Ons grootste geluk heeft heel veel geluk nodig...

En daar waren we dan, we probeerden om van elke moment met jou te genieten, afwachtend tot we meer zouden weten over de operatie.

Onze dag bestonden uit eten, afkolven en buidelen met ons zoontje... dit ging toch gepaard met de nodige dosis angst.

Ons mannetje had namelijk allerlei sensortjes en draadjes aan z'n lijfje hangen, een katheter in z'n naveltje, sonde in zijn neusje...

De verpleegsters legden je bij ons en daar lagen wij dan stilletjes, we waren bang om te bewegen, te genieten met jou in onze armen.

Maar toch was dit zalig, als jou in onze armen lag, kwam je pas echt tot rust, en wij ook, wat is je hartslag rustgevend...

Elke keer we je zagen, was je wat ronder geworden van de medicatie, wat is je hoofdje gezwollen.

Ook kreeg je nu wat extra zuurstof, je had wat last van slijmpjes op je longetjes.

's Avonds laat mochten we vernemen van de verpleegsters dat je misschien 's anderdaags vroeg geopereerd zou worden, maar dit was nog helemaal niet zeker.

We dachten nog: "laat het maar zo snel mogelijk gebeuren, we zien ook dat jij je niet goed voelt".

En voor ons zelf ook, wij zouden ook zekerder zijn, het afwachten was moordend.

's Nachts, ik moest opstaan om te kolven, ging ik naar ons mannetje toe. Ik wilde hem niet meer loslaten, bang hem nooit meer vast te kunnen nemen. Ik probeerde echt alles in me op te nemen.

's Morgens vernam ik dat de operatie zou doorgaan, wat ben ik opgelucht, maar gelijk ook zo angstig.

Ik wou nog snel terug naar ons mannetje toe, maar blijkbaar waren ze Finan net komen halen.

"Oké, ze gaan er aan beginnen." Op dag 3, blijkbaar de meest hormonale dag na de bevalling... dus ik moet je niet vertellen hoe deze verlopen is.

Daar zat ik dan zijn babyboekje in te vullen, tegelijk tranen met tuiten te huilen.

En maar kolven, maar met succes, de moedermelk begon op gang te komen! Wat was ik fier op mezelf, met mijn 25ml mamamelk...

Ik moest toch zorgen dat ons mannetje eten had voor wanneer hij wakker zou worden.

Ons mannetje werd geopereerd aan Coarctatio Aortae, kortweg een aangeboren vernauwing in de grote lichaamsslagader (aorta), waar die aansluiting heeft met z'n hartje.

In de baarmoeder vormt dit geen probleem, maar gemiddeld 3 dagen na de geboorte sluit de Ductus Botalli. Dan sluit de vernauwing de aorta (bijna) helemaal af.

Het hart kan zo onvoldoende bloed rondpompen, wat tot orgaanfalen en de dood kan leiden.

Meestal gaat deze vernauwing samen met een ondermaatse groei en ontwikkeling van enkele van de hartkamers, maar bij het verhelpen van de vernauwing, gaan deze kamers zich meestal achteraf toch naar behoren ontwikkelen.

Ze zouden deze vernauwing weghalen door er het vernauwde stukje tussenuit te halen, zodanig dat de toevoer van het bloed optimaal zou verlopen.

Zijn linker hartkamertje is ook te klein, en hij heeft maar 2 hartklepjes ipv 3 maar dit zou niet noodzakelijk een belemmering te zijn.

Ondertussen brachten we ook familie en vrienden op de hoogte. We wilden dit niet eerder doen omdat we zekerheid wilden en vooral rustig van ons zoontje wilden genieten, zonder een berg extra vragen.

Bezoek was toegestaan, maar in heel intieme kring en niet te veel. dus kozen we ervoor om dit niet te doen, ook met de gezondheid van ons mannetje in't achterhoofd.

Hij moest nu al zoveel covid testen ondergaan.

Wat duurde wachten lang, te lang.

We konden het na de middag niet meer uithouden en belden zelf om meer nieuws te krijgen.

"We zijn hem net terug aan het installeren, kom gerust langs, maar niet schrikken, het is nogal een vreemd uitzicht en er werd blijkbaar een bloedvatje geraakt tijdens de operatie."

Toen we op z'n kamer aankwamen, stokte onze adem even...

We zagen enkel buizen, draden, en naast z'n bedje een reservoir met veel bloed in.

Zoveel bloedverlies voor zo'n klein ventje, we zagen je amper liggen.

Je zou nu 5 dagen in slaap gehouden worden, zodat je zo goed mogelijk zou recuperen, want deze beproeving is niet niks voor jouw kleine lijfje.

Beademing, een katheter in je nekje, een drain langs je hartje, overal kabeltjes en buisjes, we durfden je amper aanraken.

Even had je koorts maar da's niet raar na zulke operatie, "je doet het goed" zeiden ze, "je bent een sterke man".

Zo zaten we dagen naast je bedje, het bloeden was ondertussen gelukkig gestopt.

Af en toe paniek als er een alarmpje afging.

Er kwamen psychologen langs voor ons, soms waren de dokters onderzoeken aan het doen.

Zo kwamen ze onder andere je hersenactiviteit meten, ik schrok en dacht uiteraard direct het ergste, maar blijkbaar was dit gewoon de standaard procedure.

