Nier-en nierbekkenontsteking bij baby

Het was nieuwjaar, 2022 brak aan. Onze kleinste spruit was 2 weken oud. Heb dus niet gevierd, maar gewoon binnen gezeten, en vroeg naar bed gegaan omdat ik ook nog nachtdienst heb met zo een kleine baby, en smorgens staat de tweeling ook weer gewoon aan mijn bed. Was super moe. Jorgo was wat lastig, maar dat is elke baby wel eens.

1 januari was hij een beetje lastiger, maar eigenlijk vond ik het nog allemaal normaal uit zien. Toen werd het 2 januari... En veranderde hij. Hij begon veel te wenen, en in de namiddag kon je het eerder krijsen noemen. Non stop. Mocht hem ook niet meer aanraken of hij krijste. Wat was er toch aan de hand? Krampjes misschien? Ik besloot te fietsen met zijn beentjes, maar hij hield tegen en krijste nog meer. Vond dat wel vreemd. En trappelen met de beentjes deed hij niet. Normaal doen baby's met krampjes dat. Dacht hem dan in een badje te zetten. Daar ontspand hij van, en dat verminderd ook de krampjes. Niet dus... Nog meer gekrijs. Ook wilde hij niet meer eten. Hij kreeg nog borstvoeding toen, maar weigerde. 

Toen begon er een belletje te rinkelen in mijn hoofd. Dit is niet meer normaal. Er scheelt iets. Het was ook nog eens zondag, dus besloot de dokter van wacht te bellen. Ik kon langskomen. In de auto ging het gekrijs soms door merg en been, dan wist ik zeker: er is iets goed mis. Maar was ook bang dat de dokter zou zeggen: het zijn gewoon krampjes, wat kom je eigenlijk doen?

Met een bang hartje en een krijsende Baby zat ik in de wachtzaal. Aub doe door... Laat ons niet te lang wachten... Heb uiteindelijk toch even moeten wachten eer ik aan de beurt was. Ik legde uit wat er aan de hand was, en hij zei dat het misschien reflux was. Ik mocht wel spoed gaan omdat hij nog maar 2 weken was en zo hard weende. Dan waren we zeker dat er niks ergs was. Ik besloot rechtstreeks naar de spoed te rijden. Het gekrijs onderweg maakte mij alleen maar nog zekerder dat ik moest gaan.

Eenmaal aangekomen onderzocht de kinderarts hem. Het ging vrij snel allemaal. Hij besloot hem op te nemen voor reflux omdat hij echt erg krijste. Er werd ook urine en bloed afgenomen. Even later kwamen ze zeggen dat er eiwitten in de urine zaten, en witte bloedcellen in zijn bloed. De diagnose van opname veranderde. Hij begon ook ineens hoge koorts te maken (dat was eerst nog niet). Toen we eindelijk op de kamer waren was het al 1u snachts, en ik moest nog naar huis voor kleren en spullen op te halen. Ook moet ik nog opvang regelen voor de andere 3 kids. Vanacht is papa gewoon bij hun, maar wat morgen? 

Snachts begon hij wel weer wat te eten. Ik merkte dat hij honger had, maar hij mocht nog geen flesje van de verpleegster, het was nog niet lang genoeg geleden. Heb hem dus kunnen sussen in het donker tot de 3u voorbij waren. Was ik maar thuis, dan gaf ik gewoon een fles... Of de borst, maar dat mocht niet meer. Ze wilden precies weten hoeveel vocht hij binnen kreeg. Toen de 3u voorbij waren duwde ik direct op de bel. En toen het licht aan ging... Zagen we dat hij zijn verband helemaal los gebeten had van zijn hand, en rond zijn andere hand zat. Toen zei ze: amai hij had toch honger precies... 🙄. 

Eer ik sliep was het al bijna ochtend. Gelukkig hebben de verpleegsters ook een nachtvoeding gegeven zodat ik toch een beetje kon slapen. Wat super lief vond ik dat. Ik was doodop.

Omdat hij maar 2 weken was mochten ze enkel paracetamol toedienen. Helaas was dit niet voldoende en de koorts bleef hoog, maar wel onder controle. De pijnstiller hielp een beetje, maar hij had nog steeds enorm veel pijn. Arm ventje toch. Je voelt je enorm machteloos als je je baby zo ziet lijden van de pijn. Hij weende dus niet voor niets en mijn moedergevoel had weer eens gelijk gehad.

De volgende ochtend kreeg hij een echo en antibiotica toegediend. Uit de echo bleek dat zijn ene nier gezwollen was, en zijn nierbekken waren ook ontstoken. Logisch dat hij zo hard krijste. Dit is enorm pijnlijk. Mijn mannetje huilde nog steeds veel omdat de pijnstiller niet voldoende de pijn dekte. Maar meer konden ze helaas niet doen. Hij wilde nog steeds niet goed eten, dus het eten was wel een gevecht. Aangezien ik enkel de baby heb en in het ziekenhuis ben, heb ik alle tijd van de wereld om constant te proberen hem te laten eten. Desnoods meer dan 10 flesjes op een dag. Het maakt niets uit.

Ondertussen waren er wat problemen op het thuisfront ivm opvang voor de kids. Om een lang verhaal kort te maken, zijn er dingen gezegd geweest die erg ongepast waren naar mij toe, op dat moment. Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd had. Ook was het onzeker of ik wel kon blijven in het ziekenhuis. Misschien moest ik de baby achterlaten om voor de andere kids te zorgen. Na een stressvolle dag hebben we kunnen regelen dat ik niet naar huis hoefde, maar bij de baby kon blijven. Had hem echt niet alleen kunnen laten. Het gedacht alleen al maakte mij gek.

Uiteindelijk zijn we 5 nachten moeten blijven. Hij moest 24u koortsvrij zijn en antibiotica gehad hebben (de juiste antibiotica. Je weet pas na een dag of 3 wat de uitslag van de kweek was). Eenmaal de antibiotica aansloeg begon je direct verschil te merken. Hij had minder pijn. De rest van de antibiotica mocht thuis verder gezet worden.

Hoe kwam hij eraan? Geen idee... Het kan eenmalig geweest zijn door bv de bevalling. Of hij heeft bv reflux van de urinewegen. Dat laatste komt blijkbaar ook voor in de familie (kwam ik achteraf achter). Bij meisjes kan een oorzaak zijn van verkeerd de poep vegen, maar bij jongens kan dit niet volgens de arts. 

Nu moeten we dus extra waakzaam zijn op signalen van blaasontsteking. Elke keer als hij koorts maakt moet zijn urine getest worden bij de dokter. Als hij het nog eens krijgt, gaat hij verder onderzoek krijgen. Voor nu houden ze het hierbij. De nacontrole na een paar maanden was ook goed. Tot nu toe heeft hij het nog niet terug gekregen.