Niet meer naar het ziekenhuis

Tijdens ons eerste bezoek kregen we te horen dat Oscar Laryngomalacie heeft. We kregen een folder mee, want verdere vragen aan de artsen hadden we op dat moment niet. Maar na een rit van nog geen 40 minuten had ik die uiteraard wel. Eenmaal thuis stelde ik al deze vragen aan dokter Google. Ik weet het. Nooit doen.. Maar toch doe je het.

Als je gaat lezen over Laryngomalacie dan lees je dat de meeste kindjes er zelf overheen groeien. Maar je leest ook dat veel van die kindjes wel tijdelijk sondevoeding nodig hebben. Ook lees je dat er zuurstof tekort kan zijn of dat een malacie vaak gepaard gaat met een syndroom. Dokter Google zou dokter Google niet zijn want in no time was ik toch wel redelijk in paniek. De artsen hadden ons verteld dat we laagdrempelig contact moesten houden bij verkoudheid o.i.d. Een kleine week nadat we uit het ziekenhuis kwamen werd Oscar verkouden. Flink verkouden. Grote groene snottebellen versierde zijn bovenlip. Dus belde ik het amc. We moesten direct naar de spoed komen en spullen meenemen voor de nacht want de kans bestond dat hij opgenomen moest worden. Shit. Ik belde mijn man en die kwam naar huis en zo zaten we weer in de auto op weg naar Amsterdam.

19.00 uur waren we in het ziekenhuis. We hebben 2 artsen en wel 4 co assistenten gezien. 23.00 uur reden we weer naar huis. Niets aan de hand. Gewoon verkouden. Oké, daarvoor bellen we dus de volgende keer niet meer. Een week later moesten we ons weer melden om zijn groeigegevens te bespreken. Deze waren prima in orde en zo zaten we binnen 15 minuten weer in de auto op weg naar huis. Elke keer 40 minuten heen en 40 terug, met een baby die een bloedhekel heeft aan autorijden. Maar alles voor zn gezondheid, dus gaan met die banaan. 

Twee weken later moesten we ons weer melden om zijn ontwikkeling te bespreken. Wederom zaten we na 15 minuten weer in de auto. Dit schoot niet op. Hij at en dronk inmiddels prima, groeide goed, ontwikkelde goed, alleen hij sliep niet. Gewoon niet. 

Al die tijd gaven we zijn laryngomalacie de schuld van het slechte slapen totdat we te horen kregen dat dit eigenlijk heel gek is. Inmiddels was Oscar zeker 4 maanden toen ons verteld werd dat kindjes met Laryngomalacie eigenlijk vooral slapen. Ze zijn moe van de inspanningen om te ademen. Eten 'slecht' door die inspanning en zijn uitgeput. Maar dat klinkt niet als onze Oscar.

Inmiddels heb ik meerder verhalen gehoord en gelezen van mama's van kindjes met Laryngomalacie. En inderdaad. Ik zie verhalen over veel slapen, maar ook over sondevoeding en échte ziekenhuis opnamen. Kindjes die echt nachten moeten blijven voor onderzoek. Nu wil ik onze eigen situatie niet bagatelliseren, maar ik denk dat we toch nog van geluk mogen spreken dat Oscar eigenlijk alleen een stridor heeft en verder weinig ongemakken ervaart van zijn malacie. 

Hij is inmiddels 9 maanden en is nog steeds een dramatische slaper. We zijn twee slaapcoaches verder maar het blijft een oververmoeid kereltje die veel te nieuwsgierig is naar de wereld om zich heen. We blijven zoeken naar manieren om hem rust te geven. Maar dat is een zoektocht waar we nog middenin zitten. Die ziekenhuisbezoeken doen we inmiddels minimaal. Want we hebben de hoop dat hij inderdaad vanzelf over die stridor heen groeit.