Nooit meer een baby

Vorig jaar werd ik wakker met dit uitzicht. Een onbeschrijflijk gevoel. Het zou nog even duren voordat ik me weer wat beter voelde, maar dat weerhield me niet van overstromen van trots en liefde. Mijn vierde zoon, net zo gezond als zijn broers en geboren na een prachtige badbevalling. Allevier de grote broers waren minstens net zo trots, en papa natuurlijk ook!

Een jaar later ben ik weer lekker (een beetje) aan het werk en kunnen we terugkijken op een bijzondere tijd, waarin we vooral veel thuis en samen waren. Wat kan je dan bewust genieten en wat is loslaten dan extra zwaar.

Ik heb het al eerder gezegd, ik zal nooit een babymoeder worden. Al ben je dat natuurlijk automatisch en geef ik alles dat ik heb, ik vind het eerste jaar vooral loodzwaar. En nu, nu is dat jaar voorbij. Deze foto is van de dag na Arthurs geboorte, vandaag is het de dag na zijn eerste verjaardag. We hebben het gehaald, samen. Met liefde, lachen, huilen, vallen en opstaan, gierende hormonen, (bijna) eindeloos geduld en volharding. Ooit zijn ze geen baby meer, ooit wordt het weer makkelijker, ooit slapen ze door.

En toch hè, toch is nooit meer een baby wel echt heel definitief. Van tevoren deed ik bijna een vreugdedansje, nu maak ik even pas op de plaats. Kijk ik licht weemoedig terug, maar vooral vooruit. We hebben nog de rest van ons leven. Samen.