Ondertussen was de tijd voor mij gekomen om naar huis te gaan, ik had al langer in 't ziekenhuis moeten verblijven omdat m'n bloedruk te hoog was, daar kwam voorlopig ook geen verandering in.

"Niet zo raar in deze situatie" dacht ik dan.

"Zo, dat heb ik allemaal toch redelijk goed doorstaan" vond ik van mezelf, en hield me sterk.

Maar hoewel ik zo graag naar huis wilde, was ik hier niet op voorbereid.

Onderweg kwam ik lachende gezichten tegen, maxi-cosi's met babytjes in, allemaal klaar om naar huis te gaan.

Mijn man had hier natuurlijk al langer last van.

Maar wat was dit moeilijk, naar huis gaan zonder onze baby.

Dus daar gingen we nu met twee, verscheurd tussen thuis en 't ziekenhuis, gelukkig mochten we telkens naar de eenheid bellen als we ongerust waren, of gewoon even wilde horen hoe hij 't deed.

Wat vond ik dit moeilijk.

Thuis aangekomen, zag ik onze hondjes terug. Wat waren ze lief en voorzichtig, zo blij dat ik er terug was.

Ook was ik toch even geschrokken van de impact dat dit alles op mijn lichaam heeft gehad, geen rust genomen, af en toe ergens in de ondergrondse parking staan puffen van de naweeen, waggelend achter mijn man aan.

"Maar hey, niet klagen eh, ons mannetje heeft het veel erger."

We kregen de vraag van vrienden en familie of we geen zin hadden om eens langs te komen, nu zou het nog gaan, met ons mannetje in 't ziekenhuis, zeiden ze...

"Nope, geen zin in, ik denk enkel aan ons mannetje en als ik eens even thuis ben, wil ik dan ook even genieten van de rust."

Zo, ondertussen gingen ze stilletjes aan de slaapmedicatie bij ons kereltje beginnen afbouwen.

"Wat heb je een pijn, je voelt je duidelijk niet lekker."

We probeerden je zoveel mogelijk bij ons te nemen, maar al die extra spullen aan je lijfje maakten het echt niet makkelijk.

Maar wat was je sterk, we merkten ook dat je helemaal veranderde als we je kamertje binnen kwamen.

Je (her)kende ons.

Elke dag bereikte je een nieuwe mijlpaal.

We kwamen toe en je kunstmatige beademing was vervangen door een optiflow. Wat was dit vele malen aangenamer om te zien zeg, we konden terug jou mooie snuitje bewonderen.

De volgende dag was je infuus uit je hals verdwenen, en zat het in je handje. Je had het er zelf uitgetrokken, je was boos.

Zelf eten deed je beter en beter, ipv alles via je sonde. Wel werd je nog heel snel moe.

En dan kwamen we 'smorgens toe, en had ons mannetjes zijn eerste kleertjes aan.

Enkele dagen later mocht hij voor het eerst in bad.

Elke dag mochten en konden we ons mannetje meer en meer zelf verzorgen, kabeltjes en sensoren verdwenen meer en meer.

Enkel drinken aan de borst vond hij veel te vermoeiend, niet gek als je al drie weken niet te veel moeite voor je eten moest doen, met die sondes in je lijfje.

Maar elke dag werd hij sterker en sterker.

Ik besloot om gewoon fulltime te kolven, zo kon ik ook beter nagaan hoeveel hij effectief dronk.

Maar dit was toch niet zo makkelijk, elke paar uur opstaan om te kolven, de seizoenen van tv-serie Criminal Minds vlogen erdoor.

Daar alles heel steriel moest zijn, stond mijn man heel vaak alles af te wassen en te steriliseren.

En ik, ik begon me stilaan gewoon een melkkoe te voelen.

Als ik bij ons mannetje was, kwam de melk veel vlotter. "Wat zal ik blij zijn als hij naar huis mag komen..."

Je vertoeft zoveel op de afdeling, dat je ook de andere mensen en hun verhaal leert kennen, sommige liggen er al veel langer als ons, niet alles loopt goed af.

Dit alles laat je heel erg nederig zijn, en beseffen hoeveel geluk wij hadden.

De weken vlogen voorbij en daar kwam het moment aan, hij mocht mee naar huis.

Wat waren we euforisch, nu was het aan ons om zo fier als een gieter met ons prachtig mannetje naar huis te gaan.

De eerste rit naar huis was me toch wel spannend, ik zat daar achteraan naast ons mannetje te glunderen.

In de auto kusten we hem plat, zo zonder mondmasker, zalig gewoon.

De ontmoeting met de hondjes verliep goed.

De eerste nacht was spannend, heel spannend, zo zonder al die kabeltjes en piepjes.

Geen extra controle, dus die nam ik op mij.

Continu lag ik naar dat mooiste wezentje, ons zoontje, te staren.

En 's morgens werden we wakker en zaten we een hele dag in pyama in de zetel en genoten we enkel en alleen van elkaar.

Eindelijk was ons gezinnetje samen.

En we voelden het, dit is leven.

Het hele traject dat we afgelegd hebben, verdween in het niets.

We voelden ons dankbaar en nederig om dit te mogen voelen.

Tijd om gewoonweg gelukkig te zijn!

Trending op Mamaplaats: Haar bruiloft werd haar uitvaart