NICU met onze drieling

3 maanden hebben onze meisjes in het ziekenhuis moeten vechten, moeten knokken voor hun leven. 1 maand in het WKZ, een maand in het St. Antonius, en een maand in Tiel. Allereerst natuurlijk alle lof voor alle lieve mensen die voor onze meisjes gezorgd hebben, 24/7.

Vanaf het moment dat onze meisjes geboren waren stonden we in de overlevingsmodus, en ging er zoveel langs ons heen.. we hadden jullie meer moeten bedanken.

In het WKZ, waar de meisjes geboren zijn, zijn we het meest bang geweest. Natuurlijk vanwege de extreme vroeggeboorte, zoiets hadden we nog nooit in het echt gezien.. zulke kleine mini mensjes.. hun handjes waren zo groot als de nagel van mijn wijsvinger. Zo bizar.. Ik heb wel 100 keer gevraagd of het allemaal wel goed zou komen, en of ze ook nog een beetje babyvet gingen krijgen😅 Naoual kreeg een infectie, aan haar beentje. Er stroomde geen bloed meer doorheen, omdat haar hoofdslagader verstopt zat.. een paar dagen leefden we tussen hoop en vrees. Gelukkig is er nu niks meer van te merken, en is ze net zo bol als haar zusjes:)

Na ongeveer een maand over naar het St. Antonius, waar jullie eindelijk met z'n 3e op de kamer konden liggen. Wel was soms verpleging heel negatief, evenals de maatschappelijkwerker die je automatisch aangesteld krijgt in elk ziekenhuis. Zo konden we 'zeker niet naar huis met 3 kinderen?' Uuhmm jawel hoor, we weten namelijk al langer dat het er 3 zijn. Ja het wordt heftig. Ja we zijn voorbereid. Telkens opnieuw. Er komt super veel bij kijken, en je hoofd staat niet naar negativiteit. Tot een week of 8 heb ik gedeeltelijk borstvoeding kunnen geven, daarna was mijn lichaam op. Ik wou overal tegelijk zijn, ons zoontje van net 1 nog genoeg aandacht geven.. en een kolfapparaat huilt ook niet als hij dorst heeft😅 Ikzelf had er vrede mee, maar natuurlijk komt er eerst een lactatiekundige je een schuldgevoel aanpraten, terwijl ik al blij was dat het überhaupt de eerste tijd gelukt was.

Zelf sta ik gelukkig sterk in mijn schoenen, maar aangezien je toch 'vatbaarder' bent als je in zo'n rollercoaster zit, vond ik het zwaar irritant.Het zou fijn zijn als ze het niet zelf zouden invullen waarvan ze denken waar iemand behoefte aan heeft, maar het zouden vragen aan de mensen zelf.

Uiteindelijk naar Tiel, een opluchting. Waar we eindelijk zelf meer mochten doen, en echt ouders konden zijn. Dichterbij huis. In deze periode overleed helaas mijn moeder, dat was er nog een schep bovenop. We wisten dat het eraan zat te komen, maar je hoopt weer op een wonder.. De verpleging was heel erg meelevend, en veroordeelde ons gelukkig niet zoals we daarvoor meegemaakt hadden.

Gelukkig zijn we nu al 3 maanden thuis met onze meisjes, en ze doen het super. Ja het is drukker dan met 1, maar we doen het met alle liefde❤

Aan alle mama's  ( en papa's) die met deze 'hulpverlening' te maken krijgen.. Laat je niet gek maken. Je doet het goed, en je kan meer dan je denkt! 💪

Insta: Drielingmama_momof4