Ons avontuur met borstvoeding

Gek eigenlijk. Ik vond het best spannend om over het onderwerp borstvoeding een blog te schrijven, een positieve blog. De meeste blogs en verhalen die ik lees zijn namelijk wat minder positief. Evenals de reacties die ik bij anderen vaker heb gehoord. Maar wat heeft een ander eigenlijk te vinden van de manier waarop jij je baby voedt? Iedereen doet het op zijn eigen manier, als je je baby maar voedt met liefde. Het enige écht noodzakelijke. En of je dan borstvoeding of flesvoeding geeft, dat maakt natuurlijk helemaal niks uit.

Tóch had ik toen ik zwanger was wat meer positieve verhalen willen lezen over het geven van borstvoeding. Maar misschien als iets goed gaat dat je er dan niet zo snel iets over schrijft? Ik was er al snel uit dat ik heel graag wilde ‘proberen’ om borstvoeding te geven. Mochten we het geluk hebben in de toekomst nog een baby te verwelkomen dan halen we het woord proberen weg. Ik wil graag borstvoeding geven. 

Na de geboorte van Lucca, werd hij meteen bij mij aan de borst gelegd. Hij zocht zelf en begon meteen met drinken. Iedere drie uur werd hij met hulp van de verpleegkundige aangelegd en ik produceerde steeds meer melk. Het deed zeer en als de toeschietreflex kwam, verstijfde ik. De kloven waren heftig en op dag 5 wist ik helemaal niet meer waar ik het zoeken moest. Maar Lucca kwam alweer flink aan in gewicht en was onwijs tevreden als hij bij mij gedronken had. Wat was ik trots! En wat ben ik trots! Hij weegt inmiddels met zijn 8 maanden 11 kilo schoon aan de haak. En dat op mijn borstvoeding.

In het begin was ik heel strikt met het aanhouden van de tijden waarop hij gevoed moest worden. Ik voedde hem meteen overal, maar wel met een prachtige doek eroverheen. Een aanrader van een vriendin. Ik was van tevoren gewaarschuwd voor de opmerkingen die ik zou krijgen voor voeden in het openbaar. Gek eigenlijk, commentaar op iets wat heel natuurlijk is, het voeden van je kind. Maar eigenlijk gebeurde dat niet. Sterker nog, ik kreeg vaak hulp aangeboden. Langzaam voelde ik me minder ‘beschaamd’ en toen we op vakantie gingen en het veel te warm was om hem onder een doek te hullen heb ik me eroverheen gezet. Ik voed hem nu overal, zonder doek, wanneer hij aangeeft dat hij honger heeft. En ik voel me daar goed bij.

Wat een geluk dat het bij jou zo goed gaat, dat krijg ik wel vaak te horen. En já aan de ene kant is het geluk. Maar aan de andere kant werk ik er ook hard voor. Ook ik heb kloven, geweten dat de tanden doorkwamen, borstontstekingen, lage productie en overproductie. Slapeloze nachten, want ik ben de enige die hem kan voeden. Nog steeds alles plannen als ik een dagje op pad wil. Heb je dan wel genoeg op voorraad? Kolven als ik in een restaurant zit. Dat ene wijntje heel handig timen. Kolven tussen afspraken op het werk door. Als ik ziek ben, niet echt even ziek kan zijn. Want Lucca heeft me nodig. Altijd.

En dat doe ik met liefde. Mijn doel van drie maanden, werden zes maanden en inmiddels zijn we al acht maanden verder. En buiten dat ik af en toe wel een beetje mijn vrijheid mis, geniet ik intens van álle knuffelmomenten met mijn mannetje. Hij is maar even klein. Dus ik ga door.

Dus mama, het is goed, wat je ook kiest. Iedereen en alle baby’s zijn uniek, en elke reis is uniek. En aan de mama’s die het zo vurig hoopten maar waarbij het niet lukte, ik kan me voorstellen dat het lastig is om te accepteren dat het anders loopt dan hoe jij het voor ogen had. Maar het maakt je niet minder, je bent fantastisch!