ons 5e kindje en onze wereld op zijn kop

daar was ze wel geboren met een zwangerschap van 35+6 weken maar de kleine meid deed het goed.

wat waren we trots op ons kleine meisje ons 5e wonder de volgende dag begon alle ellende ze lag op de neonatolagie in het ziekenhuis hier in nieuwegein lekker dichtbij voor ons toen we aankwamen in het ziekenhius en wij ons mooie meisje op wilden tillen en gaan verzorgen werden we gelijk door de verpleegkundige op de vingers getikt dat we niet zomaar ons kind uit het bedje konden halen wij enorm geschrokken door de reactie vragend waarom niet toen kregen we te horen dat ze de afgelopen nacht veel dips had laten zien wij hadden geen idee wat dat betekende maar zo overdonderd er ook niet verder naar gevraagd en ons meisje laten liggen later toen ze wakker werd wel lekker verzorgd en geknuffeld..savond ging mijn man naar onze dochter toe ik bleef bij de andere 4 kinderen en ineens belde mijn man mij in paniek op hij had nu mee gemaakt wat ze bedoelde met dipjes ze werd op zijn schoot ineens blauw en slap en haar saturatie daalde enorm de verpleegkundige kwam direct en hielp haar weer bij nu snapte we ook waarom onze dochter rust nodig had..ze had voedingsproblemen en haar voeding kwam altijd door haar neus naar buiten wij vonden dit raar maar hun zeiden steeds hoort erbij is prematuur gedraag moet vanzelf overgaan net zoals haar dalingen en dips naar de voeding.. zo gingen we nog een aantal weken door van slechte communicatie tussen verpleegkundige en ons zelfs discussies werden er gevoerd van de verpleegkundige als ik een flesje wou proberen ipv door de sonde omdat het " goed" ging met haar..na 2 weken was het zo erg dat we zelfs weg gestuurd werden uit het ziekenhuis en overgeplaatst werden omdat we "lastig" waren in hun ogen omdat wij gewoon wouden weten wat er met ons kind aan de hand was..ik was nog net op tijd om mijn kind weg te zien gaan met de mededeling ze gaat naar het diak daar kon ik het mee doen geen adres geen telefoonnummer wist niet welke afdeling niks mocht niet mee met de ambulance niks we zijn haar 2 uur lang "kwijt" geweest wat een hel was dat savonds zijn we naar ons meisje gegaan en lag ze heerlijk te slapen moe van de reis..in het diak ging ins meisje ineens heel erg achteruit en dachten we zelfs dat we haar kwijt gingen raken later die avond bleek dat ons meisje haar arm had gebroken ik dacht dat onze wereld instorten hoe kan een baby van 3 weken oud haar arm breken???alles werd onderzocht en zelfs veilig thuis werd erbij gehaald en ook forensische instituut kwam kijken en foto's maken van ons meisje maar omdat diak niks voor haar kon doen vanwege haar voedingsprobleem werden we weer naar een anders ziekenhuis over gebracht dit maar naar het wkz eenmaal daar werd ons meisje helemaal onderzocht van top tot teen veilig thuis keek mee en zolang er niks was bewezen dan wij ons kind hadden aangedaan waren wij ook verdachten van haar gebroken arm alles werd gebeld scholen cb huisarts alles om ons als ouders door te lichten of wij het wel of niet gedaan hadden wij hebben overal toestemming voor gegeven want wij wisten wij hebben dit niet gedaan maar wijzelf mochten niet alleen met haar zijn dat voelde wrang en zo verkeerd kon niet van haar genieten want er keken steeds een paar ogen mee niet dat ik iets te verbergen had maar het voelde niet fijn gelukkig werd na 1 week alles opgeheven en mochten we alleen zijn met haar ook werd er naar ons geluisterd en maakte onze kleine meid sprongen vooruit er werd bloed afgenomen voor een genetische onderzoek na 5 weken en in 3 verschillende ziekenhuizen mochten we eindelijk met ons meisje naar huis toe en waren we eindelijk compleet na 1 week thuis werden we gebeld door de afdeling genetica ze hadden iets gevonden bij onze dochter en weer zakte de grond onder onze voeten weg wat staat ons nu weer te wachten