Noah zijn uitvaart

Na dat Noah is overleden zijn we de opvolgende week echt geleefd. We hadden gelukkig zo goed als alles al geregeld voordat hij kwam te overlijden, dus het was alleen de laatste puntjes op de i zetten.

We hadden Noah "licht" laten balsemen, zo konden wij Noah nog elke dag bij ons nemen op de bank, zoals we eigenlijk altijd zaten. De Zondag na zijn overlijden vond ik de Zaterdag voor zijn uitvaart een nog een beetje ver van mijn bed show. Maar uiteindelijk vloog die week voorbij & was het ondertussen Zaterdagochtend 11:00 uur, toen de fotografe langs kwam om de hele dag vast te leggen en de laatste foto als gezin te nemen. Het kwam keihard binnen dat we die dag voor het laatst compleet zouden zijn als gezin.

Wij hadden een mand uitgekozen omdat wij een kist te definitief vonden en hadden wij alleen bloemen van de naaste familie. De genodigden hebben wij gevraagd om een knuffel mee te brengen die wij naderhand hebben gedoneerd aan het Sophia Kinderziekenhuis.  Noah zijn dienst vloog voorbij, we hadden mooie muziek, mijn schoonmoeder, vriend & ik hebben gesproken en hadden we meer dan 100 foto's.

We hebben allemaal afscheid genomen, maar het voelde vreemd om daar weg te gaan zonder je kind. Thuis komen zonder kind, een lege kinderwagen en een lege box. 's Nachts wachten tot hij begint te huilen, maar er gebeurde niets. Ik vond het allemaal heel heftig.

Het was 2 dagen na de crematie ook kerst & iedereen die op de crematie is geweest hebben we fijne feestdagen gewenst. Iets waar de genodigden niet goed wisten hoe ze daar op moesten reageren. Maar we meende het, want wij gingen er ondanks alles ook fijne feestdagen van maken. En dat hebben we gedaan met een lach en een traan.

Oud & Nieuw vond ik het aller zwaarst, ik heb die hele dag alleen maar lopen huilen. Ik was en ben zo niet klaar voor een jaar waar Noah niet is. Hoe kan ik een jaar afsluiten waar Noah "achterblijft" ik was er echt naar van.

Het gaat na omstandigheden goed, natuurlijk zijn er ups & downs. Die zullen er altijd blijven, maar we proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Ik ga wel binnenkort een psychologisch traject in, omdat ik dat ook gewoon echt nodig heb en ik ben weer aan het rond kijken voor werk. Heel erg veel zin om mijn tanden weer ergens in vast te bijten en mij druk te maken om andere dingen.

Maar eerst gaan wij volgende week 4 dagen naar Valencia, wij nemen onze moeders mee als bedankje voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Zij verdienen de ontspanning net zo goed als wij.

Morgen hebben wij het nagesprek met de uitvaartonderneemster en zullen in de komende weken de gesprekken met de kinderarts en de metabole artsen volgen.

Wij weten sinds Dinsdag ook dat mijn partner en ik allebei drager zijn van het Krabbe gen, de kans is als wij ooit voor nog een kindje zouden gaan dit kindje 25% kans heeft dat het ook Krabbe heeft. Er kan ook een familieonderzoek gedaan worden, want het schijnt dat 1 op de 70 mensen het Krabbe gen draagt, dat is echt gigantisch veel ten opzichten het aantal gevallen die ook echt de ziekte krijgen.

Heel veel dingen om over na te denken en heel veel vragen, maar dat komt wel. Dat heeft voor nu geen haast.

Noah, wij missen je ontzettend. Wij houden van jou.

Leestip: Eerlijk moederschap: "Het gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn"