk vertrokken. Henri wilde Jan zelf de kerk in dragen, dus toen het tijd was, hebben we een doek over het mandje gelegd, en zijn we naar binnen gegaan.
De dienst werd heel mooi geleid door onze pastoraal medewerker, waar we van te voren goede gesprekken mee hebben gehad.
Na de dienst zijn wij in de auto gegaan, om naar de begraafplaats te gaan. Ik zat met Jan achterin, en heb de hele weg naar hem zitten kijken, hopend dat we toch geen afscheid hoefden te nemen. Bij de begraafplaats zijn we eerst langs het graf van mijn schoonmoeder gelopen, en heb ik daar 4 rozen op gelegd.
Er stond bij het graf een stoel klaar voor mij, want ik was kraamvrouw, en had niet de kracht om bij het graf te staan. We hebben bij het graf gebeden, en iedereen heeft afscheid genomen.
Henri, Lieke en ik bleven als laatste achter. Henri heeft toen Jan laten zakken, en we hebben onze tijd genomen om alles in te laten werken.
We hebben nog koffie en broodjes gehad met de aanwezigen, en zijn daarna als incompleet gezin weer naar huis gegaan.
De middag hebben we alledrie geslapen, proberen rust te vinden. Het voelde alsof er niets veranderd was, terwijl ons hele leven veranderd is! Want Jan was niet meer lijfelijk aanwezig, en dat was wel raar.
Als we terug kijken op de kraam/begrafenis-week, hebben we er een goed gevoel bij. We hebben veel beslissingen op gevoel genomen, en dat blijkt toch het beste te zijn wat je kunt doen! Hoe moeilijk, tegennatuurlijk, zwaar, verdrietig het ook is, je kind te moeten begraven, zijn we ‘blij’ met de manier waarop we het gedaan hebben.