Neonatologie - mijn ervaring

Zondag 26.01.2020. 

Het was kort na de middag en wij waren alleen met z'n tweetjes op onze kamer. Het was nog nét te vroeg voor ons kraambezoek - ik beviel op 25.01.2020 en van een lockdown was toen in de verste verte nog geen sprake - en ook papa wilde zijn adrenaline even kwijt dus ging hij zijn vaderschap vieren met een wedstrijdje voetbal. 

Daar lagen we dan, jij en ik. Ik en jij. Gezellig in bed. Jouw kleine lijfje op mijn schoot. Genietend van elkaar. 

De kinderarts van AZ Jan Palfijn te Gent (België) kwam de kamer binnen en wat ik dacht dat een gewone routinecontrole van mijn pasgeboren baby'tje zou worden, was het begin van een vier dagen durende emotionele rollercoaster.

De KA vertelde me dat uit jouw bloedafname was gebleken dat de CRP-waarden in jouw bloed licht verhoogd waren. Dit kon wijzen op een infectie. Hoe je deze infectie had opgelopen, was niet duidelijk en zou ook niet achterhaald worden. Misschien was jouw huisje - waarin ik jou gedurende 38,5 weken mocht dragen - niet steriel genoeg of misschien was het iets dat je tijdens de bevalling had opgelopen. Die was namelijk ook niet van een leien dakje gelopen.. Verder was het ons ook opgevallen dat jouw zachte huidje meteen na de geboorte niet even rooskleurig was als dat van andere kersverse baby's. De onverenigbaarheid van jouw bloedgroep en de mijne zorgde ervoor dat jouw kleine lichaampje een hoge hoeveelheid bilirubine te verwerken kreeg en hierdoor al heel snel geel kleurde. Je was loom en vond moeilijk zelf de weg naar de eerste moedermelk. 

De KA nam het zekere voor het onzekere en besloot jou op te nemen op de dienst neonatologie voor een antibioticakuur van minimaal 72 uur tot één week (afhankelijk van hoe goed jij op de kuur zou reageren). Ik werd overspoeld door angst en teleurstelling. Tranen rolden over mijn wangen. Hoe kon het zijn dat ik zo lang naar deze dag had uitgekeken; de dag waarop ik jou EINDELIJK in mijn armen zou kunnen houden, me geen zorgen meer hoefde te maken wanneer ik je even minder hard voelde schoppen, jou van al wat slecht was kon beschermen,.. dat ik me die dag nog meer machteloos voelde dan ooit? 

Vragen spoelden mijn hoofd binnen: "Wat moet ik me voorstellen van de dienst Neo? Zou ik hierdoor later een minder hechte band hebben met mijn kindje? Hoe kon ik nu borstvoeding gaan geven? Zou mijn kindje denken dat ik hem in de steek laat? Is hij ziek? Heeft hij pijn? Wat moet ik doen met de tijd waarop ik niet bij hem kan zijn?". Zoveel vragen en op alles kreeg ik een antwoord. Ik herinner me dat de KA en vroedvrouwen zo enorm lief en medelevend waren. Ze gaven me zoveel mogelijk info en wanneer ze merkten dat het niet helemaal tot me doordrong, herhaalden ze het nog een keer. Ze zegden niet wat een mama horen wou. Ze minimaliseerden het gebeuren niet. Ze vertelden de waarheid en dat is wat een mama apprecieert.

Voor het eerst in 9 maanden moest ik jou loslaten en meegeven met iemand die we allebei niet kenden maar waarvan ik wist dat ze toch het beste met jou, met ons voorhad. Hoewel ik me helemaal niet kon voorstellen wat er verder gebeuren zou, had ik er het volste vertrouwen in. Ik wist dat er goed voor jou gezorgd zou worden en daar zouden papa en ik deel van uitmaken.

Ik belde nog snel even mijn ouders op - papa was op dat moment niet bereikbaar en ik wíst dat ikzelf niet sterk genoeg zou zijn om alleen dit nieuws naar hem over te brengen - en ging toen met jou en de KA mee. Ik wilde met eigen ogen zien waar ze jou naartoe bracht. Neonatologie was nét één verdieping van de materniteit verwijderd. Eenmaal daar aangekomen, besloot ik - op aanraden van de KA - terug te keren naar mijn kamer. Ze had gelijk, ik wilde niet toekijken hoe ze een infuusje in jouw kleine handjes prikten en ik jou vervolgens niet zou kunnen troosten.

Eenmaal mijn ouders en jouw papa waren aangekomen, had ik de tijd gekregen te kalmeren en alle info tot me te laten doordringen. Ik moest en zou mezelf sterk houden, voor jou, voor ons. 

We konden jou bezoeken wanneer we maar wilden, dag en nacht. Ik kon jou voeden wanneer je het vroeg. We konden jou verschonen, in bad stoppen, knuffelen, kussen, wiegen,... een hechte band met jou opbouwen. Alles wat we op de kamer zouden doen, zouden we ook op deze afdeling kunnen. Enkel samen slapen, daar zouden we nog even moeten op wachten. En zo gebeurde het ook. Papa en ik weken niet van jouw zijde. Wanneer je honger had en ik er niet was, belden de vroedvrouwen van dienst me op en kwam ik eraan gesneld. 

Daar lag je dan.. Als niet-zo-kleine-baby van 52 cm en 3150 gr in een heerlijk warme couveuse met een brilletje op dat jouw oogjes moest beschermen voor de straling van de fototherapie. Een lichaampje vol gekleurde draadjes. Het was rustig op de dienst. Enkel jij en een pasgeboren tweeling. De vroedvrouwen hadden lekker veel tijd om jou, mama en papa extra in de watten te leggen en te begeleiden.

Mama en papa waren gerustgesteld.

De dagen gingen voorbij en we zagen jou met de dag veranderen. Je begon actiever rond te kijken en te bewegen, je wilde om de 3 uur gevoed worden en jouw huidje.. Dat kleurde prachtig roze. 

Woensdag kregen wij dan het goede nieuws dat de fototherapie z'n werk had gedaan en de antibioticakuur aansloeg. Tegen de namiddag werd je ontslagen en reden we jou met jouw bedje naar onze eigen moeder-kind-kamer. Een prachtige kamer waar we nog enkele dagen ongestoord van elkaar zouden kunnen genieten. WAT EEN LUXE was dit! Ookal is dit ziekenhuis een eindje rijden van onze woonplaats, wat een geluk dat wij hiervoor gekozen hebben! Alsof het een voorgevoel was. Wat een geluk dat er een alerte kinderarts en een dienst neonatologie aanwezig waren. Meer dan één verdieping werd ik niet gescheiden van mijn kindje en daarvoor ben ik dankbaar. Zo énorm dankbaar.

Noot: ik ben mezelf ervan bewust dat dit een verhaal is met een happy end. Jammer genoeg zijn er ouders die slechter nieuws te verwerken krijgen, maar als kersverse mama van een eerste kindje, slaat het kleinste beetje slecht nieuws in als een bom en lijkt jouw hele wereld even stil te staan. Tijdens mijn zwangerschap had ik altijd gedacht en gehoopt dat de zorgen, die ik tijdens mijn zwangerschap had, voorbij zouden zijn eens ik mijn kindje in mijn armen zou kunnen houden. Het idee dat ik dan alle touwtjes in handen zou hebben, leek achteraf enkel en alleen een illusie. Want als mama, ga je nooit meer zorgeloos door het leven.

Liefs,

Evelien

Mama van Noah