8 maanden geleden
Ons tweede zoontje blijkt een huilbaby
Deel 1: Mannetje, wat is er toch met je aan de hand?
Deze blog ben ik gestart om voornamelijk van me af te schrijven. Stap voor stap neem ik jullie mee door de eerste weken. Van geboorte tot nu.
Mogelijk is er herkenning of misschien ook niet. Het is mijn uitlaatklep.
Op 5 januari is onze kerngezonde zoon Manuel geboren.
De weken naar de bevalling toe waren erg pittig. Begin november zijn we verhuisd. We hebben een verbouwing achter de rug, dus veel rust heb ik niet gekregen.
Vanaf eind december heb ik regelmatig in het ziekenhuis gelegen ivm voorweeën. Omdat ons 1e zoontje met een keizersnede is gekomen wilde het ziekenhuis geen risico nemen en heb ik geregeld aan de monitor gelegen.
Wel had ik de wens om vaginaal te bevallen. Het herstel van een keizersnede is pittig en omdat we nog een zoontje van 2.5 hebben rondlopen wilde ik het toch proberen.
En ik was gewoon erg nieuwsgierig hoe het is om vaginaal te bevallen :)
Een inleiding stond wel gepland omdat ik kampte met zwangerschapsdiabetes en ons zoontje iets groter dan gemiddeld bleek te zijn.
Op 4 januari ging ik voor een ballonnetje naar het ziekenhuis
Daar bleek ik al 2 cm ontsluiting te hebben, dus dat was erg gunstig! Na nog even aan de monitor te hebben gelegen mocht ik gaan slapen. Ik moest blijven want vanwege de eerdere keizersnede willen ze mij graag observeren.
Om 3.00 kwam ik terug van de wc nadat ik krap een uurtje had geslapen. Ik probeerde weer te gaan liggen. En "flets" een golf water tussen mijn benen. Oke, dit waren dus gebroken vliezen dacht ik bij mezelf. Het water stroomde met zo'n grote hoeveelheid dat het langs het bed kletterde. En even dacht ik dat het buiten regende met zo'n harde snelheid ging het. Ik had gewoon heel veel vruchtwater.
Niet lang daarna begonnen de weeën ook.
Manlief uit zijn bed gebeld. Die was nog thuis met ons zoontje want de oppas zou hem om 7.00 aflossen.
Om 6.00 had ik 4 cm ontsluiting. Mooi! Want bij ons eerste zoontje kwam ik niet verder dan 5cm en daar had ik 12 uur met actieve weeën over gedaan. Er werd gekozen om toch wat weeënopwekkers te starten, maar met een heel lage dosering. Echt heel actieve weeën had ik namelijk nog niet.
Het infuus was nog niet aangesloten of de weeën schoten er in als vuurpijlen.
Ik wilde onder de douche. Dat had bij de eerste bevalling geholpen.
Nu helemaal niet. Ik viel bijna flauw en werd enorm misselijk.
Weer naar het bed. Ik was al zo moe.. had 1 uurtje geslapen. Maar was eigenlijk al 3 weken lang helemaal gesloopt van alle verhuisstress en de voorweeën waardoor ik amper sliep. Om 9.00 had ik 5 cm, maar ik was helemaal verweekt.
Ik wilde graag pijnstilling, want ik kon geen goede houding vinden.
Een ruggenprik was een optie. Prima, had bij de 1e ook goed geholpen. En om 10.30 zat die. Mijn weeënopwekkers werden omhoog gezet.
Helaas heeft de ruggenprik maar een kwartiertje gewerkt, want rond 10.45 voelde ik een enorme druk en veel pijn. Ik mocht zelf iets bij doseren. Het hielp helaas niets. Nog geen minuut later kwam er een arts binnen die ik nog niet eerder had gezien. Ze vertelde dat de hartslag van ons zoontje erg laag was en dat ik op mijn zij moest gaan liggen. Maar dat lag ik al, want ik was weer heel veel weeën aan het weg zuchten. Op mijn andere zij dan. Het hielp niets. Nog 1 minuut later stonden er 5 man sterk ik de kamer. Ik had zoveel pijn, vertelde ik aan de verpleegkundige. De gynaecoloog vroeg nog wat voor pijn. En ik vertelde een drukkend gevoel onderin. De weeënopwekkers werden stop gezet. En mijn ontsluiting werd gemeten. Ze hoopte allemaal dat ik volledige ontsluiting had, maar helaas het was 7 á 8 cm.
De gynaecoloog belde voor een super spoed keizersnede. Ze waren erg bang dat mijn baarmoeder aan het scheuren was. Een mogelijke complicatie bij een eerdere keizersnede. Binnen 10 minuten werd ik naar OK gereden. Gelukkig was de hartslag van ons zoontje ondertussen gestabiliseerd.
Alles werd klaargemaakt voor de OK. En om 11.31 werd onze zoon geboren. Kerngezond en met een apgar-score van 9 en 10. Mijn baarmoeder was intact en er was geen reden gevonden waarom zijn hartslag zo was gedaald. Mogelijk een reactie op de weeënopwekkers.
Uiteindelijk vonden we dit met zijn alleen een prima uitkomst. Je weet gewoon niet wat er in je buik afspeelt.
