Ons grote wonder!

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over de weg die wij hebben afgelegd om papa & mama te mogen worden. We hadden meerdere vruchtbaarheidsbehandelingen gehad, en met de ICSI poging hadden we 1 bevruchting. Van deze behandeling was ik zwanger! Wauw! We werden papa & mama.

De hele zwangerschap was het spannend, we leefden van echo naar echo. De allereerste echo stond gepland, gelukkig was de arts zo lief om gelijk de echo te doen, zodat we duidelijkheid hadden en niet in spanning hoefden te zitten. Ik durfde niet te kijken, staarde naar het plafond  en liet het allemaal een beetje aan me voorbij gaan. Totdat de arts zei: Jaa, jaaa! Ik zie een hartje kloppen! Zie je dat flikkerende lichtje? Dat is het hartje, gefeliciteerd! Wat was dit bijzonder om te zien! 

Zo gingen we met een gerust gevoel naar huis, alleen dit fijne gevoel duurde niet lang. Met 10 weken zwangerschap kreeg ik 's nachts verschrikkelijke pijn rechts onderin mijn buik. Ik ging naar de wc in de hoop dat het weg zou trekken en ik mijn man niet wakker zou maken. Maar de pijn trok niet weg, ben in bed gaan liggen alleen daar werd de pijn alleen maar erger. Mijn man werd wakker en vroeg of het wel goed ging. Het enige wat ik kon doen was mijn handen in mijn rechterzij duwen, dan was de pijn het minst erg. We belden 's nachts de huisartsenpost en moesten direct langs komen. In het ziekenhuis volgden er controles, er werd geduwd op mijn buik en er volgde uiteindelijk een echo.

Gelukkig was er een hartslag te zien op de echo, en deed de kleine het heel goed. Alleen wat was dan die pijn? Waar kwam het vandaan? Ze dachten aan een blindedarmontsteking, de volgende ochtend zouden ze verdere controles doen en indien nodig opereren. Ik werd naar een kamer gebracht op de acute-opname afdeling, daar moest mijn afscheid nemen en hij moest naar huis. Ik moest maar gaan slapen, het was rond een uur of 05.00, slapen lukte uiteraard niet... Om 07.00 uur werd ik wakker gemaakt, er werd gevraagd hoe het met me ging en daarna gingen ze weer. Ik mocht niks eten of drinken, omdat ik nuchter moest blijven voor het geval dat ik wel geopereerd moest worden. 

Om 8 uur kwam de dienstdoende arts, en vertelde me dat als het een blindedarmontsteking was, ik geopereerd zou worden en we er rekening mee moesten houden dat we ons kindje zouden verliezen. Met deze boodschap ging ze weg.. Ik heb in tranen Richard gebeld met het nieuws wat de arts net vertelde .. Zouden we ons kindje verliezen? Waarom gebeurd dit bij ons? Die dag volgde een echo, alleen hierop konden ze niet genoeg zien. De blindedarm zat achter andere organen en dat was de reden dat ze niet konden zien of deze ontstoken was. Rond 12 uur kreeg ik een MRI scan, alleen hierover was twijfel of ze deze gingen uitvoeren of niet. Een MRI scan kon blijvende schade geven aan het ongeboren kindje.  Een operatie uitvoeren, zonder dat ze wisten of het wel echt een blindedarmontsteking, was ook risicovol. Maar helemaal niks doen en het was wel een blindedarmontsteking, kon ervoor zorgen dat blindedarm knapte, en dan was het schadelijk voor mij en het kindje. Na lang twijfelen volgde er een MRI.. Op deze uitslag hebben we heel veel uur moeten wachten, rond 1800 uur kregen wij het verlossende woord: Het was geen blindedarmontsteking, maar ik was uitgedroogd waardoor de dikke darm vol zat, en dit zorgde voor gigantisch veel pijn. Woh wat een opluchting! Zodra ik wat had gegeten en gedronken (ik had al sinds die avond ervoor niks meer gegeten en gedronken!) mocht ik naar huis!  Tijd om even aan te sterken! 

