Onderbuikgevoel

27-11-2021

Wat een rommelige dag was het… 

Ik lag inmiddels al ruim 24 uur het ziekenhuis na mijn inleiding op 26-11. Het ballonnetje was gevallen, alleen hij bleek niet goed gezeten te hebben, daarom nog een keer terugplaatsen. Niet veel later viel het nog een keer, oké, het is zover dacht ik nog! Maar niks van dat alles, het bleef rustig. Pas de volgende ochtend (27-11)  kreeg ik medicatie om mijn weeën op te gaan wekken. Wat er gebeurde was enorme weeën, een boterham smeren was niet te doen. Maar nadat het tablet was uitgewerkt werd het weer rustig. Pas helemaal aan het eind van de middag besloot men dat er genoeg ontsluiting was om de vliezen op te breken…

En toen gebeurde het, de weeën vlogen me om de oren, voor mijn gevoel zat er geen moment meer tussen. Volgens de verloskundige moest ik nog even tot de 10cm en dan zouden we beginnen. Ik denk 3 minuten na deze uitspraak drukte ik op de bel, ik kon echt niet meer, alles deed me zeer. Maar daar kwam het verlossende antwoord; 10cm, we gaan beginnen!

Na een uur strijd leveren en roepen dat ik het niet kon is onze dochter geholpen met het vacuüm en bleek de navelstreng 2x strak om de nek te zitten. Eenmaal op mijn borst hebben ze haar een beetje geholpen maar eindelijk was het huiltje daar, onze dochter was geboren! 

Nog in het ziekenhuis kreeg zij een eerste voeding en spuugde hierna direct, niet vreemd na het vacuüm werd ons verteld. We gingen naar huis en waren een mooi gezin van 4, alleen het spugen bleef aanhouden. Reflux was het antwoord van de kinderarts toen ons hummeltje amper 3 maanden oud was. Maar was het wel reflux? Er was iets met mijn kind, ik wist het zeker! We staarden ons blind op die reflux en later kwam daar een voorkeurshouding bij, maar ook dit was niet wat mijn gevoel me zei.

Er is iets met mijn kind, er is iets mis en er is niemand die het ziet…

Maak nu je account aan op Mamaplaats & maak 3x kans op een DEPLAY Tablet t.w.v. €180! 🎁