Naar huis met een rugzak vol informatie

In de tijd dat Femm in het ziekenhuis lag waren wij verhuisd. 

Naast hectisch ook ontzettend vreemd om zo te verhuizen. Ieder dag ben je op de plek waar je geel graag wil zijn maar wil je nog veel liever weer weg naar je kind.Dus toen we van de arts groen licht kregen om eindelijk samen naar ons nieuwe huis te gaan, was het naast leuk ook ontzettend spannend.

Ik stond te popelen om mijn nieuwe buren mijn prachtige kind te laten zien. Ik stond te springen om Femm haar nieuwe kamer te laten zien. Ik kon niet wachten om samen met Femm en Mees op de bank te ploffen en te knuffelen.....Knuffelen en nooit meer los te laten. Want wat had ik ze samen in mijn eigen omgeving gemist.

Buiten het fijne om, was het ook rete spannend om naar huis te gaan. AL weken keek iedereen over mijn schouder mee . Bemoeide iedere opgeleide verpleegster zich gevraagd en ongevraagd met ons en was er ook altijd iemand om ons heen als Femm niet wilde of kon eten en drinken.

EN nu..... nu moest ik het helemaal zelf doen. Zelf , met de rugzak aan tips vanuit het ziekenhuis.

Het voeden thuis bleek al snel een ding te zijn. De omgeving was natuurlijk anders, er was mee ruis, ondanks dat de gordijnen dicht waren. Maar wie vertelde mijn katten dat ze niet mochten beweren? Of de buurman dat hij niet kon boren. Wie vertelde Mees dat hij niet hoorbaar aanwezig kon zijn? En in hoeverre zou dit eerlijk zijn ten opzichte van een jongen van nog geen 3 jaar oud?

Dus met de tips , maar ook met de situatie zoals die nou eenmaal was deden we vreselijk ons best. Femm stelde hierin niet teleur. At geduldig fruit of dronk van de voeding en leek iedere dag een klein beetje meer te drinken. Femm leek goed te gedijen en was een tevreden lief meisje.

 De eerste dag thuis dronk ze 490 cc. Maar na een kleine week haalde ze zelfs de intake van 600 cc en at er zelfs wat fruit bij. Ze had het gewoon geflikt! 2 maanden bloed zweet en tranen, maar Femm dronk wat ze moest drinken en ik was trotser dan trots. 

De nachten begonnen echter wel zijn tol te eisen. Femm was in het ziekenhuis begonnen met rollen in het bed. Al liggend op haar buik rolde ze van links naar rechts door het bed, met haar knietjes onder zich geschoven. Maar tijdens het rollen knalde ze regelmatig met haar hoofdje tegen de spijltjes van het bed. Iedere nacht bonkte ze zichzelf en ons wakker. iedere nacht was ze dan boos en ontroostbaar. Ze leek niet te beseffen dat zij dit zelf veroorzaakte.Regelmatig haalde ik Femm dan ook met blauwe plekken of schaafwondjes uit haar bed. Met name als ze verkouden was en haar natte snot op haar voorhoofd kwam .... zag ze er de volgende dag niet uit. Met een grote rode schaafplek op haar voorhoofd van het schuren en rollen.

Gelukkig bleef verder leed ons bespaard en bleef Femm goed drinken en eten. Ik keek dan ook stiekem een beetje uit naar de eerstvolgende afspraak in het ziekenhuis. Ik zou ze laten zien dat het eten van Femm niet aan mij lag. Dat ze flink aangekomen was en de kinderarts een poepie laten ruiken. Letś beat this shit 

Dus 14 dagen na het ontslag gingen we vol goede moed naar het ziekenhuis. Maar ondanks alle goede getallen van de afgelopen weken was Femm maar 10 gram gegroeid. De onzekerheid maakte zich direct weer meester over mij. Hoe kon het toch dat ze nu nog niet aan zou komen? De kinderarts gaf ons een weekje om het aan te kijken. Maar het resultaat zou toch echt zichtbaar moeten zijn bij de volgende afspraak.

Een week lang probeerden we ieder hapje naar binnen te werken. Deed Femm echt haar best maar had ze helaas ook gewoon slechte dagen. ZO bleek ze ook op de 2e afspraak niet gegroeid.

Om haar te helpen in de groei schreef de kinderarts infatrini voor. Een flesje drinken voor kinderen zoals Femm met een  flinke groeiachterstand of kinderen die gewoon de extra vitamines en mineralen nodig zouden kunnen hebben.

En terwijl de dagen voorbijgingen en Femm een half jaar oud werd , bestelden we onze eerste bijvoeding.  Benieuwd hoe goed dit ons verder hielp? Lees dan mijn volgende blog