Naar huis met Eden Mae

Amper 3 uurtjes na de geboorte van Eden, en vlak nadat M. Zich bij ons heeft gevoegd mogen we om 06.30 uur al naar huis.

Een ervaring waar ik tot nu toe niet van had durven dromen.

De weg naar huis is pijnlijk en duurt daarom voor mijn gevoel lang en terwijl ik naar de kleine baby kijk, die in de maxi Cosi naast mij vredig ligt te slapen, kan ik me nog steeds niet beseffen dat ze echt van mij is.

Eenmaal thuis showen we Eden even aan de “schoonfamilie” waarna ik rechtstreeks door struin naar bed.

De kraamhulp kan pas rond 12.30 uur aanwezig zijn.

Ik doezel eventjes weg met Eden naast mij in een nestje.

Mijn hand ligt bij haar maar ik schrik al snel weer wakker.

In het ziekenhuis viel mij al op dat je haar ademhaling amper kan zien.

Net als bij Milia komen oude angsten weer boven water; Niet durven slapen uit angst dat ze stopt met ademen; “Krijgen we dit weer ?!”

Er druppelen wat mensen de kamer in en uit om een kijkje te nemen bij Eden maar, om eerlijk te zijn krijg ik er niet al te veel van mee, ik ben geradbraakt.

Wanneer eindelijk de kraamhulp komt voor een intake vertelt ze dat het erg druk is overal door de vele geboortes, hierom kan ik maar 4 uren per dag voor de komende 4 dagen kraamhulp krijgen.

Ze blijft vervolgens maar persoonlijke verhalen vertellen terwijl ik zit te knikkebollen dus ben ik enigszins opgelucht wanneer ze weer vertrekt.

In de tussentijd probeer ik op gevoel Eden te voeden.

Aanhappen gaat goed, maar, jeetje, niemand verteld je ooit over die ontzettende krengen genaamd; naweeën.

Tijdens het voeden breekt het zweet me telkens van alle kanten uit en ga ik door de grond van de pijn.

Omdat de melk nog niet helemaal binnen is wordt Eden nog bijgevoed met kunstvoeding.

M. zijn zus biedt aan Milia van school te halen.

Ik heb vanmorgen voordat ze naar school ging haar vader een berichtje gestuurd: “Milia is vannacht om 03.29 uur grote zus geworden van haar zusje, Eden Mae”

We besloten samen nog even niets te vertellen.

Wat zal ze verrast zijn! Ze is al wekenlang zo ongeduldig!

Even later zie ik mijn, nu, grote meid om de hoek komen met haar grote sprankelende oogjes, brede glimlach en blik vol verwondering. Tranen vullen mijn ogen, naar dit moment heb ik zo lang uitgekeken.

Heel voorzichtig loopt ze naar ons toe, ze is in extase, “ik ben grote zus!” en trots dat ze is ! Ze mag Eden even knuffelen en neemt haar “grote zus cadeaus” in ontvangst.

Na een poosje gaat ze weer met haar vader mee naar huis.

De eerste avond breekt aan.

M. Heeft een matrasje op de grond gelegd en blijft de eerste paar nachten slapen.

Omdat Eden Misselijk is van de snelle bevalling en omdat we een weg zoeken in het voeden, zit slapen er nog niet zo in.

Ik weet mezelf geen houding aan te nemen, zitten, liggen, staan, lopen, het doet allemaal vreselijk zeer.

Een aantal keren strompel en struikel ik die nacht uit bed om Eden haar luiers te verschonen.

De nacht vliegt voorbij terwijl ik haar ademhaling nauwlettend en met momenten toch wat angstig.. in de gaten blijf houden.