Een 2e (spoed) keizersnede achter de rug. Op naar de kraamweek.
Mogelijk is er herkenning of misschien ook niet. Het is mijn uitlaatklep.
Op 5 januari is onze kerngezonde zoon Manuel geboren.
De weken naar de bevalling toe waren erg pittig. Begin november zijn we verhuisd. We hebben een verbouwing achter de rug, dus veel rust heb ik niet gekregen.
Vanaf eind december heb ik regelmatig in het ziekenhuis gelegen ivm voorweeën. Omdat ons 1e zoontje met een keizersnede is gekomen wilde het ziekenhuis geen risico nemen en heb ik geregeld aan de monitor gelegen.
Wel had ik de wens om vaginaal te bevallen. Het herstel van een keizersnede is pittig en omdat we nog een zoontje van 2.5 hebben rondlopen wilde ik het toch proberen.
En ik was gewoon erg nieuwsgierig hoe het is om vaginaal te bevallen :)
Een inleiding stond wel gepland omdat ik kampte met zwangerschapsdiabetes en ons zoontje iets groter dan gemiddeld bleek te zijn.
Op 4 januari ging ik voor een ballonnetje naar het ziekenhuis
Daar bleek ik al 2 cm ontsluiting te hebben, dus dat was erg gunstig! Na nog even aan de monitor te hebben gelegen mocht ik gaan slapen. Ik moest blijven want vanwege de eerdere keizersnede willen ze mij graag observeren.
Om 3.00 kwam ik terug van de wc nadat ik krap een uurtje had geslapen. Ik probeerde weer te gaan liggen. En "flets" een golf water tussen mijn benen. Oke, dit waren dus gebroken vliezen dacht ik bij mezelf. Het water stroomde met zo'n grote hoeveelheid dat het langs het bed kletterde. En even dacht ik dat het buiten regende met zo'n harde snelheid ging het. Ik had gewoon heel veel vruchtwater.
Niet lang daarna begonnen de weeën ook.
Manlief uit zijn bed gebeld. Die was nog thuis met ons zoontje want de oppas zou hem om 7.00 aflossen.
Om 6.00 had ik 4 cm ontsluiting. Mooi! Want bij ons eerste zoontje kwam ik niet verder dan 5cm en daar had ik 12 uur met actieve weeën over gedaan. Er werd gekozen om toch wat weeënopwekkers te starten, maar met een heel lage dosering. Echt heel actieve weeën had ik namelijk nog niet.
Het infuus was nog niet aangesloten of de weeën schoten er in als vuurpijlen.
Ik wilde onder de douche. Dat had bij de eerste bevalling geholpen.
Nu helemaal niet. Ik viel bijna flauw en werd enorm misselijk.
Weer naar het bed. Ik was al zo moe.. had 1 uurtje geslapen. Maar was eigenlijk al 3 weken lang helemaal gesloopt van alle verhuisstress en de voorweeën waardoor ik amper sliep. Om 9.00 had ik 5 cm, maar ik was helemaal verweekt.
Ik wilde graag pijnstilling, want ik kon geen goede houding vinden.
Een ruggenprik was een optie. Prima, had bij de 1e ook goed geholpen. En om 10.30 zat die. Mijn weeënopwekkers werden omhoog gezet.
Helaas heeft de ruggenprik maar een kwartiertje gewerkt, want rond 10.45 voelde ik een enorme druk en veel pijn. Ik mocht zelf iets bij doseren. Het hielp helaas niets. Nog geen minuut later kwam er een arts binnen die ik nog niet eerder had gezien. Ze vertelde dat de hartslag van ons zoontje erg laag was en dat ik op mijn zij moest gaan liggen. Maar dat lag ik al, want ik was weer heel veel weeën aan het weg zuchten. Op mijn andere zij dan. Het hielp niets. Nog 1 minuut later stonden er 5 man sterk ik de kamer. Ik had zoveel pijn, vertelde ik aan de verpleegkundige. De gynaecoloog vroeg nog wat voor pijn. En ik vertelde een drukkend gevoel onderin. De weeënopwekkers werden stop gezet. En mijn ontsluiting werd gemeten. Ze hoopte allemaal dat ik volledige ontsluiting had, maar helaas het was 7 á 8 cm.
De gynaecoloog belde voor een super spoed keizersnede. Ze waren erg bang dat mijn baarmoeder aan het scheuren was. Een mogelijke complicatie bij een eerdere keizersnede. Binnen 10 minuten werd ik naar OK gereden. Gelukkig was de hartslag van ons zoontje ondertussen gestabiliseerd.
Alles werd klaargemaakt voor de OK. En om 11.31 werd onze zoon geboren. Kerngezond en met een apgar-score van 9 en 10. Mijn baarmoeder was intact en er was geen reden gevonden waarom zijn hartslag zo was gedaald. Mogelijk een reactie op de weeënopwekkers.
Uiteindelijk vonden we dit met zijn alleen een prima uitkomst. Je weet gewoon niet wat er in je buik afspeelt.
Een 2e (spoed) keizersnede achter de rug. Op naar de kraamweek.
Mamaplaats
Welkom op Mamaplaats! Wat mooi dat je je verhaal deelt. <3