Ons meisje heeft een Klompvoetje

We praten al jaren over dat we een gezin willen, Tom is duidelijk die is er al klaar voor ik nog niet. Ik zat nog op school toen wij al regelmatig gesprekken hadden over dit onderwerp. Nu ik was afgestudeerd, 28 jaar ben en mijn plekje had gevonden qua werk stond ik er ook voor open. Waarom niet, laten we het proberen. Het was dan ook wel dat ik het gevoel had dat het wel is snel kon gaan, Tom niet. Dus we begonnen en wij zijn een van de lucky ones, want ik was snel zwanger. Sneller dan verwacht, dit alles was oktober 2019. Gelijk aangemeld bij een verloskundige praktijk en nu was het wachten op de eerste echo, de prikken de testen en noem maar op. Alles was goed elke keer weer, wat fijn wij zijn toch echt die lucky ones. Niets vermoedend gaan wij naar de 20 weken echo, vol vertrouwen ga ik er heen.

Woensdag 12 februari het is zo ver vandaag hebben wij de 20 weken echo, ik heb er alle vertrouwen in, Tom is toch iets gereserveerder. We voelen ons top bij onze echoscopie, altijd vrolijk altijd gezellig en erg duidelijk. Daar gaat ze, ze is erg tevreden, het hartje is goed, de hersenen zijn goed, de niertjes heeft ze gevonden en zo gaat ze als maar verder. Ik weet eigenlijk niet meer of ze stilviel of dat ze het gelijk vertelde maar toen ze zei dat onze dochter waarschijnlijk een klompvoetje heeft werden wij zeker wat stiller. Vanaf het moment dat ze vertelde dat ze een klompvoetje zou kunnen hebben zit ze weer op haar praat stoel. Ze vraagt of wij het fenomeen Klompvoet kennen, we hebben er wel eens van gehoord maar dat was het dan ook. Ze blijft maar door kletsen en verteld ons duidelijk dat we geen zorgen hoeven te maken, de rest ziet er bij ons meisje zo goed uit dat ze eigenlijk wel durft te zeggen dat het alleen een klompvoetje is. Dat dit straks na de geboorte goed komt, dat het WKZ hierin is gespecialiseerd en blijft ons een gerust gevoel geven. Ook geeft ze aan dat ze nog niet officieel mag zeggen dat onze meid een klompvoetje heeft, deze diagnose kan pas echt met zekerheid gesteld worden na de geboorte. Ze stuurt ons daarom ook gelijk door voor een afspraak bij het WKZ. Wij zullen hier een extra echo krijgen meer informatie over kindjes met een klompvoet. Ze zegt nog even vlak voor we de echo kamer verlaten, ga niet google hier kan je van in de war raken en misschien onnodige stres want het komt allemaal goed.

Deze nacht had ik slecht, noem het maar niet geslapen, was alleen maar aan het malen. De dag erna was ik gesloopt, ik kon eigenlijk alleen maar huilen als ik al even aan onze meid dacht, erg onhandig als je aan het werk bent. Vandaag werd ik gebeld met dat we de week erna naar het ziekenhuis mochten voor de extra 20 weken echo. Ook hier barste ik in tranen uit, ik wilde het liefste morgen al. Toch hebben we wat nog iets meer vrienden en familieleden ingelicht, dit omdat veel mensen vroegen hoe de 20 weken echo was gegaan. Ze waren benieuwd hoe goed het met ons meisje ging maar zelf konden we ook nog niet echt antwoorden geven op hun vragen, want we hadden de antwoorden nog niet.

Ondanks dat wij geen echt antwoord hadden vond men ons stoer en erg sterk overkomen. Denk dat dit een soort automatisme is, een kracht die je lichaam aanmaakt om zo positief mogelijk en krachtig te zijn. Ondanks de lieve woorden van vrienden ging de week maar langzaam voorbij voor mijn gevoel. We namen onze ouders mee naar de echo. Want ja, zelf maak je overuren in je hoofd en sinds mijn zwangerschap werken mijn hersens heel slecht. Mijn vriend kan gelukkig goed en veel onthouden, maar wij vonden het ook prettig als er meer mensen meekonden. In het WKZ werden we goed ontvangen, ze begrepen dat er een groep aan mensen mee was het mocht gelukkig nog. De vrouw die de echo maakte deed dat rustig en besprak bijna alles wel. Gaf duidelijk aan wat ze zag tijdens de echo. Na de echo gingen we in gesprek met de gynaecoloog, hij vertelde ons over de klompvoet en het traject. Gaf ons een website: www.klompvoet.nl en liet ons een filmpje zien. Het was vooral een algemeen gesprek, want ook hier werd duidelijk dat ze de diagnose niet met 100% zekerheid nu kunnen vaststellen pas echt op het moment als onze dochter geboren wordt. Wat ze wel met zekerheid konden zeggen is dat het ging om een geïsoleerde afwijking. Dat wil zeggen dat het nergens anders mee te maken heeft, enkel het klompvoetje aan de rechtervoet. Haar hartje, hersenen, maag, nieren etc. zagen er perfect uit. Toch altijd fijn omdat dan even te horen. Met dertig weken mochten we weer terugkomen voor nog een echo en een gesprek op de gipskamer. We weten dat het iets is waar de kans van genezing/ geen last van hebben ruim 90% is. Dat is fijn en ook dat ze uitsluiten dat ze voor de rest hartstikke gezond is. We kunnen nu weer genieten van de zwangerschap en wachten op de volgende echo's  & controles. Ons meisje blijft het de hele zwangerschap goed doen, beweegt veel groeit goed en haar voetje blijft wel in deze stand staan, toch moeten we wachten tot ze geboren is. 

Op 5 juli 2020 werd Ayla geboren na een bevalling van ruim 16 uur. Al snel werd er gekeken naar haar voetje. Deze was veel bewegenlijker dan wij hadden verwacht. Dit gaf ons eigenlijk een klein beetje een opgelucht gevoel, wat volgens de kinderarts was dit goed en positief. Maar je durft niet te positief te zijn, want het is toch wel echt een klompvoetje. Misschien zal nu het traject hetzelfde zijn maar minder lang was onze gedachte. Mijn vriend belt het ziekenhuis en we kunnen 4 dagen later al terecht om naar de gipskamer te komen voor de eerst afspraak. Dit vinden we oke, is snel maar ook niet te snel gelukkig. Nu eerst even bij komen van de bevalling en wennen aan een gezin van drie. 

Door mij hoofd spookt vooral zullen we Ayla nog op de foto zetten met haar “klompvoetje” of niet. Vooral omdat we het wel vertellen maar ook niet zo out in the open gooien durf ik het ergens toch niet. De avond voor dat Ayla naar het ziekenhuis moet vraag ik mijn vriend toch of hij het goed vind als ik morgen een fotograaf laat langs komen in de ochtend, toch nog even snel haar voetje vast laten leggen en foto’s van onze kleine meid als newborn zonder gipsje. Hij vindt het oké, en ziet aan mij dat ik dat graag wil. Gelukkig heb ik een goeie vriendin die fotograaf is en newborn-fotoshoots doet. Ze had vrij die ochtend en kwam om foto’s te maken, zo hebben we toch een mooie foto van haar “voetje” en ons als gezin voor het ziekenhuis traject.