7 jaar geleden
Nieuwe mama issues; huilen, huilen, huilen
Het is 3:00u ’s nachts als ik me realiseer dat ik alweer 6 weken moeder ben.
Het feit dat ik hier om 3:00u ’s nachts even uitgebreid bij stil kan staan zegt alles over deze eerste weken. Ik staar voor me uit en kijk naar mijn kop thee. Een aantal minuten geleden heb ik besloten om maar een grote mok thee te nemen. Naar verwachting zit ik hier voorlopig nog wel even in het donker op de bank. Alleen het licht van de laptop verlicht de kamer een beetje. Op het moment dat ik hier zo zit merk ik hoe ik de stilte mis. Op mijn schoot een onrustige baby die last heeft van krampjes. Het ergste huilen is weer even voorbij. Het is fijn om even te kunnen zitten. De lieve kleine baby op mijn schoot lijkt te vechten tegen de slaap. Helaas heeft de slaap het vannacht nog niet van hem gewonnen. Even denk ik terug aan toen ik nog zwanger was. Wat keek ik uit naar het moment om dit kleine mannetje te ontmoeten.
De eerste weken ben ik begonnen met het geven van borstvoeding. Ik leefde van voeding naar voeding en probeerde tussendoor even te slapen wanneer dit maar lukte. Of het nu dag of nacht was maakte voor mij niet zoveel uit, adrenaline genoeg en ook met een paar uurtjes slaap leek ik de wereld aan te kunnen. Heerlijk vond ik de nachtvoedingen. Lekker even een momentje samen. Ik kon dan zo een uur naar hem kijken, onze lieve tevreden baby. De eerste twee weken sliep hij meestal na de voeding heerlijk in de co- sleeper naast me. Af en toe lukte het me niet goed om in slaap te vallen omdat ik maar naar hem bleef kijken. Zo bijzonder; ons kindje! Eén grote roze wolk!
Na die twee weken volgde een aantal lastige en bovenal pijnlijke weken met spruw en borstontsteking. Er kwamen meer krampjes, hij huilt meer (veel meer) en wil niet meer in zijn eigen bed slapen of in de box liggen. Zodra we hem vasthouden is hij een hele tevreden baby. Hij slaapt dan heerlijk en af en toe lijkt hij zelfs even te glimlachen. De onzekerheid neemt dan toe. Verwennen we hem misschien te veel? Heeft hij ergens pijn? Hoe komt het dat hij zoveel huilt? Doen alle baby’s dit? Hoe kunnen we ooit nog ergens naartoe? Hoe kan ik zorgen dat het huis schoon blijft? Hoe kan ik überhaupt ontbijten/lunchen/avondeten zonder een krijsende baby? Moet ik hem steeds oppakken? Of beter laten huilen?
Na één of twee redelijke nachten hoop ik iedere keer weer dat deze fase voorbij is. Dat hij rustiger is geworden en misschien wel wat uurtjes in zijn eigen bed kan slapen. De komende 6 weken is het mijn doel om hem te laten slapen in zijn eigen bedje bij ons op de kamer. Alle tips zijn welkom!
Toch durf ik na 6 weken te zeggen dat je er echt een heleboel voor terug krijgt. De grote ogen waarmee je kindje je aankijkt als het weer rustig is als je het hebt getroost. De armpjes in je hals als het heerlijk rustig slaapt op je borst. Het gebrabbel waarmee je kindje terug ‘kletst’ als je tegen hem praat en het kleine zachte snurkje van je baby als hij dan eindelijk toch in slaap is gevallen maken dat het het waard is.
Het is 4:00u en mijn thee is ondertussen koud geworden. Het kleine zachte snurkgeluidje van een slapend kindje maakt dat het niet stil is. Voor geen stilte zou ik dit moment nog willen inruilen. Opnieuw geniet ik weer even van mijn momentje in het donker met mijn 6 weken oude baby. Ondertussen wel hopend dat er niet heel veel van deze nachten meer zullen komen. Overdag knuffelen en genieten werkt ook prima voor mij ;).
Anoniem
Als je meer info wilt over iets dan moet je t maar aangeven hoor :) met 3 kinderen waarvan 1 een huilbaby was...heel wat ervaringen rijker
Anoniem
Bedankt voor je uitgebreide reactie, Karin! Hier kan ik zeker iets mee :)
Anoniem
???? Moeten smily zijn. En de vorm sleeper is natuurlijk een co sleeper . Oeps . Fijn die t9 haha
Anoniem
waar ik hele goeie ervaringen mee heb is een geregistreerde manuele therapeut. Er zit er vast 1 bij jou in de buurt. Dit kun je opzoeken op ewmm.net. daar vind je ook een heleboel informatie over Hcfs (voorheen kiss-syndroom) misschien herken je er wat in. En t kan zeker geen kwaad om eens te laten checken of je kindje ergens een blokkade heeft zitten bijvoorbeeld door de bevalling. Verder zou ik me niet al te druk maken over het slapen. Toen ik nog geen kinderen had verklaarde ik iedereen vorige gek die samen met zijn kind op 1 slaapkamer sliep. Laat staan bij je in bed. Een keer hoort in zijn eigen bed. Inmiddels heb ik zelf 3 kinderen. En de oudste is 6 en die heeft een jaar geleden plaats moeten maken voor zijn zusje . Zij werd toen geboren en vond ik t dus niet handig met nachtvoeding en de gebroken nachten dat hij nog tussen ons in zou liggen ( hij kwam altijd halverwege de nacht tussen ons in gekropen) heb m verteld dat hij zijn slaap hard nodig heeft omdat hij graag naar voetbal wil en natuurlijk maar school en met vriendjes spelen. Was geen probleem. Vanaf die dag slaapt hij samen met zijn broertje van 4 in 1 slaapkamer. Dat vinden ze zelf fijn en geeft ze een vertrouwd gevoel. Nou prima toch . Maar de oudste heeft de eersteerste 2 jaar eigelijk altijd tussen ons in gelegen. En toen de middelste geboren was. Lag hij in een co sleeper naast ons. Hij ging na een jaar ongeveer naar een eigen slaapkamer. De jongste van nu 1 jaar slaapt in de vorm sleeper naast ons. Maar ook regelmatig tussen ons in als ze bijvoorbeeld niet lekker is. Komt vanzelf dat ze niet meer bij je slapen ????