Nierstuwing?!

Ik hoor het me nog zo goed zeggen: "Mijn eerste zwangerschap was zo fijn, en voelde me zo goed, deze zwangerschap zal ik ook wel weer probleemloos doorlopen." Say no more...

Vorige week vertelde ik al op Instagram dat het wat stiller was, en dat ik uiteindelijk een flinke urineweginfectie had afgelopen, ik heb het kuurtje netjes afgemaakt, maandag middag het laatste tabletje ingenomen, toen ik dinsdag ochtend wakker werd....

Hondsberoerd...

Ik werd al misselijk wakker, maar ik lag op mijn rug, wat tijdens je zwangerschap al geen beste houding is omdat je dan de holle ader dicht drukt. Ik was wat onrustig, dus besloot uit bed te gaan om half 7. Ik dronk een kopje thee, echt eetlust had ik niet. Ik wilde nog zo graag wat slaap meepakken maar ik wist ook dat Macey elk moment wakker kon worden, dus besloot om maar gewoon bezig te blijven. Eenmaal macey uit bed, bleek ook zij niet helemaal fit. Ach, we zullen een griepje te pakken hebben, dacht ik nog. Macey knapte in de loop van de ochtend wel weer op. Toen ik haar naar bed bracht voor haar middagdutje, besloot ik zelf ook maar even in bed te gaan liggen. Ik viel als een blok in slaap, en werd na 2 en half uur badend in het zweet wakker, yep... Hoge koorts. Ik wilde uit bed komen maar mijn hele lichaam deed zeer, uiteindelijk zat ik te klappertanden op de rand van het bed. Met Macey was er inmiddels niks meer aan de hand, maar ik werd alsmaar zieker.

Pijn, pijn en nog meer pijn.. 

Ik had een paracetamol ingenomen, maar zowel de koorts als de pijn zakte helaas niet. In de loop van de avond kreeg ik steeds meer steken in mijn onderrug en in mijn zij, ik kon niet zitten of liggen. Ik had het warm, en dan weer koud. Kon alleen maar huilen van de pijn en nog steeds had ik geen honger. In de avond besloot ik toch maar even de verloskundige te bellen en ook zij zei wat ik ook al dacht: misschien zijn het je nieren, dus ga toch maar naar de HAP. Mijn urine werd nagekeken maar daar werden geen afwijkingen in gevonden. Ik werd verder nagekeken, maar vanwege weinig leven van de baby, hoge koorts en mijn hoge hartslag van 140 werd ik wel doorverwezen voor een inwendige echo en CTG van de baby, om uit te sluiten of het geen weeën waren. Alsof het zo moest zijn lag ik ineens in de verloskamer waar Macey geboren is, hallo emoties! Heel naar. Maar gelukkig, met de baby niks aan de hand, die zit voorlopig nog heel prima, vertelde ze. Met 25 weken bevallen, daar moet ik niet aan denken. Uit mijn bloed werd ook niks gevonden wat die verschrikkelijke pijn zou veroorzaken, geen hoge onstekingswaarde, een goede nierfunctie, de antibiotica voor mijn urineweginfectie had goed aangeslagen, dus dat kon het echt niet zijn. Maar ondertussen verging ik nog steeds van de pijn, dus vertelde ze me uiteindelijk dat het "nierstuwing" zou zijn. Nog nooit van gehoord, en helaas ook weinig aan te doen. Het komt doordat je groeiende baarmoeder tegen de nieren aan drukt. Het zal vanzelf over moeten gaan met wat Paracetamol en vooral proberen te slapen op mijn linker zij. In combinatie met een flinke griep erbij is het momenteel geen pretje. En ik moet nog 15 weken... Nu maar "proberen" (is moeilijk) om rustig aan te doen, en hopen dat het snel beter gaat. 

Judithxmacey❤️