Het gaat te snel, veel te snel

Larah, onze gezonde geweldig lieve dochter is alweer 11 weken bij ons.

En mijn hart breekt in duizend stukjes dat de newborn tijd al voorbij is. Het gaat me gewoonweg te snel, echt te snel.

Mijn hoofd en hart kunnen de snelheid waarmee ze groot wordt niet aan. Het is onbeschrijfelijk hoeveel verschil er (gevoelsmatig) zit tussen Zayne en Larah als baby.

Ik weet nu natuurlijk dat Zayne altijd al heeft achter gelopen maar ik dacht dat Larah toch net wat langer 'klein' zou zijn.

Dat ik iets meer tijd zou hebben...

Maar dat is niet
Larah groeit als kool en de ene sprong volgt de andere op.
Ondertussen tilt ze met gemak haar hoofd op, kijkt ze vrolijk rond, zit het liefst de hele dag recht op, lacht met een alles innemende lach, grijpt naar speeltjes en steeds vaker lukt het haar om ze al vast te pakken brabbelt er op los en begint ze om te rollen, EN ZE IS NOG MAAR 11 WEKEN!!

Voor een ander zijn dit misschien 'normale' mijlpalen en is dit logisch, maar voor mij is dit bijzonder.

Het bevestigd des te meer dat ze helemaal oke is, en tegelijkertijd tijd dat haar broer dat nooit geweest is.

Zayne was zo lang baby dat er op een gegeven moment alarmbelletjes afgingen, en eerlijkheidshalve dacht ik wel dat er deze keer ook iets meer tijd zou zijn.

Meer tijd om die kleine babygeluidjes te horen, meer tijd om te knuffelen met een inimini baby, meer tijd om ze in maatje 50 te hijsen, maar ik knipperde en here we are, +3 kilo later, een flinke baby die tot nu toe netjes alle mijlpalen aftikt.

De tijd staat haar goed dat geef ik toe, maar mijn hart moet veel te snel met haar mee groeien.
Ik dacht dat er een middenweg zou zijn tussen Zayne en een normaal ontwikkelend kind, dat het snel zou gaan dat wist ik, maar hier was ik niet op voorbereid!

Ze gaat als een speer en hoezeer ik God dankbaar ben dat ze gezond is, dat ze het zo ongelofelijk goed doet en ze ons echt meer dan compleet maakt met wie ze is, huil ik, diep van binnen, met een weemoed, een hearteache die denk ik nooit meer weg zal gaan.

Jij, lief meisje, laat ons de andere kant van het ouderschap zien en dat is zo'n wondermooie kant maar tegelijkertijd breekt het me.
Het breekt mijn hart, met tranen, maar ook zo veel oneindige liefde en trots.