De 12-weken echo was goed en eindelijk mochten wij ook een mooie post op Social Media plaatsen met dat wij een kindje mochten krijgen! Wat een mooie, liefdevolle en warme reacties kregen wij op die post. Tranen in mijn ogen! 

De rest van de zwangerschap konden we stap voor stap steeds meer genieten, echo's die volgden waren goed, ik begon het kindje te voelen en Richard kon het ook al snel voelen. 

Met 23 weken zwangerschap kwam ik gedeeltelijk in de ziektewet ivm bekkeninstabiliteit waar ik vanaf week 15 mee liep. In week 32 ging ik met zwangerschapsverlof en kon het rustig aan doen en genieten beginnen! Het babykamertje was vanaf week 15 ongeveer al af, alleen nog wat details. Toen ik 36 weken zwanger was, kreeg ik steeds vaker tintelingen in mijn gezicht en op een ochtend werd ik wakker met een doof gevoel in mijn gezicht, tintelende handen, kon mijn vingers nauwelijks buigen. Ik hield sowieso veel vocht vast in mijn zwangerschap, maar nu was het nog veel meer. Richard vond dat ik de verloskundige moest bellen, maar ik wou wachten tot die maandag, want dan had ik toch een afspraak. (het was vrijdag). Maar na enig aandringen, heb ik toch gebeld en ik moest direct langskomen.. Ik kwam binnen in de praktijk en ze zagen het al meteen, ik was sinds het laatste consult heel erg veranderd, hield veel vocht vast en ze zagen dat het niet goed ging met me. Mijn bloeddruk was veel te hoog en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. In de weken erna had ik vaak controles, bloedruk bleef stabiel door medicatie en er werd niks in bloed of urine aangetroffen wat kon duiden op zwangerschapsvergiftiging. 

9 februari zou ik ingeleid worden, omdat ze met een hoge bloeddruk liever niet langer willen wachten. De ballon plaatsen lukte niet, mijn bekkenbodem was zo gespannen, dus kozen ze voor die avond voor een pil die ze vaginaal inbrachten. De volgende ochtend was het wel gelukt om de ballon te plaatsen omdat ik 1 cm ontsluiting had. Die middag rond 14.00 uur kon de ballon eruit, werden mijn vliezen gebroken en was het wachten of mijn lichaam het uit zichzelf zou gaan doen. Toen de ballon eruit ging had ik ongeveer 4 cm ontsluiting. Vanaf dat moment kwam ik in een weeënstorm terecht, maar de ontsluiting vorderde niet. 'S avonds rond 19.00 uur kreeg ik een ruggenprik en kon ik weer even ademhalen. Maar ik zat nog steeds op 4 cm, nadat ik op mijn zij ben gaan liggen kwamen er 2 cm bij. Alleen moest ik al snel weer op mijn rug gaan liggen omdat de baby het niet leuk vond. 'S nachts om 01.00 uur had ik 9 cm ontsluiting alleen lag de baby nog te ver weg, ik moest met weeën mee gaan duwen om hem zo verder te krijgen. (dit mee duwen gaf voor mij weinig verschil met persweeën). Het was 03.15 toen ik persweeën had en actief mee mocht gaan persen, maar ik kon niet meer, ik was op .. ik was moe.. Om 04.15 heb ik gevraagd of ze echt niks konden doen, maar het enige wat ze konden doen was een vacuümpomp gebruiken en dat zou voor mij niet fijn zijn. Ik vond het goed, er moest nu iets gebeuren. En na 1 tractie, was daar om 04.30 onze zoon: Kyan Mattias! Het eerste wat ik vroeg was: waarom hoor ik hem niet??! Ze moesten hem nog even helpen, want hij had het even moeilijk. Later hoorden we dat zijn navelstreng strak om zijn nek heen zat, deze hebben ze gelijk door moeten knippen en hij had een lage spierspanning toen hij was geboren. 

Maar hij werd bij me gelegd, hij ademde, hij huilde.. het was me gelukt! Ik ben bevallen, we zijn papa & mama! Wat was dit een bijzonder gevoel, zo'n warm, lief, klein mannetje wat bij me lag. 

Volgende keer schrijf ik over de eerste periode na de bevalling, hoe het met Kyan ging na deze heftige bevalling, lees je dan weer mee?